Hvöt - 25.04.1950, Blaðsíða 30

28
H V Ö T
bjálkakofa fornlega og æði margar ung-
meyjar þreklegar. Þær fagna okkur vel.
Selstæðið er háflöt, allstór, tindum
girt á tvo vegu, vaxin lágu grasi víðast
hvar, blómum prýdd og runnum. í
fjarska gnæfa háfjöll Nordmöre, skart-
andi efst hinum eilífa snjó.
Lygnir smáfirðir, djúphláir, bugðast
inn milli fjallanna í vestri. Skammt
undan, í suðri, liggur fagurgrænn dal-
ur, kyrrlátur.
Hvíldin hér er unaður og ævintýr.
Hvílík áhrif, sem að manni streyma:
Tign og kraftur háfjallanna, glaðvær
dans lækjanna á leið þeirra niður gró-
andann, falin ógn ægis, kyrrð og frið-
ur dalsins, blámi himinsins og ilmur
grasanna. Volg mjólk hjöllukúnna,
ásamt léttu brosi selmeyjanna, er eins
konar smurning á segulmagn náttúr-
unnar.
Við dveljum á þessum dýrðarstað
fram á kvöld. Sólin er að síga í sæ,
er hópurinn heldur heim á leið. Hún
stráir gulli og purpura á himin, land
og haf.
AÐ LOKUM
Ég heilsa síðasta degi mótsins, mið-
vikudeginum 14. júlí, á þrepum skól-
ans, hálfklæddur og geispandi. Klukkan
er tæplega 8. Nokkrir fulltrúar spígspora
spekingslega meðal nmnanna, aðrir eru
enn í svefni. Sólin skín glatt á heiðum
hirnni, fuglarnir syngja þýðlega í smá-
skóginuin. Örlítill andvari strýkur blóm-
in blíðlega.
„What a day1' myndu unglingaskóla-
strákar á Islandi hafa sagt.
Ekki kem ég auga á Harald Flö.
Kannske kauði sé í „koju“?
Ég snara mér í jakkann og inn á
herbergi haris, sem er skammt frá mínu.
Og livað sé ég? Hetjuna, Harald Flö,
með afturklemmd augu og opinn munn,
en stóra táin nemur stásslega við rúm-
gaflinn. Ég æpi á peyja. Hann vakn-
ar á slaginu og starir á mig sljóum
sjónurn. Upplit hans er aulalegt mjög.
Síðan svipti ég gluggatjöldunum til
hliðar og lirópa: „Sol! sol!“ Þetta hríf-
ur. Drengur snarast fram úr allygldur á
svip og í mig. Ég tek á móti knálega
og hyggst keyra þennan „liundheiðna
þorsk“ öfugan aftur í fleti sitt, en mis-
tekst. „Fanturinn“ er fílefldur, enda
verið 3 suniur á síld við Island.
, Kl. 9, að áflogum og áti loknu, stend
ég andspænis nemendum mínum enn
á ný. Þetta er þriðja og síðasta kennslu-
stundin, endahnútur ítroðslunnar. Nem-
endur hef ég aldrei haft skarpari né
áhugaríkari en þessa. Þeir hreint og
beint gapa af áhuga og gleypa hvert
orð. Árangurinn er eftir því. Kl. 10,
að kennslu lokinni, er liver ein og ein-
asta sál í þessum hópi liundrað prósent
örugg með að spjara sig frá Reykja-
víkurflugvelli og inn á herbergi á Hótel
Borg án þess að segja eitt aukatekið
orð á annarri tungu en íslenzku. Auk
þess kunna þau og skilja fyrsta erindið
í „Ó, guð vors lands!“ og „öxar við
ána“.
Aðspurður hafði ég einnig kennt karl-
mönnunum að biðja íslenzkrar stúlku
og tjá henni ást sína fmeð orðum, ekki
athöfn). Allt þetta gátu þau í sér fest
á einum 3 kennslustundum. Geri aðrir
nemar betur.
Að kennslu lokinni er gengið út í
sólskinið. Er við liöfum örskamma stund
úti verið, kemur ungfrú «00, sunnlenzk