Sjómannadagsblaðið - 05.06.2015, Blaðsíða 4

6 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 5. júní 2015 75. júní 2015 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
DA
S-
hú
sið
19
71
- Aða
lvinningur Reynilundi í Garðabæ
dregið í hverri viku
Kauptu miða á www.das.is
eða í síma 561 7757.
Miðaverð 1.500 kr. á mánuði fyrir einfaldan miða
og 3.000 kr. fyrir tvöfaldan miða.
Fylgstu með okkur á Facebook
Nýtt happdrættisár framundan með
enn glæsilegri skattfrjálsum vinningum
- Sex 30 milljóna króna vinningar á tvöfaldan miða
eða 15 milljónir króna á einfaldan miða
Drögum út 51 þúsund vinninga á árinu.
Heildarverðmæti vinninga er rúmur milljarður.
30.000.000
Ekkert annað happdrætti sem dregur vikulega
er með meiri vinningslíkur
ÍS
LE
N
SK
A
SI
A
.IS
D
A
S
73
61
1
0
4/
15
SJÓMENN - TIL HAMINGJU MEÐ DAGINN
Viltu vinna
skattfrjálst?
við brúardyrnar bakborðsmegin og
þá lét ég mig falla niður á brúar-
vænginn. Ísleifur skipstjóri stóð í
brúardyrunum og ég spurði hann
hvort við mættum ekki koma inn í
brú og það var vitaskuld auðfengið.
Ég kallaði því eins og ég frekast gat
til félaga minna áður en ég fór inn í
brú þar sem olíublautur sjórinn gekk
fram og til baka eftir því sem skipið
kastaðist til. Ég náði að fikra mig
eftir brúnni og sá inn í loftskeyta-
klefann, sem var opinn, þar sem
Axel loftskeytamaður var í sjó upp
að mitti og hélt við talstöðvarnar svo
þær héldust á sínum stað.“
Fann ekki fyrir hræðslu
Guðmundi tókst að komast inn í
loftskeytakefann til Axels. „Ástandið
var heldur dauft. Axel var orðinn
sambandslaus, sjórinn gekk inn í
brúna og klefann, allar rúður brotnar
stjórnborðsmegin og það eina sem
við gátum gert var að reyna að skorða
okkur af og vona það besta. Það var
ekki mikið pláss í klefanum þannig að
við færðum okkur yfir í kortaklefann
þar sem var aðeins rýmra um okkur.“
Guðmundur segist ekki hafa fundið
fyrir hræðslu meðan á öllu þessu
stóð, „hversu undarlega sem það
kannað hljóma. Aðstæðurnar voru
bara þannig að ég hafði ekki ráðrúm
til þess að vera hræddur. Okkur var
öllum skítkalt og við höfðum um nóg
að hugsa um það eitt að halda okkur
þegar skiptið kastaðist til og ég man
eftir því að hafa verið að berja mig
til hita þegar ég sagði stundarhátt
þannig að það einhverjir heyrðu að
það væri nú gott að hafa kærusturnar
hjá okkur til að halda að okkur hita.
Þessi tilraun mín til að létta and-
rúmsloftið féll ekki að skapi allra. Ís-
leifur skipstjóri var fljótur til svars og
sagði: „Ekki mun ég óska þeim þess.“
En þótt kuldinn hafi verið nokkur
er ég viss um að olían í sjónum hafi
dregið úr honum,“ segir Guðmundur.
Nóttin var erfið. „Brimið hafði
örlög skipsins í höndum sér. Við
fundum hvernig það lyfti togaranum
og kastaði honum síðan niður í
klettana af miklu afli. Okkur fannst
í raun og veru tímaspurning hvenær
skipið myndi brotna í tvennt. Guð-
jón, fyrsti stýrimaður, fór fram í til
að sækja tóg sem hann sagði að gæti
hugsanlega nýst okkur við að komast
í land ef skipið liðaðist í sundur þarna
á klettunum.
Með aðfallinu varð sífellt meiri
sjór í brúnni og kortaklefanum þar
sem mannskapurinn komst ekki
allur fyrir. Tveir menn þurftu að
vera í brúnni á háflóðinu og þeir
þurftu að halda sér og hanga nánast
á höndunum þar til fjaraði. Þetta var
ekki góð vist.
Með morgninum sáum við ljós,
sem beint var að okkur, og björgunar-
báta sem voru að reyna að nálgast
okkur. Í stað þess að verða feginn
varð ég hálfsmeykur um mennina
og hugsaði um hvað yrði um þá ef
björgunarbátarnir myndu brotna
í spón við það að reyna að bjarga
okkur. En sem betur fer hættu þeir
við að reyna að ná í okkur á bátum en
freistuðu þess að skjóta til okkar línu.
