Alþýðublaðið - 04.06.1925, Síða 3

^KLBSÉÖlLfcBtÍÍ
Alþjóðlega hjálparmálið,
esperaató, nær nú aftur meiri og
meiri úthieiÖslu. Emkum kemur
það nú hiani samþjóölegu alþýða-
hreyfingu að notum, með því að
forgöngumönnum hennar verður
æ ljósari gagnsemi Þeas.
Frá því er sagt í aprílblaði
Alþjóðasambands flutningsverka-
manna (I. T. F ), að í brófaskift
um við járnbrautarstarfsmanna-
sambandið í Eistlandi, sem leiddu
til þess, að það gekk í alþjóða-
sambandið, hafi esperantó verið
notað eingöngu af hálfu beggja
aðilja. Enn fremur notar sam-
bandið esperauto í bréfaskiftum
um inngöngu í sambandið við
járnbrautarstarfsmenn í Persíu,
Tyrklandi, China og Japan.
í sama blaði er og frá því sagt,
að í málgagni atvinnuskólanna, er
ýmis þýzk verklýðsfólög járnbraut-
arstarfsmanna hafa í sameiningu
stofnað handa járnbrautarstarfs-
mönnum, só nú byrjaður kenslu-
bálkur í esperantó. fað hefir
komið í ljós, að járnbrautastjórn-
inni þýzku fellur illa að verklýðs-
fólögin hafa tekið að sér vinnu-
fi æðsluna, og gsfur hún því siðan
í nóvember út hálfsmánaðarrit til
frseðslu fyrir járnbrautarstarfa-
menn. Eftirtektarvert er, að í því
hófst þegar í fyrsta hefti greina*
flokkur um esperantó, og á eftir
honum á að koma kenslubalkur.
Enn er birt í sama blaði kafli
úr skýisiu um esperantó, er þjóða
bandalagið gaf út 1922, og hljóðar
hann svo:
»Yór voium staddir á hinni
alþjóðlegu mentamálaráðstefuu
t’jóðabandalagsins, þar sem um-
ræöurnar fóru fram á esperantó.
Haföi það mikil áhrif á oss, hversu
auðveldlega og íljótlega fulltrúum ]
allra landa (þeir voru frá 28 lönd
um frá Cbile til Kína) tókst að
láta skoðanir sínar i ljós og gera
sig skiljanlega. Umræðurnar voru
ekki slitnar suudur með þýðingum.
32 menn fluttu ræður, og á þrem
dögum var lokið vinnu, sem að
jafnaði tekur 10 daga, þegar mál
stórþjóðanna eru notuð.v —
í einhverju af næstu tölublöðum
A1 þbl. hef st al þýðleg f ræðslu grein um
esperantó eftir Ól. P. Kristjánsson
bóndamann að Kirkjuhóli í Ön-
undarflrði.
Dauðir menn dæmdir til dauða.
>Morð liiggllt <
»DaiIy Heraidt 13. m«í segir
frá dauðsdómum herréttarins búl-
garska yfír þeicn, sem sakaðir
haía verið nm kirkjusprenging-
nna í Soíín, og hafl jatnvel íbú-
um Soífu brugðið. Að vísn hafi
menn búist við dauðadómum, en
ekki koafið til hugar, að dauðir
menn yrðu dæmdir til dauða.
Samkvæmt símakeyti tli blaðsins,
trá gömium jatnaðarmannafor-
Ingjum í Búlgaríu Kolaroff og
Dmitroff. hata sumlr þdrra, sem
dœrodlr voru tii Lfláta, veriðskotn-
ir í faogelsunum, áðnr en dóm-
nrinn féli, -og dómurinn um þá
kveðinn upp að eins tii þess að
>iöggllda morðin<.
»TUgangurinn með þessu er að
g]á ryki $ augn annara þjóða<,
segja Kolaroffog Dmitroff, »Tsan-
kovátjómin hefir s@nt út íalsað-
ar skýrslur til biaðamsa, og stór-
veidin hafa t@kið á sig ábyrgð
á gíæpunum með því að leyía
að auka her Búlgsra um 10
þúsundir nýliða.< —
Vér áköilum alþýðu annara
þjóða í Norðurálíu um skjóta og
ötullí ga hjálp.
