Lögmannablaðið - 15.01.1996, Blaðsíða 17

mál, haldið utan um tímaskriftir,
gefið kost á þvi að kanna með
skjótum hætti hvort ný mál yllu
hagsmunaárekstri, haldið utan um
uppsafnaða þekkingu með því að
safna saman og flokka á tölvutæku
formi formskjöl og skilað nauðsyn-
legum upplýsingum fyrir bók-
haldskerfi. Almennt virtust menn
nota nokkur minni forrit til þessara
hluta og söknuðu kerfis sem gæti
haldið utan um allt þetta, en væri
þó svo einfalt, að venjulegt fólk
gæti þýðst við það.
í tengslum við þetta var einnig
fjallað um nám fyrir lögmannsrit-
ara, sem norska lögmannafélagið
hefur skipulagt. Var það mjög
áhugavert og er þeirri hugmynd
hér með komið á framfæri við
stjórn LMFÍ að hún kynni sér þetta
nám og hvort grundvöllur gæti ver-
ið fyrir slíku heima, þótt kannski
væri með minna sniði.
í heildina var ráðstefnan mjög
vel undirbúin og gagnleg. Ef fram-
hald verður á þessu ráðstefnuhaldi
hjá norðmönnum treysti ég mér
óhikað til að mæla með því við ís-
lenska lögmenn að sækja þær.
Ráðstefnugögn voru vönduð og
ýmislegt gagnlegra upplýsinga um
efni ráðstefnunnar þar að finna.
Einar Gunnarsson, hdl.
Vörumerkjaréttur - helstu
meginreglur
eftir Jón L.Arnalds, héraðsdómara
y
síðasta tölublaði átti ritdómur þessi að birtast og
gerði það að nokkrum hluta. Því miður féll nið-
ur hluti hans við vinnslu á blaðinu og er hann
því birtur hér að nýju í heild sinni. Er höfundur
greinarinnar beðinn velvirðingar á þessum mistök-
um.
Svo sem heiti bókarinnar og lengd gefur til kynna
verður bókin frekar að flokkast sem yfirlitsrit en
sem flókið fræðirit. Höfundur hefur tekist á hendur
það erfiða verkefni, að gefa stutt yfirlit yfir hið að
ýmsu leyti flókna en raunhæfa réttarsvið sem vöru-
merkjarétturinn er. Tæpt er á flestum atriðum, er
máli skipta, til að öðlast yfirsýn en þó að sýnu mest
áhersla lögð á efnisleg skilyrði vörumerkjaréttar og
þá sérstaklega á skilyrði fyrir skráningarhæfi. Þessi
efnistök hljóta að teljast heppileg með tilliti til um-
fangs bókarinnar enda skilningur á þessum hluta
vörumerkjaréttarins nauðsyn til skilnings á vöru-
merkjaréttinum í heild.
Fyrir þá, sem eru að kynnast vörumerkjaréttinum
í fyrsta sinn, er það mikill kostur hve afmörkuð
bókin er og ekki síður viðaukarnir í bókarlok með
lagatextum, Parísarsamþykktinni og vöruskrá. Fyrir
lögmenn og aðra lögfræðinga, sem ekki sýsla með
vörumerkjarétt dags daglega, er bókin ákaflega
handhægt yfirlits- og uppsláttarrit, en í lok hvers
kafla er tilvísun til helstu rita, sem þannig nýtist sem
lykill að frekari heimildarleit. Þá eykur það mjög á
notagildi bókarinnar hversu mjög höfundur styður
mál sitt og skýrir með tilvísunum til dómafordæma,
framkvæmd vörumerkjaskrárritara og úrskurðum
áfrýjunarnefndar í vörumerkja- og einkaleyfamál-
um.
Þó sýnist gagnrýnivert hvernig framsetningu
þessara tilvísana er háttað. Þær eru allar hafðar í
neðanmálsgreinum. Að viti undirritaðs hefði um-
talsverður hluti efnis neðanmálsgreinanna betur átt
heima í meginmáli. Hið knappa umfang bókarinn-
ar kann þó að hafa mælt gegn því, enda hefði slík
uppsetning að öllum líkindum kallað á lengri texta
til skýringar á samhengi og til að tengja efni
dæmanna umfjöllunarefninu hverju sinni. Útaf fyrir
sig er mjög gott að meginmál sé ekki slitið sundur
með tilvísunum, sem ekki er nauðsynlegt að kynna
sér, til skilnings á efni bókarinnar. Ég efast hins veg-
ar um að margir muni lesa bókina án þess að lesa
efni neðanmálsgreinanna jafnóðum og tel að öðru
leyti að það sé skýr vísbending um ofnotkun neð-
anmálsgreina þegar þær eru farnar að bera megin-
mál á einstökum síðum ofurliði eða jafnvel íyðja
því með öllu út.
Það er sérstaklega ánægjulegt þegar lögfræðing-
ar, sem hafa átt þess kost að sérhæfa sig á tiltekn-
um réttarsviðum, miðla þeirri sérþekkingu sinni
með ritun fræöigreina og bóka. Bókin Vörumerkja-
réttur er þarft og vandað framlag til íslenskrar lög-
fræði.
Lögmannablaðið
17