Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2012, Blaðsíða 18

Hiv-smitaða
stelpan
REYNSLUSAGA
Ég var beðin um að skrifa grein fyrir Rauða
borðann og þótti það vera mikill heiður. Ég
vissi ekki strax hvað ég vildi skrifa um en
ákvað að skrifa stuttlega um reynslu mína.
Ég geri það nafnlaust en ekki vegna þess að
ég skammist mín fyrir að vera hiv-jákvæð,
heldur vegna þess um hve persónulega
reynslusögu er að ræða.
Ég smitaðist af hiv-veirunni árið
1998, þá aðeins 18 ára gömul.
Það fylgdi þessu mikil skömm og
ég ætlaði ekki að fá mig til þess
að segja fjölskyldu minni frá. Það
liðu tæp 2 ár þar til ég gat sagt
fjölskyldunni fréttirnar. Eftir að
hafa tekið staðfasta ákvörðun um
að segja þeim frá, gekk ég um gólf
á heimilinu í u.þ.b. 3 klukkutíma
áður en ég gat komið þessu út úr
mér – mér fannst ég alltaf ætla
að kafna á orðunum „Ég er hiv-
smituð“. Þetta var það erfiðasta
sem ég hef þurft að segja mínum
nánustu.
Að segja frá var erfitt vegna þess
að ég vildi ekki leggja þessa byrði
á fjölskylduna, ég vildi ekki dreifa
úr skömminni, láta hana flæða
yfir á hina. Það var mikill léttir
þegar mér tókst að segja frá, það
var fyrsta skrefið í áttina að frelsi
frá skömminni. Mér fannst ég
eiga skilið að hafa smitast, að ég
hefði verið kærulaus og heimsk.
Síðan þá hefur margt vatn runnið
til sjávar. Ég veit nú að ég er ekki
kærulaus og ég er ekki heimsk.
Ég var lengi að sætta mig við hiv-
greininguna. Ég tengdi hana við
óheilbrigt samband sem ég var í
á þessum upphafsárum lífs míns
og gat verið endalaust sár; sár yfir
því að hafa „lent“ í þessu, sár yfir
því að vita aldrei neitt; hvenær
væri gott að byrja á lyfjum?, hvaða
lyfjum?, hvað myndi ég lifa lengi?,
hvernig áhrif hefðu lyfin á líf mitt
og líkama? Ég vissi að þetta væri
ekki lengur dauðadómur en mér
leið eins og þetta væri félagslegur
dauðadómur, fannst ég vera
aðhlátursefni, efni í kjaftasögur,
fannst ég vera viðmið í samfélagi
ungs fólks sem gæti alltaf litið á
mig og hugsað „ég er alla vega ekki
hún”. Það er varla hægt að líta á
sig sem minni manneskju en það.
Á þessum árum var ekki mjög
mikið vitað um hiv, fólk vissi að
það mætti drekka úr sama glasi
og ég – en það vissi ekki að ég
gæti lifað lengi, fólk vissi að það
mætti setjast á sama klósett og ég
– en vissi ekki að ég gæti eignast
börn, fólk vissi að það væri óhætt
að kyssa mig – en fáum kom til
hugar að gera það. Mér fannst
ég útskúfuð þrátt fyrir að ég ætti
góða vini sem stóðu með mér. Og
mér fannst ég bara vera „hiv-
smitaða stelpan“. Nú veit ég að ég
er ekki hiv-smitaða stelpan, ég er í
mesta lagi hiv-jákvæða stelpan.