Hvöt - 25.04.1950, Blaðsíða 9
H V ö T
7
upp stunið til andmæla, en lá helzt
við að lyppast niður af hreinni hugar-
angist. Ljóð! ja ekki nema það þó!
Á þessari stundu gat ég varla komið
fyrir mig einni Ijóðlínu, hvað þá heilu
kvæði, enda aldrei sterkur á því svelli.
„Hvaða villeysa“, mótmælti ég í ákafa,
er ég loks gat komið upp orði. „Ég má
ómögulega vera að því, ég er á hraðri
ferð“. Hopaði ég nú á hæl og hugðist
flýja, — en of seint! Margfaldur mann-
hringur hafði þá þegar tekið sér stöðu
rnilli mín og frelsisins.
„Nú, upp í stólinn tneð þig“, hrópaði
einn þeirra, sem í innsta hringnum
stóðu. Ég leit til hans og sá óljóst fyrir
mér fílefldan raum, er gerði sig líkleg-
an til að fylgja orðum sínum eftir með
tilsvarandi athöfn.
Ég leit í öngum mínum yfir hópinn,
en sá á augabragði, að þaðan var hvergi
miskunnar að vænta. Hlaut ég nú að
stíga það spor, er ég hef einna þyngst
stigið á lífsleiðinni, það af er, upp
í stólinn.
Mér fór þarna líkt og músaranga,
sem umkringdur er af kattasæg og kýs
heldur að hlaupa í opna gildru en gefa
sig köttunum á vald.
En eins og gildran er músinni vörn
gegn kattaklónum, þannig varð mér nú
strax rórra þegar í stólinn var komið.
Rann smátt og smátt af niér mesti ótt-
inn, unz ég áræddi að taka til ntáls.
„Góðir áheyrendur“, sagði ég og
reyndi að bera mig mannalega, en radd-
böndin létu ekki réttilega að stjórn,
ef satt skal segja. Ég reyndi aftur og
tókst nú öllu betur. Var þó heldur hik-
andi í fyrstu. Ég byrjaði með að segja,
að ég væri kominn úr landi ljóða og
sagna, þar sem hverjum manni væri
meðfæddur hæfileikinn til að yrkja.
Feginn varð ég, að enginn skyldi
spyrja, hvort ég sjálfur gæti sett saman
vísu. Mér hefði þótt hvorugur kostur-
inn góður, að segja um það sannleik-
ann, né Ijúga (af skreytninni hafði ég
þegar fengið hitra reynslu þetta kvöld).
„Láttu okkur þá heyra eitthvað af
ljóðunum vkkar“, sagði kunningi minn,
karlinn.
„J a, eiginlega er ég alls ekki við
því búinn að flytja hér ljóð, enda þótt
af iniklu sé að taka“. Ég streyttist af
alefli við að muna eittlivað af þeim fáu
kvæðum, sem ég kunni, en mér gat
ekki með neinu móti tekizt að kalla
fram hinn minnsta kvæðisstúf, svo ger-
samlega ruglaður var ég.
Ég sá, að eitthvað annað varð til
bragðs að taka, því að fólkið vildi liafa
eitthvað fyrir snúð sinn.
„Ég held því, að ég láti nægja að
tala nokkur vel valin orð á óbundnu
íslenzku máli, ef ykkur er sama“.
Enginn liafði neitt við það að athuga,
sem betur fór.
Til öryggis taldi ég rétt að fá strax
úr því skorið, hvort þarna í þyrping-
unni væri nokkur, sem skildi íslenzku.
Mér létti nokkuð, er sú rannsókn varð
neikvæð.
Skyiidilega varð mér ljóst, að ég gæti
þá sagt, livað sem mér þóknaðist. Enginn
myndi skilja aukatekið orð. Mér lá við
að skella upp úr. En þá blossaði upp
í mér reiðin yfir þeirri meðferð, er
ég hafði orðið fyrir nauðugur. Hvort
ég skyldi ekki segja þeim til syndanna
þessum gorturum, þessum vindbelgjum,
sem þóttust vera útverðir alls frelsis,
en lögðust ]ió svo lágt að beita saklaus-
an sveitamann úr afskekktu útkjálka-