Fjölrit RALA - 10.11.1992, Blaðsíða 28

-20-
1. mynd. Staðsetning rannsóknasvæða.
Berggrunnur er svipaður á öllum svæðunum og er hann yfirleitt nokkuð þéttur, en
hann tilheyrir blágrýtismynduninni (Þorleifur Einarsson 1985). A Öxnadalsheiði
liggur vegurinn úr dalbotni upp í gegnum skarð milli hárra fjalla og er þar víða
skjólsælt. Á Holtavörðuheiði liggur vegurinn aftur á móti um háheiðina og eftir
bungum og lágum ásum suðvestan á henni. Vegarstæðið þar er því meira eða minna á
bersvæði. Svæðin í Borgarfirði liggja bæði á tiltölulega flötu og skjóllitlu landi,
einkum svæðið við Þverárrétt.
Þótt litlar veðurfarsmælingar séu til frá sjálfum rannsóknasvæðunum er ljóst að á þeim
er töluverður veðurfarslegur munur. Ef miðað er við kort Markúsar Á. Einarssonar
(1976) má ætla að á rannsóknasvæðinu á Öxnadalsheiði sé meðalhiti júlímánaðar 6-
8°C, á Holtavörðuheiði um 7°C og á rannsóknasvæðunum í Borgarfirði um og yfir
10°C. Ef miðað er við kort Öddu Báru Sigfúsdóttur um meðalúrkomu á landinu
(Markús Á. Einarsson 1976) er ársúrkoma á heiðunum tveimur sennilega nokkuð
svipuð, eða yfir 1200 mm. Urkoma á rannsóknasvæðunum í Borgarfirði er aftur á
móti mun minni, sennilega um 800 mm á ári.
Ætla má að allmikill munur sé á veðurfari innan rannsóknasvæðanna á heiðunum
tveimur, einkum vegna hæðarmunar, en hitafall er almennt talið vera 0,5-0,6°C fyrir
hverja 100 m sem land hækkar (Markús Á. Einarsson 1976). Samkvæmt þessu ætti
meðalhitamunur innan svæðanna á heiðunum að vera um eða yfir 1°C. Sé miðað við
úrkomukort Öddu Báru Sigfúsdóttur (Markús Á. Einarsson 1976) má gera ráð fyrir
að úrkoma fari minnkandi eftir því sem neðar kemur á heiðunum.