Mosfellingur - 17.09.2020, Blaðsíða 22

- Mosfellingurinn Michele Rebora22
Myndir: Ruth Örnólfsdóttir og úr einkasafni.
Ítalski Mosfellingurinn Michele Re-bora eða Tittí eins og hann er ávallt kallaður flutti til Íslands árið 2001
en hann er alinn upp í þorpi nálægt Gen-
ova.
Það var aldrei ætlun hans að flytja frá
heimalandi sínu en eftir að hann hitti
bláeygða draumadís frá Laugarvatni var
hann fljótur að slá til.
Þau hjónin hafa komið sér vel fyrir
í Mosfellsbænum og eru orðin fjórum
börnum ríkari.
Michele fæddist 20. október 1978 í
heimahúsi í Sant’Olcese sem er lítill bær
rétt fyrir utan Genova á Ítalíu. Foreldrar
hans eru þau Alessandra Toni húsmóðir og
Luigi Rebora líffræðingur, verktaki á sviði
vatnshreinsunarstöðva.
Michele á einn bróður, Vittorio f. 1977.
Með villisvín og dádýr í bakgarðinum
„Það má segja að ég sé alinn upp í sveit
þótt það hafi ekki sömu merkingu og hér
á landi. Ég bjó ekki á bóndabæ þar sem
voru stórgripir en húsið okkar var hluti af
strjálbýlu þorpi í fjallshlíðunum á bak við
Genova. Það er umkringt skógi og túnum
og við vorum með villisvín og dádýr í bak-
garðinum. Föðurfjölskylda mín á rætur
sínar að rekja til þessara slóða langt aftur
í aldir.
Ég á stóran frændsystkinahóp þannig að
það var alltaf nóg að krökkum til að leika
við.“
Ólumst upp við frjálsræði
„Við bræðurnir ólumst upp við frjáls-
ræði, við vorum berfættir frá skólalokum
í júní til septemberloka. Við hlupum um í
skóginum, svömluðum í ám og bjuggum til
ævintýraheima.
Það var ekki búið að finna upp snjall-
símana á þessum tíma og lítið var af tölvu-
leikjum en það voru til svona stórir spila-
kassar sem gleyptu 500 lírur eins og enginn
væri morgundagurinn.“
Innleiddi pappírsflokkun
„Ég gekk í sveitaskólann í
bænum og við vorum einungis
fimm í fyrsta bekk. Ég elskaði
kennarann minn hana Marisu
og ég tíndi oft blóm handa henni.
Mér gekk vel í skólanum og átti auðvelt
með að læra. Það er gaman að segja frá því
að í þriðja bekk innleiddi ég pappírsflokkun
í skólanum með aðstoð pabba sem sá um
að tæma tunnurnar.
Ég fór svo í gagnfræðaskóla í Campo-
morone sem er höfuðstaður sveitarfélags-
ins og ég man hvað mér fannst hann vera
langt í burtu. Ég var vinamargur og mjög
virkur í félagslífinu, það mætti jafnvel segja
að ég hafi verið fyrirferðarmikill,“ segir Tittí
og brosir.
Heimurinn stækkaði til muna
„Þegar ég var 14 ára gekk ég
í latínuskóla í Genova og heim-
urinn stækkaði til muna. Maður
vaknaði eldsnemma til að fara í skólann,
fór smá spöl á vespu, svo í rútu, síðan í lest
og svo gekk maður restina af leiðinni. Ég
kynntist nýjum krökkum sem ég held enn
sambandi við í dag, þar á meðal Fabio sem
er minn besti vinur en hann hefur búið á
Íslandi í 16 ár.
Ég lét strax til mín taka í skólapólitík-
inni, ég var fyrst kosinn bekkjarfulltrúi og
svo fulltrúi nemanda í skólaráði. Ólga var í
skólasamfélaginu á þessum árum og mikið
um kröfugöngur og verkföll sem við tókum
iðulega þátt í. Haustið sem ég var í 2. bekk
yfirtóku nemendur skólann og þar réðu
þeir ríkjum í um tvær vikur. Það er skrítið til
þess að hugsa núna en þetta var merkileg
reynsla.
Leiðin lá síðan í háskólann í Genova þar
sem ég nam alþjóðleg stjórnmálafræði.“
Sendi mömmu og vinkonu á svæðið
„Fjölskylda mín á hús í fjöllunum heima
og þar eyddum við vinirnir oft helgunum,
sérstaklega eftir að við fengum vespu 16 ára
gamlir. Við grínuðumst oft með það þegar
bankað var á dyrnar hjá okkur að nú væri
kominn hópur af sænskum skátastelpum.
Eitt sinn þegar við vorum að ganga upp
að fjallakofanum spurði ég vin minn hvort
hann vissi hvort fleiri ætluðu að koma.
Hann nefndi einn og svo annan sem ég
þekkti ekki. Sá gat ekki komið og ætlaði að
senda mömmu sína og vinkonu hennar
í staðinn. Frábært, hugsaði ég, fertugur
maður sem kemst ekki og ætlar að senda
þær tvær í staðinn, það verður eitthvað,“
segir Tittí og hlær að minningunni.
