Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2012, Blaðsíða 15

15
Hvað flaug nú um huga þinn
þegar þú gekkst þarna milli
herbergja Hvíta hússins?
Það var mjög sérstök tilfinning
að labba þarna um. Ég fór nú
ósjálfrátt að hugsa um þá miklu
sögu sem býr í þessu húsi, það
var eiginlega ekki hægt annað
þegar augu fyrri forseta fylgdust
grannt með manni ofan af vegg.
Ég hugsaði líka um valdið sem
maður tengir húsinu. Annars var
það svo skrýtið, að vegna þess hve
andrúmsloftið var afslappað og
heimilislegt, varð tilfinning mín
fyrir þessu valdi bara jákvæð.
Svo kom Obama allt í einu
labbandi í fylgd með einhverjum
ráðgjöfum sínum og heilsaði upp
á mannskapinn. Þetta var allt
eitthvað svo blátt áfram.
Hvernig var að hitta
forsetann svona augliti til
auglitis? Hefur hann góða
nærveru?
Fyrir það fyrsta er hann mjög
hávaxinn og grannur, örugglega
um 1,90 m á hæð. Hann hefur
magnaða nærveru og er rosalega
sterkur persónuleiki, maður
skynjaði það. Svo hélt hann stutta
en mjög hnitmiðaða tölu þar
sem hann þakkaði okkur fyrir
okkar skerf í þágu forvarna. Hann
þakkaði okkur í rauninni fyrir
tilveru okkar og var almennt að
hvetja okkur til að halda áfram.
Svo bar hann okkur kveðju
Michelle, eiginkonu sinnar, en
hún gat því miður ekki verið með
okkur þar sem hún var flogin til
London á Ólympíuleikana sem
haldnir voru þessa sömu daga.
Hvað gaf Obama þér að
borða?
Við fengum voða fínan mat og
drykkjarföng af öllu tagi. Það voru
risarækjur með salsa í forrétt,
lambakótilettur í aðalrétt og
súkkulaðikaka í eftirrétt. Þetta var
mjög heimilislegt.
Borðaði hann með ykkur?
Nei, hann gerði það reyndar ekki
en hann labbaði um og spjallaði
við okkur fyrir matinn. Svo hitti
ég líka Hillary Clinton en hún var
stödd þarna í Hvíta húsinu.
Ég fór svo aðeins á undan hinum
úr boðinu því ég þurfti að drífa
mig út á flugvöll til að ná vélinni
heim. Ég fór bara út og einhver
við útidyrnar þakkaði mér fyrir
komuna, svo stökk ég niður
tröppurnar, út um hliðið og allt í
einu var ég bara kominn út á götu.
Þar lít ég við og sé Hvíta húsið og
tek af því mynd. Skrýtið hvað þetta
var auðvelt. Vá! Eina stundina var
ég þarna inni að tala við Obama,
og þá næstu er ég bara kominn út
á götu og horfinn í mannfjöldann.
Ég hugsaði líka, vá hvað þetta var
auðvelt! Var ég virkilega þarna
inni í Hvíta húsinu?
Þetta er nú líka stórkostleg
breyting á stuttum tíma. Þar
til fyrir stuttu síðan máttir þú
ekki koma til Bandaríkjanna
af því þú er hiv-jákvæður
og svo ertu bara allt í einu
mættur í Hvíta húsið sem
fulltrúi hiv-jákvæðra frá
Íslandi!
Já, það er rétt hjá þér, þessu hefði
ég ekki trúað fyrir ekki svo löngu
síðan.
Einar, að lokum: Tókstu með þér
einhvern minjagrip úr Hvíta húsinu?
Já. Servíettur. (hér hlær Einar dátt) Í fyrra sá
ég í sjónvarpinu frá servíettusafni norður í
Eyjafjarðarsveit. Kom fram í máli safnstjórans,
sem Vaka heitir, að hún mæltist til þess við
mann sinn að hann þurrki sér í ermina frekar
en að nota servíettu til verksins, að því gefnu
að hún ætti ekki umrædda serviettu í safninu.
Nema hvað, þar sem ég sat til borðs í Hvíta
húsinu þá datt mér þessi ágæta kona í hug.
Vænti ég þess að hún muni geyma servíettuna
fyrir mig um aldur og ævi.
H.J.