Hvöt - 25.04.1950, Blaðsíða 33

H V Ö T
31
kviminfí um flugfar frá Osló eftir fáa
<laga.
Þá er draumurinn búiim. Adam kemst
ekki einu sinni í Paradís auk heldur
meir. Drottinn hefur ekki ætlaó mér
■þá ánægju að sitja þetta mót og sjá
aftur Gunnillu Borgström og fleiri fé-
laga frá Östhammar.
ÞaÓ er raunveritléga hélvítis buddan,
seln úrslituin ræður. Ég tek ræksnió upp
og rýni í. Og hvaó sést svo: Nákvæmlega
fimni kall fram yfir fargjald til Osló.
Ég kve?5 hið bráðasta og dembi mér
síðan uin borð í dall, sem er að fara
til Bergen.
Að hálfum öðrum sólarhring liðnum
þrannna ég eftir Karl Johan, úttaugað-
ur af erfiði, eins og unglingur, sem
setið hefur miður þýðgenga merbykkju
10 bæjarleiðir, langar.
Ég er varla seztur á heimili Braatens-
hjóna, er sú fullyrðing veltur upp úr
mér, að norskar járnbrautarlestir séu
andstyggilegustu farartæki á norður-
hveli jarðar.
UNDIK HERRADÓMl HITLERS
I veir dagar eru liðnir. Ég sit á tali
við frú Braaten síðari hluta dags, og
bið liana að segja mér eitthvað frá stríðs-
árunum. Hún verður við ósk minni:
Ekki söfnuðu menn ístru á þeim ár-
um. Höfuðréttur alþýðu, og raunar allra
annarra en landráðalýðsins, sem lifði
praktuglega í skjóli þýzka hersins, var
einhvers konar lummur (lumper), til-
búnar úr kartöflum og mjöllús. Á veit-
ingaliúsum var naumast annað að fá en
„lutefisk“ (þ. e. saltfisk, seni lagður var
í lút, sódavatnslög, að tnig minnir, en
síðan í vatn) og „kolrabi“ (eins konar
gulrót). Þegar bezt lét, fengu rnenn,
ásamt áðurnefnd, % k'tra mjólkur.
„Oft höfðum við ekki hugmynd um,
hvað hafa skyldi í næsta mál, og algengí
var, að hiernl léttuSt uhi 10—15 kg: á
ári“, segir fniin.
„Garðurinn ókkar kom í góðar þarfir
þessi illu ár. Við gátum ræktað dálítið
af ávöxtum, t. d. jarðarber, stikilsber,
epli, perur, plómur og kartöflur. Þeir,
sem engan garð höfðu, liðu skort“.
Allmargir áttu kost á að fara upp í
sveit á sumrum og vinna 3 vikur eða
mánuð og fengu grænmeti og kartöfl-
ur að launum.
Ekki var þó um auðugan garð að
gresja hjá bændum. Þeir urðu að fram-
leiða ákveðið magn af korni, nijólk ofí
kjöti handa þýzka hernum.
1941 lögðu Þjóðverjár blátt bann við
notkun norska fánans og fyrirskipuðu
I hef fyrirvara á þessu), að liann skyldi
eyðilagður. Norðmenn hlýddu í hófi
og földu fána sína.
Friðardaginn mikla, 7. maí 1945,
hlöktu hinir földu fánar við hún á flest-
um heimilum, norskum. Þegar kvisaðist
um frið 6. ntaí 1945, kom mikið rót á
hugi manna.
„Þessi frétt var of góð til þess að lus'gt
væri að trúa henni“, segir frúin. „Þegar
svo fréttin barst frá opinberum aðilj-
um þ. 7. maí, var gleðin svo mikil, að
engu tali tók. Ég hafði lagt á borðið
um 4-leytið þann dag, þegar Ragnar,
sonur minn, kom heim, og hrópaði:
Friður! friður! Maturinn gleymdist. Við
hlógum, grétum og föðmuðumst af gleði.
Ragnar rauk til, tók hinn falda fána