Milli mála - 2019, Blaðsíða 186

186 Milli mála 11/2019
BRÚÐA MAMELIGU
mín var það eina sem ég gat huggað mig við og ég þrýsti henni að
mér.
Þegar mamma kom inn í tjaldið voru konur úr fjölskyldu Igruska
með henni. Þær héldu á klæðnaði. Þær brostu og nokkrar þeirra
sungu.
–Mameliga, faðir þinn féllst á að gifta þig.
–Mamo!
Ég hrópaði upp yfir mig og kastaði mér í fangið á mömmu, eins
og smástelpa, og svo fór ég að hágráta.
–Vertu róleg, vinan, þú ferð nú ekki strax. Í kvöld höldum við upp
á trúlofunina en brúðkaupið verður ekki fyrr en eftir ár. Leyfðu
móður Igruska og systrum að klæða þig!
Konurnar umkringdu mig; þær tóku mig úr lörfunum og klæddu
mig í ný föt. Ég stóð hreyfingarlaus og var ekki með sjálfri mér. Ég
skildi ekki neitt í neinu. Hvað var eiginlega að gerast? Um morgun-
inn hafði ég bara verið áhyggjulaus stelpa en nú var ég orðin kona,
eða næstum því.
Þessar konur kunnu vel til verka. Þegar þær höfðu klætt mig,
náðu þær í trébala og sungu á meðan þær þvoðu mér og greiddu. Að
lokum létu þær á mig eyrnalokka og settu á mig hringa. Ég var
orðin ein af þeim. Nú var það ég sem var brúða.
Móðir Igruska krækti perlufesti um hálsinn á mér, auðvitað ekki
úr alvöru perlum. Ég horfði ósjálfrátt á dúkkuna mína sem lá á
rúminu og öllum til furðu tók ég hana og vafði perlufestinni sem var
nýbúið að setja á mig marga hringi í kringum hálsinn á henni. Allar
konurnar skellihlógu, líka Mamo. Í þeirra augum var ég enn barn, en
mér fannst ég vera fullorðin. Á þennan hátt vildi ég heiðra brúðuna
mína, brúðuna sem hafði gert mér kleift að hitta „draumaprinsinn“.
Það var komið með spegil svo að ég gæti séð sjálfa mig og í
skímunni af lampa sá ég konu sem var ekki lengur ég, þetta var
önnur Mameliga.
Nú sungu konurnar fullum rómi. Þær leiddu mig út úr tjaldinu
til að sýna körlunum mig. Ég fór hjá mér og þorði ekki að horfa á þá.
–Líttu upp! skipaði Mamo mér.
Ég varð að hlýða, horfði bara á pabba og sá að hann var líka með
tárin í augunum.