Fjölrit RALA - 10.11.1992, Blaðsíða 16

-12-
Tournament sauðvingull náði sér fljótt nokkuð vel á strik (4. mynd) og hefur hlutdeild
hans haldist í um 30% síðustu þijú árin. f lokin var hann bestur í Norðurárdal með um
45% þekju en jafngóður á hinum stöðunum þremur með um 25% þekju (5. mynd).
Toumament hefur komið nokkuð vel út í fyrri prófunum einkum á hálendinu og em
niðurstöðumar hér í samræmi við það. Sauðvingull er álitlegur kostur fyrir
vegkantasáningar þar sem tegundin er lágvaxin og vex hægt og dregur því hvorki að
sér fé á summm né safnar í sig snjó á vetmm. Nauðsynlegt er þó að prófa fleiri stofna
af sauðvingli en þennan eina sem verið hefur í prófunum.
Sturluvingull túnvingull hefur verið að bæta sig allt tilraunatímabilið og er komiim með
rúmlega 30% þekju sumarið 1991 (4. mynd). Hann hefur reyndar notið góðs af því
að engri snarrót var sáð í þann tilraunalið þar sem þessar tvær tegundir áttu að vera
saman í blöndu og hefur því verið einráður á þeim reitum. Auk þess hefur hann hægt
og bítandi verið að taka yfir Erte vallarsveifgras og blásveifgras þar sem þessum
tegundum var sáð saman í blöndu (3. viðauki). Sturluvingull hefur staðið sig ágætlega
í fyrri stofnaprófunum og niðurstöðumar hér staðfesta þá útkomu. íslenskur túnvingull
hentar vel til sáningar í vegkanta þar sem hann er þolinn en ekki eins kröftugur og
uppskerumikill og erlendur túnvingull.
Rubina túnvingli var sáð í vegagerðarblönduna svokölluðu og hefur komið þokkalega
vel út. Líkt og með Sturluvingul er Rubina langbest síðasta árið (4. mynd). Hún er
þó misgóð á hinum ýmsu stöðum, betri fyrir norðan en sunnan og sýnu verst á
Hafnarmelum (5. mynd). Hún virðist því þola illa rýran jarðveg. Rubina túnvingull
hefur almennt ekki verið talinn eins harðgerður og íslenskur túnvingull en gæti hentað
bærilega í vegkantasáningar þar sem skilyrði em þokkalega góð, þ.e. jarðvegur
sæmilega fijósamur og vetur ekki of harðir.
Blásveifgras hefur lítið verið reynt áður og kom nokkuð á óvart. Það gaf almennt betri
þekju en vallarsveifgras (4. mynd) en var ákaflega misjafnt eftir tilraunastöðum (5.
mynd). Á Hafnarmelum og í Norðurárdal var það nær því horfið síðasta sumaiið en
var þá hins vegar komið með tæplega 50% þekju í Laxamýramámu. Það þolir greini-
lega ekki næringarsnauðan jarðveg en gæti hentað þar sem moldir era ríkjandi og
vaxtarskilyrði em þokkaleg. Blásveifgras gæti farið vel í vegköntum þar sem það á
við. Það er smágert en með fallegan punt og myndi því auka fjölbreytni í umhverfinu.
Erte, Primo, 06 vallarsveifgrasstofnamir vom almennt lélegri en ofangreindir stofnar.
Erte og Primo skortir eflaust vetrarþol enda suðlægir að upprana en íslenski stofninn
06 er ákaflega viðkvæmur fyrir beit og frostlyftingum þar sem hann virðist hafa lítið
rótarhald. Víða í dagbókum er að finna athugasemdir um að plöntur hafi legið lausar
ofan á sverðinum eftir ágang búfjár eða vegna jarðvegshreyfingar. Því virðist ekki vera
hægt að búast við því að vallarsveifgras myndi mikla þekju í vegköntum. Það þýðir
þó ekki að óæskilegt sé að hafa það með í sáðblöndum þar sem vallarsveifgras er
yfirleitt frekar lágvaxið og aðgerðarlítið, einkum íslenskir stofnar, og gæti sómt sér vel
með öðmm plöntum.