Milli mála - 2019, Blaðsíða 175

Milli mála 11/2019 175
CARMEN QUINTANA COCOLINA
allra hvíli á henni. Hinir snæða í rólegheitum og bíða eftir svari
hennar. Soffía svitnar í lófunum. Og þá svarar hún með einni setn-
ingu, þeirri sem hún var búin að semja og geyma í huga sér síðan hún
heyrði fréttirnar um morguninn. Allir hlæja, þeim finnst hún hitta í
mark og fylgjast nú með umræðunum af auknum áhuga. Hún tekur
ekki aftur til máls en í kinnum hennar birtast rauðleitir dílar og
ánægjan sem skín út úr andliti hennar er slík að ætla mætti að hún
hafi fengið fullnægingu lífs síns. Ef hún gæti myndi hún setja tvo
krossa í staðinn fyrir einn á dagatalið en handbókin 100 aðferðir til að
verða vinsælli á vinnustaðnum býður ekki upp á þann möguleika.
Vatnið er farið að sjóða í eldhúsinu í litlu íbúðinni hennar. Hún er
í húðlitum buxum úr lycra sem ná upp í mitti og þunnum brjósta-
haldara með spöngum; geirvörtur hennar sjást í gegnum hann þegar
henni er kalt. Þegar hún tekur af sér brjóstahaldarann dregur hún
djúpt að sér andann. Hún fer í flýti í hvítan langermabol og rönd-
óttar bómullarbuxur sem hún kippir undan koddanum og flýtir sér
fram í eldhús til að hella kínóa í sjóðandi vatnið. Hún borðar kvöld-
verð með kettinum uppi í sófa og horfir á Game of Thrones, setur svo
afganginn í nestisbox og geymir til næsta dags.
Ísbúðin
Ég flúði inn í ísbúðina undan hitamollu síðdegisins. Ég datt þar inn
fyrir tilviljun í leit að forsælu eftir gönguferð á ströndinni að loknu
þingi. Ég hafði aðeins verið þarna í tvo daga og átti eftir að vera þrjá
til viðbótar. Ég þekkti engan og mér leiddist óskaplega. Ég þráði það
eitt að snúa aftur heim til eiginmanns og dóttur og fyrst og fremst
að komast aftur á skrifstofuna. „Sæl, vina mín. Hvernig ís má bjóða
þér?“ spurði íssalinn eins og við værum gamlir kunningjar. „Ég veit
það ekki, lofaðu mér aðeins að hugsa mig um,“ svaraði ég hálf-
hvumsa yfir kumpánlegum tóninum. Í ísbúðinni voru bara konur.
Ein þeirra, um fimmtugt, bað um að fá að bragða á nokkrum ísteg-
undum. „Heyrðu, væni minn, áttu ís með pistasíubragði?“ „Auðvitað,
elskan mín, ég bjó hann til í morgun. Þessi grænu augu kalla á pist-
asíu, ég vissi það,“ sagði hann brosandi um leið og hann strauk hendi
yfir ennið og sveiflaði svörtu og líflegu hárinu aftur.