Tilvera - 15.03.1998, Blaðsíða 1

9
KVENNAATHVARF
561 1205
FRÉTTABRÉF - Samtaka um kvennaathvarf
Mars 1998, 1. tbl. 8. árg. Ritstjóri og ábm.: Ásta Júlía Arnardóttir
Hejistafnir
Vorið 1995 skipaði Heilbrigðis- og tryggingamálaráðherra
vinnuhóp til að fjalla um heilsufar kvenna og gera tillögur um
með hvaða hætti megi snúa við þróun, reynist vísbendingar um
að konur búi almennt við verri heilsu en karlar.
Vinnuhópurinn ákvað að efna til ráðstefnu um málefnið þann
29. janúar s.l. í Rúgbrauðsgerðinni og var hún öllum opin. Yfir
250 manns sóttu ráðstefnuna Markmiðið var að fá fram á henni
sem flest sjónarmið og voru félög og stofnanir hvött til þess að
senda á ráðstefnuna fulltrúa beggja kynja. Fjórir fulltrúar
mættu frá Samtökum um kvennaathvarf. Ennfremur tók Vilborg
G. Guðnadóttir, framkvæmdastjóri Kvennaathvarfsins, þátt í
pallborðsumræðum í lok ráðstefnunnar undir yfirskriftinni:
Viðbrögð starfsfólks heilbrigðisþjónustunnar við kvörtunum
kvenna. í þessu sambandi kom Vilborg inn á ofbeldi gegn
konum en það er talið eitt alvarlegasta heilbrigðisvandamál sem
við stöndum frammi fyrir í dag.
í tilefni af ráðstefnunni gaf Heilbrigðis- og tryggingamála-
ráðuneytið út ritið HEILSUFAR KVENNA, þar sem fjallað er
um ýmsa mikilvæga þætti er varða heilsu íslenskra kvenna. í
ritinu er m.a. kaflinn KONUR OG OFBELDI eftir Vilborgu G.
Guðnadóttur en þar kemur m.a. fram að konur sem beittar eru
ofbeldi leita oftar til heilbrigðisþjónustunnar en aðrar konur,
þær nota meira af róandi lyfjum og svefnlyfjum og hafa mörg
andleg og líkamleg einkenni sem rekja má til ofbeldisins. Leita
þarf leiða til þess að aðstoða þessar konur án þess að með-
höndla þær sem sjúklinga. í kaflanum KONUR OG OFBELDI
kemur ennfremur fram að: „Ef eingöngu er beitt læknisfræðile-
gri sýn á vandamál kvennanna getur það þrengt verulega
möguleika þeirra á að fá raunæfa aðstoð. Einnig er töluverð
hætta á að þær fari þá sjálfar að líta á sig sem „sjúklinga" með
„sjúkdóma" og að þeir séu rótin að því að þær búi við ofbeldi.
Ef þetta gerist þá festast þær enn frekar í flóknu neti ofbeldisins
þar sem heilbrigðisstarfsfólkið er þá farið að styrkja þau
skilaboð sem karlarnir senda þeim, þ.e. að vandamálið sé að
þær eru ekki „í lagi“ og allt verði gott ef þær „læknast". Þegar
svo er komið er leiðin út úr ofbeldinu vandfundin og í besta
falli gæti þá stuðningur heilbrigðiskerfisins verið gagnslaus".
Útskiptareglan
Þann 4. febrúar s.l. funduðu þær Helga Tulinius, Sigríður
Stefánsdóttir og Margrét Einarsdóttir, stjórnarkonur í
Samtökunum og sömdu þá eftirfarandi texta sem þær
óskuðu eftir að tekinn yrði til umræðu á formlegum stjómar-
fundi, þann 17. febrúar s.l. Erindið var tekið fyrir á stjómar-
fundi og samþykkt af fullskipaðri stjóm:
Á síðasta aðalfundi Samtaka um kvennaathvarf þann 28.5
1997 kom til umræðu, að frumkvæði framkvæmdastjóra
Athvarfsins, útskiptareglan á starfsfólki Samtaka um
kvennaathvarf, en samkvæmt henni er starfsfólki einungis
heimilt að starfa í fjögur ár. I lögum Samtakanna er ekkert
sem kveður á um slíkt og hefur reglan grundvallast á
ákvörðunum aðalfunda og stjómar. Stjórninni var falið á
aðalfundi að skipa nefnd til að ræða málið og endurskoða
regluna og leggja síðan niðurstöður sínar fyrir stjómarfund.
Nefndin var skipuð tveimur konum úr stjórn, Hrafnhildi
Baldursdóttur og Pálínu Jónsdóttur og tveimur félags-
mönnum, Elfu Björk Ellertsdóttur og Ólöfu Sigurðardóttur.
Niðurstöður nefndarinnar voru, að nauðsynlegt væri að
endurskoða regluna en varað við að taka of stór skref.
Tillaga þeirra var, að næstu starfskonur yrðu ráðnar til
fjögurra ára með möguleika á að framlengja ráðninguna um
tvö ár. Rökin fyrir breytingunni voru, að starfsumhverfi
Athvarfsins hefði breyst mikið með framhald bls. 2