Sjómannadagsblaðið - 05.06.2015, Blaðsíða 13

24 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 5. júní 2015 255. júní 2015 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
E
N
N
E
M
M
/
N
M
6
9
0
4
9
Uppbygging Símans á langdrægu 4G er í fullum gangi
Við hjá Símanum vitum að fjarskipti eru lykilatriði fyrir hátækniveiðar
og vinnslu. En við vitum einnig að lífið á sjó er svo miklu meira en fiskur.
Það breytir öllu fyrir mannskapinn um borð að vera í daglegum net-
samskiptum við fjölskylduna, kæró, börn, barnabörn eða besta vininn
á öflugu 4G neti Símans.

Við óskum sjómönnum til hamingju með daginn!
Sterkara netsamband

á sjó og landi
„Ég hef alltaf verið svona. Þegar ég
var lítill var ég sólginn í fisk, vildi
hann nýjan og ferskan. Pabbi vildi
hins vegar sinn fisk vel siginn. Það
gat ég aldrei skilið því við höfðum
nánast ótakmarkaðan aðgang að
ferskum og góðum fiski,“ segir
Örn. Foreldrar hans voru Guðrún
Gísladóttir og Erlingur S. Davíðs-
son. Þau bjuggu í Steinshúsi sem
stóð á sjávarkambinum í Gerðum.
Húsið var kennt við Stein Lárusson,
langafa Arnar, sem byggði húsið og
bjó þar með konu sinni, Guðrúnu
Þórðardóttur.
Sjórinn og fjaran áttu hug Arnar
þegar hann var að alast upp. „Þar
lékum við okkur öllum stundum, í
fjörunni, á bryggjunni og sigldum
skipum sem við smíðuðum ýmist
í fjörunni eða á tjörninni á bak við
húsið okkar. Þegar skólanum lauk
á daginn mátti sjá undir iljarnar á
mér og Magga vini mínum en feður
okkar reru saman á trillu og við
fórum beint til þeirra eftir skóla og
hjálpuðum þeim að „kútta“ og svo
var fiskurinn lagður inn í frysti-
húsið.“
Trillur fengnar að láni
Áræðnir ungir strákar með bullandi
áhuga á sjósókn láta eignarréttinn
ekki stöðva sig ef þá á annað borð
langar á sjó. „Það gerðist stundum
að við fengum trillur „lánaðar“ án
þess að spyrja um leyfi og oft fóru
lóð með okkur út á sjó sem við
rákumst á niðri í frystihúsi. Þau
beittum við og komum oft með
dágóðan afla að landi en því miður
nýttist hann okkur ekki mikið því
eðlilega stunduðum við okkar iðju
meðan vinna lá niðri við höfnina og
frystihúsið lokað, þannig að við, því
miður, náðum ekki að gera okkur
peninga úr þessum ævintýrum
okkar.“
En á þessum árum voru peningar
í seilingarfjarlægð fyrir orkubolta
eins og Örn var. Sumarið, sem hann
var ellefu ára, vann hann töluvert
við síldarvinnslu en þá var síldin
söltuð í plássinu. Þar náði hann að
koma sér upp dágóðum sjóði sem
gerði honum kleift að kaupa sér
sinn fyrsta bát árið eftir þegar hann
var aðeins tólf ára gamall. „Pabbi
ákvað að kaupa sér þriggja tonna
trillu og fara að gera út sjálfur. Ég
tók ekki annað í mál en að kaupa
trilluna með honum og ég vildi eign-
ast helminginn í henni. Það kom
ekki annað til greina en við feðg-
arnir yrðum jafningjar í útgerðinni,“
segir Örn brosandi þegar hann rifjar
upp aðdragandann að þessari fyrstu
útgerð sinni. „Trillan kostaði 6.000
krónur sem var töluverður peningur
á þessum tíma og ég taldi peningana
sem ég átti frá síldarvinnunni og
það reyndust vera 2.500 krónur. Það
var því ljóst að ég yrði að taka mitt
fyrsta lán, aðeins tólf ára gamall. Ég
fór því til hans Gísla afa míns og bað
hann að lána mér þessar 500 krónur
sem upp á vantaði. Eftir að við
höfðum rætt málið fram og til baka
ákvað hann að lána mér en lagði
áherslu á að menn yrðu ávallt að
standa í skilum og gera upp skuldir
sínar á tilsettum tíma og það gerði
ég. Þegar ég hafði unnið mér inn
fyrir skuldinni tók afi við greiðsl-
unni með þeim orðum að nú væri ég
búinn að gera upp skuld mína. Síðan
rétti hann mér peningana aftur að
sagði að fyrst hann væri búinn að
lána mér þessa upphæð og ég búinn
að endurgreiða lánið þætti honum
rétt að gefa mér þessar krónur.
Við pabbi rerum saman en ég
hlakkað mest til þess að róa einn
þegar hann færi á vertíð en það varð
hálfendasleppt því ég kom vélinni
ekki í gang. Heldur verra var að
mamma komst að þessari tilraun
minni og lagði blátt bann við því að ég
reri einn og ég þurfti að kyngja því.“
Sjóveikin
Aftur á móti þurfti móðir Arnar
að sætta sig við að hann færi ekki
í framhaldsnám. Hún lagði mikla
áherslu á að Örn ætti að ganga
menntaveginn og átti góðan banda-
mann í föður sínum. „Ég held að
málið hafi verið komið það langt
að búið var að tryggja mér pláss
Örn Erlingsson hefur alla
sína ævi lagt áherslu á að
skila sem verðmætustum
fiski að landi. „Fiskurinn er
betri því ferskari sem hann
er og um leið verðmætari.
Undir þetta geta allir tekið
núna en hér á árum áður
var meira lagt upp úr magni
en gæðum. Sjálfur er ég
hrifinn af hvoru tveggja,
koma í land með mikinn afla
af góðum fiski,“ segir Örn.
Örn Egilsson, skipstjóri og útgerðarmaður:
Því ferskari,
þeim mun verðmætari