Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2009, Qupperneq 8
Ég var að aka eftir Lækjagötunni í norður einn sólríkan
dag í haust. Gulir og rauðir haustlitirnir voru komnir í tré
og runna og himininn var með þessa sérstöku birtu sem
aðeins finnst á Íslandi. Þetta er birtan sem segir okkur að
haustið sé besti tíminn, sem er allt öðruvísi birta en sú sem
segir okkur að vorið sé besti tíminn. Nema hvað, þessi
hugleiðing mín átti nú ekki að vera nein náttúrulýsing...
eða hvað?
Þegar ég kom að gatnamótunum við Bankastætið lenti ég
á rauðu ljósi og á meðan ég beið eftir að það yrði aftur
grænt leit ég upp eftir Bankastrætinu og sá þrjá unga
menn ganga hlið við hlið niður brekkuna og það gustaði
af þeim. Ég gat ekki annað en brosað með sjálfri mér og
hugsað til baka.
Fyrir tæplega þrjátíu árum var ég á nánast nákvæmlega
sama stað, eða á horni Lækjargötu og Austurstrætis
þar sem eru brunarústir núna og horfði upp eftir
Bankastrætinu og sá þrjá aðra menn koma marserandi
niður þessa sömu brekku.
Kikka
Muskolía og meik
Það gustaði ekki síður af þeim. Hárið á þeim haggaðist ekki,
þó það andaði léttilega af suðri með einstaka hviðu sem gat
sett jafnvel stífasta hár úr lagi. Enda gel og hársprey ekki
sparað í þá daga, það var enginn að hugsa um ósonlagið. Það
glumdi í kúrekastígvélunum þegar þau smullu í gangstéttinni,
herðapúðarnir, á síðum frökkunum sem sveifluðust aftur
fyrir þá eins og jóreykur kúrekans, voru svo breiðir að það var
ekki nokkur leið fyrir fólk að mæta þeim öðruvísi en að fara
út á götu. Maskarinn var kolsvartur og augnlínan líka, það
glampaði á glossið í sólskininu og þeir litu hvorki til hægri né
vinstri þegar þeir stikuðu yfir Lækjargötuna, fram hjá mér á
horninu, inn eftir Austusrtætinu og inn í Hressingarskálann.
Þetta voru fallegustu menn sem ég hafði séð og ég missti
andlitið þegar ég sá þá svona nálægt mér og áttaði mig á því
að þeir voru ekki sólbrúnir eins og mér hafði sýnst úr fjarlægð,
heldur voru þeir óaðfinnalega vel meikaðir og fyrir vikið líka,
óskaplega fríðir.
Ég fann daufa angan af muskolíunni sem hékk í loftinu
skamma stund eftir að þeir voru farnir framhjá mér og enn
þann dag í dag, þegar ég finn þessa lykt, þá sé ég þá þrjá
ljóslifandi fyrir mér.
Það er yndislegt að eiga þessa minnigu því aðeins einn af
þeim er eftir, það gustar af hinum tveimur á öðrum stað
núna.
Þennan dag elti ég þá inn á Hressó og fékk mér kaffi og settist
á næsta borð. Ég var ekki búin með fyrsta kaffibollann þegar
við vorum farin að spjalla saman og þetta var upphafið að
dásamlega skemmtilegri vináttu sem innihélt einmitt mikla
kaffidrykkju, sígarettureykingar, Camparídrykkju (bjórinn
var bannaður), kökuát, dans, hlátur, gleði, sorgir og svo margt
annað sem gerði mig að þeirri manneskju sem ég er í dag.
Þegar ljósið varð grænt á gatnamótunum kom ég til sjálfrar
mín aftur og horfði á eftir hinum, ungu mönnunum, ganga
inn eftir Austurstrætinu og velti því fyrir mér hvort einhver
ung stúlka myndi elta þá inn á Hressó eða eitthvert annað
kaffihús þennan dag. Ég vonaði það.
8