„Það kom svo á daginn að þessi vinkona
var í raun undurfögur tvítug pía, ljóshærð
og bláeygð og ég féll strax fyrir henni. Hún
var sem sagt í heimsókn hjá vinkonu sinni
og ég varð að leggja mig allan fram til að
vinna hana á mitt band. Hún var nefnilega
staðráðin í því að finna sér ekki mann á
Ítalíu. Seiglan og þrautseigjan urðu til þess
að við byrjuðum saman og ég elti hana til
Íslands sumarið 1999.“
Tek kveðjuna góðu alltaf til mín
„Fyrstu tvö árin bjuggum við og störfuð-
um hér á landi á sumrin en vorum svo úti
í Genova á veturna. Við fluttum síðan al-
farið heim 2001. Heim, segi ég, því hér á ég
heima, ég hef alltaf tekið kveðjuna góðu til
mín um borð í flugvélum Icelandair þegar
sagt er velkomin heim.
Draumadísin mín er frá Laugarvatni,
heitir Heiða Björg Tómasdóttir og starfar
sem ráðgjafi. Við eigum saman fjögur börn,
Aldísi Leoní f. 2004, Elio Mar f. 2007, Þórdísi
Láru f. 2012 og Livio Frey f. 2015.“
Vaskar upp og lætur leirtauið þorna
„Ég hóf störf sem gæðastjóri VIRK starfs-
endurhæfingarsjóðs í febrúar á þessu ári,
korter í COVID. Það var mjög spes þar sem
vinnustaðurinn dreifðist mjög fljótt og allir
fóru að vinna heima. Ákveðin áskorun að
byrja á nýjum stað svona en þarna er mjög
gott að vera.
Ég starfaði áður í 14 ár sem ráðgjafi í
gæðastjórnun. Aðstoðaði aðallega fyrir-
tæki við að greina ferli sín og undirbúa sig
fyrir vottun en líka varðandi umhverfismál,
upplýsingaöryggi, jafnréttismál o.s.frv.
Ég þoli illa tvíverknað og tilgangsleysi og
hef því gaman af því að velta fyrir mér leið-
um til að einfalda hlutina og spara vinnu.
Eins og í daglega lífinu, t.d varðandi upp-
vaskið, þá vaskar maður upp og lætur svo
leirtauið þorna en þurrkar það ekki.“
Nýt þess að vera úti í náttúrunni
„Ég hef líka gríðarlegan áhuga á um-
hverfismálum og þá helst „ruslinu“. Í gegn-
um starf mitt sem ráðgjafi hef ég m.a. feng-
ið tækifæri til að hafa áhrif og hef tekið þátt
í heildarendurskoðun á flokkunarreglum
fyrir höfuðborgarsvæðið og framsetningu
þeirra á vef SORPU.
Ég nýt þess að vera úti í náttúrunni og
finnst æðislegt að komast í „óbyggðir“ með
því að ganga í nokkrar mínútur að heim-
an. Ég er virkur í bæjarmálunum og líka í
samfélagi Ítala hér á landi og læt mig málin
varða.
Ég er líka nokkuð óvirkur sportkafari og
nokkuð virkur mynt- og seðlasafnari svo
ég hef alltaf nóg að gera,“ segir Tittí er við
kveðjumst.
Við grínuðumst oft með
það þegar það var bankað
á dyrnar í fjallakofanum að nú
væri að koma hópur af sænskum
skátastelpum.
MOSFELLINGURINN
Eftir Ruth Örnólfsdóttur
ruth@mosfellingur.is
HIN HLIÐIN
Fallegasti staður í Mosfellsbæ?
Það er víða fallegt í Mosfellsbæ og erfitt
að gera upp á milli en ef ég þarf að velja
þá er það uppi á Reykjafelli.
Uppáhaldsrakspíri?
Boss, frá Hugo Boss.
Draumabíllinn?
Níu manna VW Transporter, metan-
knúinn, stór fjölskylda, þið vitið :)
Áttu eitthvert gælunafn?
Jú, reyndar, þótt það hljómi nokkuð
undarlega á íslensku þá hef ég alltaf
verið kallaður Tittí af fjölskyldu og vinum.
Hver er þín óvenjulegasta lífsreynsla?
Ætli að það sé ekki að flytja til Íslands.
Best fyrir líkama og sál? Að vera glaður
og að njóta þess sem maður gerir.
Hvað fer mest í taugarnar á þér?
Yfirgangur og óréttlæti klárlega en
uppþvottvélar sem er illa raðað í snerta
líka mína strengi.
Ertu duglegur að elda? Þegar ég er í
stuði, annars er Heiða klárlega eldhús-
snillingurinn á okkar heimili.
Við útidyr fjallakofans þar sem ævintýri byrjaði,
við Genova á Ítalíu. Frá vinstri Tittí, Aldís Leoní,
Heiða Björg, Elio Mar, Livio Freyr og Þórdís Lára.
Þoli illa tvíverknað og tilgangsleysi
Michele Rebora gæðastjóri hjá VIRK hefur gaman af því að velta fyrir sér leiðum til að einfalda hlutina og spara vinnu
tittí og heiða á góðri stundu
12 ára í lúðrasveit ung og ástfangin