Milli mála - 2019, Blaðsíða 190

190 Milli mála 11/2019
BRÚÐA MAMELIGU
Rómastúlku að vera í ástarsorg og sýna það. Þar sem brottförin var
snemma dags ákvað ég að vera kyrr í rúminu og þykjast sofa, með
brúðuna mína með glerperlufestina í fanginu, eins og hún væri
barnið okkar.
Allan daginn gekk ég um hugsunarlaust, eins og ég væri sjálf
brúða sem örlögin léku sér að. Enginn hvatti mig til þess en ég var
hlýðin og lést vera glöð. Ég varð að þykjast. Ég er viss um að enginn
lét blekkjast en ég var látin í friði. Mamo kenndi mér að haga mér
eins og kona. Hún sagði mér allt sem gift kona þarf að vita: hvernig
ég ætti að klæða mig, ganga, sýna körlunum virðingu með því að
ganga ekki fyrir framan þá án þess að biðja um leyfi, heldur ekki
fyrir framan hestana þeirra. Passa kjólana mína svo að þeir óhreink-
uðust ekki. Allir þessir ótal litlu hlutir sem Rómakona á að vita. En
mikið voru klukkustundirnar, dagarnir og vikurnar lengi að líða.
Ég var búin að segja að ég kunni hvorki að lesa né skrifa, varla að
telja. Og ef ég get tjáð mig vel í dag er það vegna þess að orðaforði
minn hefur aukist í veikindum mínum á sjúkrahúsinu.
Mér hefur alltaf þótt gott að vera ein á ferli, eins og á markaðnum.
Auðvitað fór ég aldrei langt frá tjaldbúðunum, sérstaklega ekki á
nóttunni. Þegar ég þurfti að fara út eftir myrkur bað ég alltaf eina af
systrum mínum að koma með mér.
Það voru liðnar þrjár vikur síðan Igruska og fjölskylda hans fór og
við höfðum ekki fengið neinar fréttir af þeim. Við vitum að á þessum
tíma skrifuðum við Rómafólk ekki bréf og það var enginn sími, að
minnsta kosti ekki á þeim svæðum sem við fórum um.
Eina nótt fannst mér eitthvað ekki eins og það átti að vera. Systir
mín hraut við hliðina á mér í rúminu. Annað heyrðist ekki í tjaldinu
en ég vissi ekki af hverju mér fannst eins og heyrði eitthvað þrusk
fyrir utan tjaldið. Var einn af hundunum okkar á flækingi? Ég var
hrædd. Svo heyrði ég hestana okkar hneggja og varð skelfingu lostin
þar sem ég lá undir dúnsænginni minni. Ég passaði að vekja ekki
systur mína, tók brúðuna og hélt fast utan um hana eins og ég væri
að biðja hana um að vernda mig.
Ég fór á fætur og horfði í kringum mig. Það hafði slokknað á
kertinu. Það hlaut að vera áliðið, kannski komið fram yfir miðnætti?
Til allrar hamingju var fullt tungl og í birtunni sem kom inn um
rifurnar á tjaldinu gat ég séð að systur mínar voru allar sofandi.