Milli mála - 2019, Blaðsíða 165

Milli mála 11/2019 165
ALEJANDRINA GUTIÉRREZ
hefur sagt mér þetta ótal sinnum. Hann hefur margendurtekið það
til að tryggja að ég gleymi því ekki. En jafnvel þótt hann segði mér
það ekki, þá veit ég það. Því að Horacio gerði það líka. Hann sagði
þó ekki að ég væri gömul því þegar við vorum kærustupar var ég
sextán og hann átján. Ég var ekki ljót þegar ég var ung en ég var
heimsk og huglaus. Fyrst og fremst var ég skræfa af því ég vildi ekki
prófa að reykja gras, ekki drekka romm, vodka eða bjór, þótt hann
byði mér það. Ég var einnig kjarklaus því ég vildi ekki sofa hjá
Horacio þegar ég var sextán. „Þú ert algjör auli,“ sagði hann við mig
í síðasta skipti sem við hittumst. Þú ert hrædd við að þjóna mér sem
kona og ég myndi aldrei giftast konu eins og þér. Ég vil greinda konu
mér við hlið, fordómalausa og örugga með sig.
Hann varð aftur á vegi mínum fyrir tveimur mánuðum og ég
þakka guði fyrir að hann sá mig ekki. Ég náði að fela mig í tæka tíð
á bak við fallega pálmatréð í garðinum. Þegar ég gróðursetti þetta tré
datt mér ekki í hug að það yrði síðar bjargvættur minn. Ég gat ekki
hugsað mér þá skömm að láta Horacio sjá mig svona ljóta og gamla.
Í hans augum var ég óttaleg kveif en hann hafði aldrei séð mig feita
og ljóta. Ef honum fannst ég ófríð þarna um árið þá vissi ég það ekki
því ég minnist þess ekki að hann hafi nokkurn tíma sagt það við
mig. Þegar ég sá hann aftur fann ég fyrir fiðringi í maganum eða eins
og það væri að líða yfir mig af spenningi og hjartað dældi olíu um
æðar mínar í stað blóðs. Þannig varð mér innanbrjósts bara við að sjá
hann aftur. Hugur minn reikaði aftur til dagsins þegar bróðir minn
kynnti mig fyrir honum í göngunni að Virgen de los Ángeles kirkj-
unni2 og ég rifjaði upp fyrsta dansinn okkar í tunglbjörtu kvöldinu
þegar við urðum kærustupar í veislunni hjá Rósu frænku. Ég man
einnig stundirnar sem við sátum og spjölluðum og hann tók
þéttingsfast utan um mig, færði sig smátt og smátt nær, lækkaði
róminn, hvíslaði í eyra mér og kyssti mig svo heitum og rökum kossi.
Maginn á mér fylltist af fljúgandi fiðrildum og ég fékk gæsahúð,
líkaminn logaði frá hvirfli til ilja og ég stóð á öndinni. En hvað er ég
að rifja þetta upp? Það passar ekki núna. Í dag er ég frú Pérez, hús-
móðir og nýorðin amma. Ég verð ringluð við að hugsa um þetta og
fer hjá mér yfir þessum dagdraumum. Það er örugglega þess vegna
2 Jómfrúarbasilíkan er vel þekkt kirkja í borginni Cartago í Kosta Ríka. Um páskana eru farnar
þangað fjölmennar pílagrímagöngur á ári hverju.