Víðförli - 15.02.1990, Blaðsíða 10

Hvað þarf til að
vera lifandi prestur?
Fyrir kemur og það ekki svo sjaldan að við prestar fyllumst ör-
væntingu yfir þeirri tilhugsun að við dugum ekki til þess hlut-
verks sem okkur er á hendur falið. Okkur finnst allt sem við lát-
um okkur til hugar koma vera til svo lítils og til er jafnvel að við
missum jafnvægið og höldum að sönnun dugs okkar liggi í mynd-
arlegum verkefnalista og fallegum tölum í ársskýrslunni.
Einn okkar rakst á og þýddi eftirfarandi kafla í bók sem heitir
Kyrklig förnyelse eftir Gunnar Rosendal, prest í Osby á Skáni og
áhrifamann í sænsku kirkjulífi þessarar aldar.
Prestar hafa iðulega verið gripnir
þreytu og vonleysi og segja: „Ég hef
reynt allt. Ég hef vonað og orðið fyr-
ir vonbrigðum. Það koma fáir til
kirkju, færri til altaris og í félögun-
um í söfnuðinum fækkar í stað þess
að fjölga.“
Við þá vil ég segja: Kæri bróðir!
Hefur þú með bæn þrýst söfnuði
þínum inn í kirkjuna og að kvöld-
máltíðarborðinu? Hefur þú með þvi
að ákalla Guð vegna frelsunar sókn-
arbarna þinna tekið þau inn í eigin
hjarta, svo þú sjálfur mættir fá rúm
í þeirra hjörtum? Hefur þú reynt að
fylla sjálfan þig af kærleika Guðs
fyrir daglega og ákafa bæn og iðu-
lega neyslu sakramentisins, svo að
þú elskir þinn vesala, eydda söfnuð í
stað þess að verða bitur gagnvart
honum? Hefur þú leitað Guðs, þegar
þú hafðir ekki árangur af leit þinni
að söfnuði þínum? Hefur þú hugsað
um það að ef til vill lét Guð þig verða
einmana til þess að þú leitaðir samfé-
lagsins við hann? Hefur mótlæti þitt
tamið þér innilegri guðrækni? Já —
fyrirgefðu að spurt sé! Ertu viss um
að það sem þú kepptir að hafi verið
dýrð Guðs og frelsun mannanna?
Ertu viss um að það sem þú þráðir
hafi ekki verið eigin frami, fleiri
aukaverk, kirkjugestir og altarisgest-
ir, nokkuð sem mundi styrkja prests-
ímynd þína?
Ætli Guði kunni ekki hafa sýnst
þér hentugt nokkurt mótlæti til að
þú mættir þar af læra að presturinn
hefur tilveruréttlætingu sína ekki
fyrir frama sinn heldur aðeins í trú-
mennsku sinni gagnvart Orðinu og
Sakramentum í árvekni og bæn?
Kenniteikn hins rétta kennara er ekki
framinn heldur frómleikinn.
Við prestar verðum sjálfir að
ganga til máltíðar Drottins þó eng-
inn annar geri það. Það er einmitt
með því að ástunda altarissakra-
mentið sem við getum látið okkur
lærast hvernig við eigum að leiða
aðra til þess.
Við verðum sjálfir að vera ástund-
unarsamir við að Iesa Orðið, þannig
að við verðum allsendis gegnsýrðir
af því, þá getum við boðað öðrum
það.
Við verðum að halda bænatíðir til
þess að ákalla Guð um miskunn og
heyra hans orð. Það má ekki sjaldan
ske, þá aðeins okkur finnst við knúð-
ir til þess, heldur oft á dag. Þá verð-
um við sannir prestar. Þá skiljum við
hvað við verðum að vita og skilja til
þess að geta haldið út: Við erum
prestar Guðs.
Við erum settir inn í embættið af
Guði sjálfum. Við erum eftirmenn
postula hans. Við stöndum í hinni
postullegu röð svo sem Olavus Petri
ritar: „Þegar Kristur sendi út postula
sína, í hverra stað eru nú biskupar og
prestar, þá sagði hann „Farið út um
allan heim og predikið mönnum
fagnaðarerindið!“ Nú eru biskupar
og prestar gengnir inn í embætti
postulanna að predika Guðs orð og
vilja samkvæmt sömu skipun.“
Það er þessi postullega röð sem
gerir stöðu okkar trygga og hug okk-
ar óbifanlegan og gleðifullan. Guð
hefur játast okkur jafnvel þótt menn
10 — VÍÐFÖRLI