Milli mála - 2019, Blaðsíða 148

148 Milli mála 11/2019
HEIMSÓK NIN
„Lokaðu dyrunum.“ Það var konan í rúminu sem talaði.
Frú Kamilla lokaði dyrunum hugsunarlaust og hafði þar með
lokað sig inni með því sem maðurinn hélt á.
„Ég skal halda á henni, hlauptu og sæktu Oline í hvelli.“
Aftur var það konan í rúminu sem talaði. Rödd hennar var svo
ósköp veikburða. Var þetta sama konan og sú sem hafði gefið frá sér
þessi hamslausu, skerandi óp? Frú Kamilla starði meðan maðurinn
lagði það í rúmið hjá konunni og skaust svo út um dyrnar.
Augu kvennanna mættust. Í augum konunnar í rúminu var
vingjarnleg, spyrjandi undrun – í augum frú Kamillu spyrjandi
skelfing.
„Þér hafið orðið hræddar. Fáið yður sæti.“
Frú Kamilla hlýddi og settist niður í fáti. Þá sá hún lítið
barnsandlit gægjast fram við fótagaflinn á rúminu. Útgrátið andlit
með óttablandna undrun í bláum augunum.
„Guð! – Þetta hlýtur að vera nýfædda barnið. Það lítur að minnsta
kosti út fyrir að vera raunverulegt barn.“ Bara að Oline léti nú sjá sig.
Litla systir þó, að koma svona fyrirvaralaust í heiminn.“ Rödd
konunnar var grátklökk og full ástúðar sem beindist að því sem lá í
örmum hennar. Systir, sagði hún. Hvernig gat hún vitað að það var
systir – þessi hörmung sem lá í fanginu á henni?
„Svona! Svona! Ástin hennar mömmu.“
Konan grét stórum, þungum tárum sem urðu til þess að frú
Kamilla fór líka að gráta. Barnið sem lá til fóta í rúminu hljóðaði
líka og skreið upp að vanga konunnar. Nakinn kroppurinn var
blárauður af kulda. Skyrtan huldi aðeins hluta líkamans.
Ósjálfrátt stóð frú Kamilla upp til að breiða yfir litla kroppinn.
Hún var rétt búin að vefja sænginni um barnið þegar dyrnar voru
rifnar upp og illa til höfð, feitlagin kona kom þjótandi inn og skellti
aftur hurðinni svo að kofinn skalf.
„Guð minn almáttugur! Liggur þú hérna frú Nielsen og dritar
krakkanum í heiminn án þess að hafa nokkurn í húsinu til að taka á
móti honum?“
„Taktu hana fyrir alla muni. Guð einn veit hvort hún hefur þetta
af.“ Feitlagna konan tók það sem veinaði á ný, en nú var þetta eins og
mjálm í veikum ketti.
„Svona! Svona! Taktu þvottaskálina, Nielsen. Svona! Ég var