Alþýðublaðið - 28.05.1925, Blaðsíða 3

KL&YSÍDBIL&.&I&
Kí læra bernin málið, að það
er fyrir þeim haft,
Einhver, aetn kaiiar a'g »hús.
eiganda<, akrifar grein í »Vísi<
föstudaginn 22. maí, og á sú
grein að vara svar vlð grein,
ssm birtist í sama biaði og var
með fyrirsögnr »Ónærgætni<.
Ég er ©kki höfundur þelrrar
greinar og þarf víst akki að
svara íyrir þunn greinarhöíund,
en ég g@t ekki stlit mig um að
athuga litils háttar ummæll »hús-
eiganda< um börn þess fólks,
sem svo ólánssamt er að þurfa
að leigja sér húsrúm hér í þesa-
um bæ, og tek ég hér orðrétt
upp hans ummæli:
»Sum börn í þessum bæ eru
því mlður mjög uppivöðsíusötn
og ódæl, og margir leigjendur
og húsráðendur vilja gjarnan
hliðra sér hjá, ef unt er, að búa
við sifeidan hávaða og ólæti.
Mörg börn alast upp á götun-
um að mestu, í solU og hirðing-
arley i, og orðbragð þelrra og
ýmiss konar háttsemi, þegar í hús
kemur að kvöldi, er oft og ein-
att fullt ða fólki til lítillar skemt-
unar.<
Svo mörg eru þau orð um
börnin.
Nú vil ég spyrja »húseiganda<
&ð, hvort hann haldl, að börnin
iæri aila þessa ljótu siði, sem
hann telur upp, af sjálfum sér,
og um ieið að, hvort ekki sé
oft og tiðum iitið betra framferði
tuliorðna íóiksius en barnanna.
Að minsta kosti verð ég að
iáta þá skoðua í ljós. að sam
betur ter, hefi ég ekkl séð eða
heyrt það tli barna, sem ég hefi
heyrt og séð tll sumra at tull-
orðna fólklnu.
Að ætia sér að fara að taíja
upp alla þá lesti og ljóta siði,
sem þróast hér í Reykjavík, —
það býst ég við að sé oí mikið
tii, að sá, sem það gerði, slyppi
vlð iög, en nægjanlegt er að
benda á drykkjuskapinn, reyk-
ingarnar, óiifnað með kvenfóiki
og karlmönnum, ijótan munn-
söfnuð og svo margt, sem fram
ið er mtður heiðarlegt bak við
tjöíd naf þessus«o kaiiaða »heldra
fólki<, en myndi þola illa dags-
ijóslð, og næglr að benda á vín-
smyglunarmálin og margt fleíra.
Nel, »húselgandi< I Ég held, að
þér ættuð, áður en þér farið að
skrlla vandlætingargrelnar um
framferði barnanna hér í Reykja
vík, sem ég viðurkenni að er
ekki eins og það ætti að vcra,
að byrja þar, sem splUingin þró-
ast fyrst, og það verður hjá fuli-
orðna fóikinn, og hvers er þá
að vænta með börnlu? Þegar
þau komast út á götu, heyra
þau ekkl annað fyrir sér en
biót og formælingar eða sjá
margt Ijótt. E»au þykja alls stað-
ar vera fyrlr, þvi að allir þekkja •
hvað miklð er gert tyrir börnin
hér, svo að þan þurfi ekkl að
verða futlorðna fólkinu fótakefll.
Þér segið, að það sé minni
hávaði og ónæði íyrir húsráð-
anda að ieigja einhieypum en
barnaíólki. Má vel vera, en þyk-
ir yður viðkuDnanlegra að heyra
drykkjuþvaður og hlátursköll
ungæðiskvenna en barnsgrát?
Annars eru húsnæðisvandræð-
in hér í bæ orðin voðaplága,
aem aldrei verður úr bætt fyrri
én bærlnn byggir sjálfur, en
hvenær verður það gert, á með-
an þeir menn stjórna bænum,
eem nú gera það að mestu leyti.
Ég býst vlð — því ver —, að
það verði aldrel. 0. ,8. J.
Banaráð við dönsku ráðherrana.
Sendiherra Rússa aístýrir þeim
Frá því er sagt í »DatIy Her-
ald< 8. mai, að mestum tíðindum
þykir þá sæta í Kaupmannahöfn,
að samsæri um banatiiræðl við
þrjá ráðherrana í jalnaðarmanna-
stjórninni hsfi komist upp mið-
vikudaginn 6. maí.
Sendiherra ráðstjórnarinnar
rússneskn skýrði þann dag utan-
ríkisráðuneytinu danska frá þvf,
að þá um morguolnn hafi komið
til sín grunsamiegir menn og
boðið honum að vera með i ægi-
legum glæpafyiirætluuum, — að
myrða Stauning forsætisráðherra,
Steiucke dómsmálaráðherra og
Borgbjerg féiagsmálaráðherra,
kveikja f opinbcrnm byggingum
og koma af stað óelrðurn f borg-
iuni og öðrum héruðum iandslns.
Samsærismennirnir voru iitlu
s^ðar handsamaðir, og heita þelr
Bargström. sagður sænskur, og
Bovie, sagður franskur. Með
þeim var tekin sænsk kona, Vlc-
toria Carisson.
Engar tregnlr af þessu haía
komið hingað í skeytum, enda
®r hér um tilræðl vlð ráðherra
alþýðu, en ekki áuðvaidsins að
ræða.
Tímaritið »Réttnr<, IX. árg.,
fæst á afgr. Alþbl., mjög fróðlegt
og eigulegt rit, — ódýrara fyrir
áskrifendur.
Sdgar Eice £urroughs: Vilti Tarzan.j
»Hvi tóku þeir mig þá lifandi?“ spurði lautinant-
inn.
„Komdu," sagöi Usanga og benti Bretanum til dyrj.
„Sko!“ mælti hann og benti götuna á enda, þangað, er
eius konar torg var.
Haraldur Percy Smith-Oldwick sá þar hóp af svert-
ingjakonum önnum kafnar við að leggja sprek i köst
kringum staur, 0g aðrar lögðu undir stóra soðpotta hér
og þar um svæöib. Tilætlunin var auðsæ.
Usanga horfði hvast á hvita manninn. Hafi hann búist
við að sjá honum bregða, hefir hann orðið vonsvikinn.
Bretinn ypti öxlum og snéri eér að honum. „Ætla dón-
arnir að éta mig?“
„Ekki minir menn,“ svaraði Usanga. „Við étum ekki
mannakjöt, en það gera Wamabúar. Þeir ætla að éta
þig, en við slátrum þér til veizlunnar, Breti!“
Bretinn stóð kyr i dyrunum og horfði á undirbúning-
inn undir veizlu þá, er haldin skyldi af tilefni handtöku
hans. Það er varla hægt að segja, að hann fyndi til ótta,
en hafi svo verið, hefir hann dulið það grandgæfilega
undir kuldasvip sinum. Þetta hlýtur að hafa haft áhrif
á Usanga, þvi að hann lét fangann í friði, enda þótt
haun kæmi i þeim tiigangi að særa hann og piua. Hvita
menn gat hann varla kallað menn, einkum Breta,
vegna þess, að þeir höfðu leikið svörtu hersveitirnar
hart i Austur-Af 'íku.
„Aldrei framar mun stóri fuglinn þinn fljúga yfir
menn okkar og strá dauða yfir þá; — um það skal
Usanga sjá,“ lauk surtur máli sinu, og gekk snarlega