Þróun - 15.12.1943, Blaðsíða 3

ÞRÓUN
3
Ræskingar.
Flestar íþróttir miða að því
að þjálfa vöðva líkamans og
gera lífið skemmtilegra þeim,
sem þær stunda. Um íþróttir er
það almennt að segja, að þær
iðka sem næst eingöngu þeir,
sem hafa áhnga fyrir líkams-
rækt. En samt er — þótt undar-
legt megi virðast — ein undan-
tekning frá þessari reglu, en nú
á við liina almennu iðkun á einu
hinu ógeðslegasta skrokkhljóði,
sem hægt er að framleiða en
það er: ræskingarnar. Það er
engu likara en að sú skoðun sé
almennt ríkjandi, að það geti
enginn kallazt maður með mönn-
um, nema hann geti ræskt sig
myndarlega, maður talar nú
ekki um, ef hlutaðeigandi getur
ræskt sig hæði digurt og mjótt,
mjótt og digurt, slíkt er guðs
náðargjöf, sem aðeins örfáir eru
svo haming j usamir að liafa
hlotnast. Ætla ég nú að fa,ra
nokkrum orðum um þessa stað-
hæfingu mína. Hvar sem einhver
kemur á mannamót, svo sem
fundi, skemmtanir, eða jafnvel
þegar maður hittir mann, þá er
strax byrjað á því að ræskja sig.
Þegar einhver ætlar t. d. að
bjóða öðrum að hergja af vizku-
lindum sínum eða ætlar að lesa
upp eða syngja, þá bregzt það
sjaldan, að fyrsta hljóðið, sem
viðkomandi persóna gefur frá
sér, er ræsking, ýmist digur eða
mjó, stutt eða löng. Mér finnst
æcío, þegar svo ber undir, eins
og ræðumaður sé að húa sig
undir að hrækja á áheyreíid-
urna, en það að eiga-von á slíku
er heldur óhugnanlegt. Ég var
eitt sinn svo heppinn að eiga
kost á því að hlusta á einn fræg-
asta söngmann, sem við Islend-
ingar eigum. Eg hlakkaði auð-
vitað rnikið til þess að hlusta á
sönginn, var kominn í hátíða-
skap og orðinn sáttur bæði við
guð og ihenn. En hvað haldið
þið, að hafi skeð, þegar jiessi
l'rægi söngvari var kominn fram
fyrir áheyrendurna. Hann byrj-
aði ekki á þvi að syngja,, — ekki
aldeilis — heldur tók hann að
ræskja sig svo tröllslega, að ég
lief aldrei heyrt annað eins.
Þarna hristi maðurinn sig og
reigði, beygði á sér hálsinn og
höfuðið og kippti í jakkalöfin,
allt hvað aftók, í svo sem 3—4
mínútur og viðhafði jiar að auki
marga Iiroslega tilburði, sem
Jiessu voru samfara. Égþarfvarla
að taka jiað fram, að Jietta fór
ákaflega í taugarnar á mér,
svona til að byrja með. Þó held
ég, að ég hafi meðalsterkar taug-
ar. Það setti bæði að mér hlátur
og meðaumkun í senn, en sem
belur i'ór, varð meðaumkunin yf-
irsterkari, svo að ekki har á
neinu. En ég var ekki lengi að
skifta um skoðun, þegar áheyr-
endurnir fóru að taka undir með
söngvaranum. Fannst mér líta
heldur ófriðlega út, Jiegar slíkur
viðbúnaður átti sér stað, en Jiar
sannaðist hið fornkveðna eins og
oft áður: „Lá við slysi, en varð
ei af“.
Ég tek þetta dæmi aðeins til
Jiess að reyna að sýna fram á,
hvað þessi ávani getur verið
beinlínis skoplegur. Og svo að-
eins eitt: Reyndu að venja Jiig
af þessum ávana, eða að minnsta
kosti, láttu j>ér ekki detta í hug
að stunda hann i annara manna
áheyrn. Látum J>að liggja á milli
hluta, þó að ]>ii iðkir hann i ein-
rúmi, öðrum óafvitandi.
N. N„ III. deild.
Baiátta Íslendiríga.
Islendingar hafa frá alda öðli,
átt í haráttu við hin villtu nátt-
úruöfl. Og Jiessir erfiðleikar
.hafa gert þá liarðgerða og jafn-
framt kveikt ást i hrjósti Jieirra
til hinnar köldu og hörðu en
fögru fósturj arðar.
Island hefir oft umturnast í
blóðvöll, reyndar ekki eins blóð-
völl og meignland Evrópu er nú.
Heldur hafa eldgos og drepsótt-
ir ásamt kúgun trlendrar J>jóð-
ar lagt syni ]>es:; að velli. En
samt hafa Islendingar ekki misst
kjarkinn, land Jieirra hefir adið
haft einhverju að miðla þeim,
sem lögðu fram krafta sína til
þess að draga fram lífið. En j>að
er ekki þannig, að það hafi ver-
ið öruggt að strita, nei, margir,
sem drógu ekki af sér, hvorki á
líkama né sál, varð stritið harla
létt í maga, og höfðu sumir
hverjir af engu öðru að segja en
örbirgð og hungri.
En aðal björg íslendinga hefir
verið sjórinn, en því miður hafa
Islendingar til skamms tíma ekki
getað nýtt J>ær auðlindir sem
skjddi. Én erlendar Jijóðir hafa
óspart sótt auðæfi i fjárhirzlu
íslenzkra fiskimiða.
Hafið liefir oft höggvið skörð
í flokka hinna hraustú lier-
manna. Islendinga, sem eru þeir,
er sækja hjörg í greipar hafsins.
Islendingar hafa ekki öðrum her
á að skipa en J>eim, J>eir hafa
ekki öðrum vopnum yfir að
ráða, en veiðarfærum, sem ekki
eru notuð til að leggja borgir og
mannvirki i rústir og skilja ekk-
ert eftir sig nema sviðna akra
og ónýttar auðlindir. Eina stríð-
ið, sem íslendingar standa i
jafnt og stöðugt — stríðið fyrir
lífinu virðist fara fram í frið-
semd og bróðerni. En J>rátt fyrir
það hefir íslenzka jijóðin orðið
að sjá á hak hraustum sveinum
af völdum hinnar villtu styrjald-
ar, sem nú geisar. Að mínu áliti
hefði verið þolanlegra, að þessir
menn hefðu orðið skattur hafs-
ins, en að þeir hefðu látið lífið
fyrir mannúðar- og menningar-
leysi tuttugustu aldarinnar.
Guðm. Erlendsson.
11. deild.
Tvær öfugmælavísiu’.
Til svölunar er saltvatn bezt
sápa gra'ðii’ undir.
Að ríða hesti reynist verst
um rennisléttar grundir.
Pcstin hjá lýðum er lofuð og virt
lánið cr Iiatað og flúið.
Um Iukku og velferð lítið er hirt
lúsin er þarfasta hjúið.