Hvöt - 25.04.1950, Blaðsíða 8

6
H V Ö T
ist í nokkurra metra fjarlægð frá stóln-
um. Lézt ég hlusta með athygli á óskilj-
anlega Ijóðaþvælu, er gekk upp úr lion-
um án afláts. Var ég þó, sem fyrr segir,
með öllu áhugalaus, enda fór flest fyrir
ofan garð eða neðan hjá mér, það sem
hann þuldi.
Leið svo nokkur stund, að ég gat
ekki fengið mig til að skilja manninn
eftir þama aleinan yfir kvæðunum sín-
um.
Vis8Í ég þá ekki, fyrr en hann yrti
á mig: „Ungi maður, ég sé að þú hef-
ur áhixga á kveðskap“. —1 Hvað átti
ég að segja? Sannleikann? Nei, þá var
vissulega réttara að syndga svolítið í
nafni mannúðarinnar. Ég hlaut að leika
lilutverkið til enda, úr því sem komið
var.
„Já, ég hef mjög mikinn áhuga á öll-
um skáldskap, ekki sízt laglega gerð-
um ljóðum“.
Þessi smávægilegu ósannindi urðu,
þótt meinlaus kunni að sýnast, orsök
mikilla atburða.
Hvað um það, nú tókust með okkur
vingjarnlegar samræður um hið sam-
eiginlega áhugamál(!) okkar, kveðskap-
inn. Tókst mér snilldarlega að koma
fyrir mig einsatkvæðisorðum, þar sem
við átti, enda er ég gæddur ríkum ágizk-
unarhæfileika á því sviði. — Meiri þátt
|>urfti ég tæpast að taka í samræðunum,
svo blesstmarlega mælskur var karl-
inn.
Þannig spjölluðum við nokkra stund
saman í góðri vináttu. Meðal annars
fræddi kunningi minn mig á því með
sýnilegu stolti, að úr stólnum sínum
hefðu talað fulltrúar flestra þjóða lieims.
Kom mér þá til hugar að spyrja liann,
hvort nokkur Tslendingur hefði notið
þeirrar frægðar, en hann varð fyrri til
og sagði:
„Ég hef til dæmis liaft hérna einn
eða tvo Svía, ljómandi menn. Þú ert
sænskur, sé ég. Það leynir sér ekki.
Annars hregzt varla, að ég geti sagt
til um útlendinga, hverrar þjóðar þeir
eru“.
Ég ætlaði að leiðrétta þennan smá-
vægilega misskilning, en hann hélt
áfram, áður en ég kæmist að:
„0, blessaður vertu, þetta kemst upp
í yana“. — Sjálfsagt hefur hann bú-
izt við, að ég ætlaði að fara að hæla
lionum fyrir glöggskyggnina og af hjart,-
ans lítillæti viljað verða fyrri til að
gera lítið tir og hálfgert afsaka þessa
snilligáfu sína á sviði mannfræðinnar.
„Önei“, sagði ég brosandi, „reyndar
er ég nú Islendingur, kominn til jafns
af konungum og þrælum“.
Hann tók viðbragð. „íslendingur“,
sagði hann með ákafa. „Nú var ég svei
mér heppinn. Ég hef einmitt ekki náð
í neinn Islending fyrr en núna“. Ég leit
á hann spyrjandi. Mér virtist svipur
lians helzt minna á ástríðufullan frí-
merkjasafnara, sem loksins kemst í tæri
við sjaldgæft eintak, sem hanu vantar
í safnið.
Mér varð nú ekki um sel, enda ekki
svo skyni skroppinn að mér gæti dul-
izt, hvað karlinn var að fara. Ætlaði
ég því að kveðja hann við svo búið,
en hann varð enn fyrri til og hrópaði
vfir mannfjöldann, sem dl þessa hafði
ekki virt hann viðlits:
„Herrar mínir og frúr, hér er kom-
inn ungur íslendingur, sem ætlar að fara
með nokkur Ijóð á móðurmáli sínu.
Gefið hljóð!“
Mér brá svo, að ég gat engu orði