Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2012, Blaðsíða 25

25
Á meðan Þorsteinn var í
óreglu kom það ósjaldan fyrir
að hann gisti fangageymslur
lögreglunnar fyrir smáhnupl og
minniháttar brot.
S: Það var eitt sinn er hann sat
inni í mánuð fyrir minniháttar
brot að við systurnar fengum fyrir
hann leyfi. Þannig vildi nefnilega
til að hann varð fertugur og okkur
langaði svo að bjóða honum út að
borða. Þetta leyfi var góðfúslega
veitt, enda var Þorsteinn enginn
alvöru glæpon, en fangavörðunum
á Hverfisgötunni fannst hann
illa til reika. Það varð úr að þeir
gáfu honum skyrtu og peysu í
tilefni dagsins. Við ætluðum með
Þorstein í Perluna og síðan á
veitingahús. Honum fannst ágætt
að skoða Perluna en óskaði svo
eftir því að fá að borða heima,
ekta sunnudagsmat – lambalæri
með brúnuðum kartöflum,
rauðkáli, sultu og brúnni sósu.
Klukkan var orðin margt svo við
pöntuðum á endanum gamaldags
steikt læri með tilheyrandi frá
veitingastaðnum Laugaási, og
borðuðum heima hjá mér. Þetta
var svo notaleg stund. Fyrir
einhvern í hans stöðu var þetta
kannski það dýrmætasta sem við
gátum gefið honum.
J: Þorsteinn var mikill húmoristi
og gat verið fljótur til svars. Einu
sinni sem oftar þurfti hann að fara
upp á slysadeild út af einhverju
hnjaski sem hann varð fyrir. Þar
tók á móti honum bandarískur
gestalæknir sem tók í hendina á
honum og kynnti sig formlega.
Þorsteinn svarar: Sæll, ég heiti
Þorsteinn Karl Eyland og ég er
alnæmissmitaður róni frá Íslandi!
Eins og annað útigangsfólk þá
var Þorsteinn oft peningalítill.
Stundum hringdi hann til að biðja
um pening og þá var viðkvæðið:
mig vantar pening fyrir mjólk!
Stundum færðum við honum
kökur og tertur eða páskaegg um
páskana og bollur á bolludaginn.
Þá gat hann slegið um sig og boðið
drykkjufélögunum upp á góðar
veitingar. Undir lokin var hann
farinn að hringja í bakaríið til að
koma á framfæri sérþörfum félaga
sinna. Einn vildi alls ekki bleikt
krem á kökuna sína meðan annar
vildi ekki sultu í rjómabolluna og
þar fram eftir götunum.
Þegar Þorsteinn var sem
veikastur af sjúkdómnum og
alkóhólismanum var oft lítið um
úrræði og tilfinning systranna var
sú að hann passaði hvergi inn.
S: Þorsteinn lenti utan kerfis
vegna veikindanna og vegna
neyslunnar. Við hlupum á
milli Landlæknisembættisins,
félagsmálayfirvalda og
Heilbrigðisráðuneytis en það voru
engin úrræði í boði fyrir menn í
hans stöðu. Haraldur Briem, sem þá
starfaði sem smitsjúkdómalæknir,
tók okkur þó alltaf vel og ítrekaði
að hann væri velkominn á
smitsjúkdómadeildina. En það
er ekki auðvelt að fá fólk sem er
áfengissjúkt til að staldra við neins
staðar. Það var heldur ekki auðvelt
að fá þjónustu fyrir Þorstein, eitt
sinn var hann veikur og hringdi
sjálfur á sjúkrabíl en þeir neituðu að
flytja hann, hver svo sem ástæðan
var.
Síðustu 5 vikur ævinnar
dvaldi Þorsteinn Karl Eyland á
líknardeildinni í Kópavogi þar sem
hann lést af völdum alnæmis 11.
október 1999.
J: Þorsteinn hefði í rauninni átt að fá
aðstoð strax eftir Kumbaravog. Þar
varð hann fyrir óbætanlegu tjóni á
sál og líkama. Ég efast um að það
hefði breytt neinu um örlög bróður
okkar þótt sannleikurinn hefði komi
fram í dagsljósið á meðan hann var
enn á lífi. Það er einfaldlega ekki
hægt að bæta upp glataða æsku.
Þorsteinn fékk ekki það veganesti út
í lífið sem öll börn eiga rétt á.
Við systurnar erum mjög þakklátar
fyrir hversu vel var hlúð að honum
á líknardeildinni í Kópavogi. Þar
naut hann þeirrar virðingar sem
honum bar sem manneskja og
fékk góða aðhlynningu og friðsælt
andlát. Við erum líka þakklátar Hiv-
Íslandi fyrir stuðninginn gegnum
árin og við viljum gjarnan halda
tryggð við þessi samtök.
Samtökin Hiv-Ísland þakka
systrunum Svövu og Jennýju
sömuleiðis fyrir frábæran
stuðning gegnum árin og óska
þeim alls hins besta í framtíðinni.
H.J. og E.Þ.J.