I sama biaði af »DaiIy Herald<
er sagt trá atburði, sem orðið
hefir í Póliandi 3. mai og bregður
nýju Ijósi yfir atburðlna í Búl-
garfu. Verður nánara sagt frá
því bráðlega hér í biaðinu.
Sbaðabætnr. Birni Ólafssynl
símritara á Seyðisflrði var í fyrra
vikið frá Blarfl sínu við símstöð-
ina á Seyðisflrði fyrir engar sakir.
Nú hafir Mikla norræna ritsíma-
fólagið álítið sór hollast að greiða
honum skaðabætur fyrir. Segir
»Hænir< 23. maí svo frá því:
»12000 króirnr danskar heflr
Mikla norræna nú greitt Birni
Olafssyni í skaðabætur íyrir frá-
vikningu úr símritarastöðu hans
hjá fólaginu. Heflr það greitt þessa
upphæð af fúsum vilja án dóms
eítir athugun málsins. Áður hafði
þ ð greitt honum 2500 kr. danskar.
Er það samtals um 15000 kr.
íslenzkar. Sýnir þetta, hve þokka-
legt athæfl frávikningin var, og
hve gild hafi ástæðan veriö.<
Kætarvðrður í Reykjavíkur-
apóteki þessa viku.
Edgar Rice Burroughs: Vllti Tarzan.j
Þegar óttiun rénaöi, óx henni áræði, og hún spuröi
hann, hvað hann ætlaðist fyrir, þegar skiðgarðurinn væri
fullgerður.
„Ég fer til vesturstrandarinnar, þar sem ég fæddist,“
svaraði Tarzan. „Ég veit ekki hvenær. Ég hefi æfina
fyrir mér, og ekkert rekur á eftir í skóginum. Yið erum
ekki alt af á hlaupum úr einum stað i annan eins og
þið i umheiminum. Þegar ég hefi dvalið hér nógu lengi,
held ög vestur eftir, en fyrst verð óg að sjá um, að þú
hafir tryggan svefnstað, og að þú hafir lært að verja þig,
ef þörf gerist. Það tekur sinn tima.“
„Ætlarðu að skilja mig hér eina eftir?“ hrópaði
stúlkan; hræðsluhreimur var i röddinni. „Ætlarðu að
slcilja mig eina eftir i þessum ógurlega skógi, þar sem
ég verð bráð villidýra eða villimanna, tugi milna frá
nýlendnnum og i landi, sem enginn hvitur maður virð-
ist hafa stigið fæti sinum 1?“
„HyI ekki?“ spurði Tarzam „Ég kom ekki með þig
hingað. Myndi nokkur þinna manna búa óvinakonu
betri vist?“
„Já,“ mælti hún með ákafa; „það myiidu þeir sann-
arlega gera. Enginn maður af minni ættkvisl myndi
skilja varnarlsuaa hvita konu eftir á þessum hræði-
lega stað.“
Tarzan ypti öxlum. Það virtist gagnslaust að tala
um þetta, og svo töluðu þau á þýzku, sem honum lik-
aði engu betur en þjóðín, sem talaði liana. Hann óskaði
þess, að stúlkan kynni ensku, oít mintist þess um leið,
að hann hefði séð hana á njósnum i enska liðinu. Hann
spurði hana þvi, hvort hún mælti á enska tungu.
„Auðvitað tala ég ensku“, mælti hún, „en ég vissi
ekki, að þú kynnir hana“.
Tarzan varð hissa, en sagði ekkert. Hann furðaði að
eins á þvi, að stúlkan skyldi efast um, að Englendingur
talaði ensku, en honum datt þá í hug, að hún myndi
frekast lita á sig sem villidýr merkurinnar, sem lært
hefði af tilviljuu þýeku viö að reika um þýzka hluta