Sá sem skaut var Magnús Gíslason,
skipstjóri á Goðanesinu, bróðir Ísleifs
skipstjóra á Agli rauða, og honum
tókst að koma til okkar línu í annarri
tilraun. Línan lenti fyrir framan
brúna og við náðum henni með því
að teygja okkur út um gluggann. Það
gekk ágætlega að draga inn blökkina
og okkur tókst að festa hana við
ratsjármastrið. Hinum enda línunnar
var komið fyrir um borð í bátnum
Andvara.“
Erfitt að koma
mönnum milli skipa
Að sögn Guðmundar gekk illa að
koma mönnum yfir og það var erfitt
að halda sér í björgunarstólinn. Því
miður skiluðu sér ekki allir yfir í
Andvara. Eftir sex tíma björgunar-
aðgerðir var einungis búið að ná 13
af 34 manna áhöfn milli bátanna
og spilið um borð í Andvara hafði
bilið. Þá stóð til að flytja línuna yfir
í annan bát, Pál Pálsson, en til þess
þurfti ekki að koma „því við urðum
varir við björgunarmenn í landi sem
höfðu brotið sér leið til okkar og
þeim gekk greiðlega að koma línu
um borð í Egil rauða. Við þurftum
að komast upp á brúarþakið og sæta
lagi til að geta farið í björgunar-
stólinn og það gekk misjafnlega
því sjórinn gekk yfir skipið og það
kastaðist til en sem betur fer höfðu
menn afl og styrk til að komast í
stólinn og í land.“
Guðmundur var einn af þeim
síðustu sem yfirgaf Egil rauða og
hann sagði landgönguna hafa verið
frekar auðvelda. „En mikið var
ég feginn að finna fast land undir
fótum mér. Um leið og ég var laus
úr stólnum hljóp ég af stað og upp
á klappir sem þarna voru. Ákafinn
var svo mikill að ég hljóp upp úr
björgunarstólnum enda var mér
orðið svakalega kalt og ég fór strax
að slást við Axel til að fá í mig hita.“
Sautján klukkustundum eftir
strandið var búið að bjarga öllum
skipverjunum og þá hófst gangan
frá fjörunni að bænum Sléttu og
hún var mörgum erfið enda hluti
skipbrotsmannanna skólaus eftir
að hafa kastað af sér klofstígvél-
unum. Guðmundur segist lítið hafa
hugsað um erfiðleika eftir að komið
var í land. „Ég hugsaði um tvennt,
annars vegar að ganga rösklega
og hins vegar að reyna síðan að
halda mér í sokkunum alla leiðina
á Sléttu. Ég náði að ganga fram
úr nokkrum félögum mínum á
leiðinni og þegar ég sá til bæjarins
komst ekkert annað að hjá mér en
komast sem fyrst í húsaskjól. Ég
bætti heldur í og gekk þá upp úr
sokkunum en lét það engin áhrif
hafa á mig. Þegar ég er kominn
í bæinn sagði Úlfur Gunnarsson
læknir, sem þarna var, að mér
þyrfti að bjóða þurr föt en ég sagð-
ist eingöngu þurfa sokka. Síðan var
boðið upp á rótsterkt ketilkaffi sem
ég þáði með þökkum og ég aldrei
hef ég bragðað betri drykk,“ segir
Guðmundur sem geymir ilminn og
bragðið enn í minni sér.
Það voru tvö hús á Sléttu „og
um nóttina fjölgaði verulega í
þeim. Fyrir utan okkur skips-
brotsmennina komu sífellt fleiri
björgunarmenn með vistir, matvæli
og þurr föt. Við vorum í upphituðu
húsi þar sem fötin okkar þornuðu
furðu fljótt. Í hinu húsinu var
ekki kynding og þar dvaldi fjöldi
björgunarmanna við heldur verri
aðstæður.“
Sjokkið kom síðar
Skipbrotsmennirnir voru fluttir
með varðskipi til Reykjavíkur þar
sem múgur og margmenni tók á
móti þeim. Guðmundur sagðist fljót-
lega hafa komið auga á kærustuna
sína í mannhafinu þar sem hún var
með ömmu hans, móður og föður.
„Mest langaði mig að stökkva beint
til þeirra en gat það ekki því það var
lögregluvörður frá landganginum
að rútu sem beið okkar og ók síðan
að húsi Slysavarnafélagsins. Þegar
þangað var komið sá ég kærustuna
mína aftur og fólkið mitt. Ég beið þá
ekki boðanna heldur hraðaði mér til
þeirra án þess að kveðja félaga mína
og fór með þeim beinustu leið heim.”
Á þessum árum var ekkert til
sem heitir áfallahjálp. Guðmundur
var í heimahúsum meðan hann var
að ná sér líkamlega en hann var
frekar illa farinn á fótunum eftir
vosbúðina. Segist ekki hafa komist í
skó í nokkrar vikur á eftir. Síðan tók
sjómennskan aftur við en tveimur
árum eftir strandið segir Guð-
mundur að hann hafi fengið snert
af áfalli. Þá var ég á Hafliða og við
sjáum neyðarblys frá Fylki sem þá
sökk á 10 mínútum. Við sigldum í átt
til hans og ég var fram á að gera klára
kastlínu með krók þegar áfallið kom.
Ég réð ekki við mig og fór að kjökra
og tárin láku niður kinnarnar en
sem betur fer var myrkur og þetta sá
enginn,“ segir Guðmundur Arason,
einn þeirra sem lifði af strand Eiríks
rauða undir Grænuhlíð.
V M - F é l a g v é l s t j ó r a o g m á l m t æ k n i m a n n a - S t ó r h ö f ð a 2 5 - 1 1 0 R e y k j a v í k - 5 7 5 9 8 0 0 Landsfélag í vél- og málmtækni
VM- Félag vélstjóra og málmtæknimanna óskar sjómönnum
og fjölskyldum þeirra til hamingju með daginn
Sjómannadagurinn
Á kortinu sést Grænahlíð yst
við ísafjarðardjúp að norðan.
„Egill rauði” strandaði við innra horn
Grænuhlíðar, um eina sjómílu utan við
Sléttutanga, en á myndinni er settur kross við tangann.