Lögmannablaðið - 15.06.1996, Blaðsíða 5

unum og takmörkunum á frelsi í
atvinnurekstri, vinna gegn órétt-
mætum viðskiptaháttum, skaðlegri
fákeppni og samkeppnishömlum,
og auðvelda aðgang nýrra keppi-
nauta á markaðinum. í 2. mgr. 14.
gr. segir að þegar um sé að ræða
opinbert fyrirtæki eða fyrirtæki,
sem starfar að einhverju leyti í
skjóli opinbers einkaleyfis eða
verndar, er Samkeppnisráði heimilt
að mæla fyrir um fjárhagslegan að-
skilnað, annars vegar á milli þess
hluta rekstrar fyrirtækisins, sem
nýtur einkaleyfis eða verndar og
hins vegar þess hluta rekstrar, sem
er í frjálsri samkeppni við aðra að-
ila. Skal þess gætt að samkeppnis-
rekstur sé ekki niðurgreiddur af
einkaleyfis- eða verndaðri starf-
semi. Að sjálfsögðu þarf að sjá
kennurum við lagadeild Háskóla
Islands fyrir sómasamlegri vinnu-
aðstöðu í Háskólanum til þess að
þeir geti rækt starf sitt, sem felst í
því að kenna laganemum og vinna
að þeim rannsóknarstörfum, sem
þeim ber að vinna að í samræmi
við embættisskyldur sínar. Prófess-
orsstaða við lagadeild Háskóla ís-
lands er jú fullt starf. Sömu aðilar
eiga hins vegar ekki að geta nýtt
þessa aðstöðu í samkeppni við
sjálfstætt starfandi lögmenn, nema
þeir greiði þá fullt verð fyrir að-
stöðuna. Það er staðreynd, að
kennslustörf við Háskóla íslands
eru ekki hátt metin hjá ríkinu. En
rétt eins og fyrir aldarfjórðungi þá
er „aukasporslutíningur" ekki rétta
leiðin til bættra lífskjara.
Nú getur vel verið að kennarar
lagadeildar séu með fullan fjár-
hagslegan aðskilnað milli prófess-
orsstarfsins og starfs síns sem sjálf-
stætt starfandi lögfræðilegir ráð-
gjafar. Og það getur einnig verið
að Lagastofnun Háskóla íslands sé
með fullan fjárhagslegan aðskilnað
frá Háskóla íslands. Þá má vel vera
að 2. mgr. 14. gr. samkeppnislaga
eigi hér alls ekki við. Alltént hefur
stjórn Lögmannafélags íslands
ákveðið að kynna sér þetta mál til
hlítar og leggja málið fyrir Sam-
keppnisstofnun, ef tilefni gefst til.
Af Merði lögmanni
egar hvað mest var að gera í
mkkinu hjá Merði ákvað hann
að tími væri til kominn að ráða
sér fulltrúa. Hann ráðfærði sig við
Höskuld kunningja sinn, gamal-
reyndan lögmann. Þeir Höskuldur
voru saman í skákklúbbi, sern hittist
tvisvar í mánuði yfir vetrartímann.
Höskuldur hafði verið með marga
fulltrúa og ráðlagði Merði að fá sér
kvenkyns fulitrúa. Þessir ungu strák-
ar hugsuðu um það eitt að vinna sem
fulltrúar í 2-3 ár, stofna síðan eigin
lögmannsstofu og iðulega hirtu þeir
„bisniss11 af gamla húsbóndanum.
Konur væru ekki svona, auk þess
væru þær miklu samviskusamari,
vandvirkari og væru ekki með jafn
fáránlega háar launakröfur og strák-
arnir. Það væri einnig hægt að láta
þær grípa í vélritun, kaffihitun o.fl.
Þær settu sig ekki á háan hest gagn-
vart slíkum störfum eins og strákarn-
ir. Mörður hefði reyndar frekar getað
hugsað sér að fá ungan og sprækan
strák á skrifstofuna, einhver sem
hann gæti rætt leiki helgarinnar við á
mánudagsmorgnum o.þ.h. Hann sá
hins vegar að Höskuldur hafði mikið
til síns máls og eftir að hafa rætt við
nokkra af prófessorum lagadeildar
um „uppskeaina í ár“, réð hann Þor-
gerði beint frá prófborðinu. Þorgerð-
ur hafði reyndar verið á „kúrsus“
hingað og þangað og hafði unnið á
lögmannsstofu sem ritari í tvö ár eft-
ir stúdentspróf. Þá var hún með af-
bragðsgóðar einkunnir úr deildinni.
Þorgerður var forkur til allra verka.
Hún vann og vann, var mjög áhuga-
söm og leysti öll vandamál sem upp
komu. Mörður fann líka til sín þegar
hann sagði við þá, sem leituðu til
skrifstofunnar: „Löglærður fulltrúi
minn mun sjá um þetta mál.“
Þorgerður fór síðan að falast eftir
prófmálum, en vegna þess að Mörð-
ur var ekki með mikið af málum,
þurfti Þorgerður að sækja þau út fyr-
ir skrifstofuna. Mörður var ekkert að
hvetja hana áfram í því, hann hafði
áhyggjur af því að þetta prófmála-
stúss kæmi niður á vinnu hennar fyr-
ir hann. Mörður hefði getað sparað
sér áhyggjurnar. Þorgerður vann í
prófmálunum á kvöldin og um helg-
ar og notaði einnig sumarfrí sitt til
þess arna.
Þorgerður nefndi við Mörð hvort
ekki þyrfti að tilkynna hana sem full-
trúa hans til dómstólanna skv. 1.
mgr. 3- gr. málflytjendalaga og til
Lögmannafélagsins skv. 2. mgr. 35.
gr. siðareglna LMFÍ. Mörður blés á
það og sagði að enginn gerði það. í
raun og veru hafði hann ekki kynnt
sér þessar reglur og hafði ekki hug-
mynd um að þessi tilkynningar-
skylda væri lögbundin. Mörður sendi
Þorgerði eitt sinn til að mæta fyrir sig
í fyrirtekt í dómsmáli í Héraðsdómi
og tók geðvonskulegur dómari á
rnótí Þorgerði, sem sagðist ekkert
kannast við það að hún hefði verið
tilkynnt sem fulltrúi Marðar til dóm-
stólsins. Ef ekki liefði kornið til
drengskapur lögmanns gagnaðila,
hefði málið getað ónýst fyrir Merði.
Dómari þessi hafði reyndar alltaf haft
horn í síðu Marðar eftir að Mörður
hafði stungið undan honum á Garðs-
balli í den.
Mörður dreif þá í því að senda til-
kynningar til allra dómstóla landsins
(aldrei að vita hvar Þorgerður þyrfti
að mæta), auk þess sem hann til-
kynnti Lögmannafélaginu um fulltrú-
ann.
Þegar Þorgerður var búin að vera
hjá Merði í nokkur ár, fór hann að
verða illþyrmilega var við að jkúnn-
arnir“ leituðu í auknum mæli til Þor-
gerðar frekar en hans. Áður en
Mörður gat snúið sér við var Þor-
gerður búin að segja upp og stofna
lögmannsstofu með vinkonu sinni úr
deildinni. Helmingur af kúnnum
Marðar fylgdi Þorgerði.
Merði fannst sem hann hefði alið
nöðru við brjóst sér. Þetta voru þá
þakkirnar fyrir alft. Það hefði verið
viturlegra að ráða einhvern strák,
hann hefði þá getað átt nokkrar
ánægjustundir með honum í gáfuleg-
um samræðum um úrslitaleikinn í
boltanum.
Lögmannablaðið
5