Víðförli - 15.02.1990, Blaðsíða 13

Þorbjörg Daníelsdóttir rœðir við Guðrúnu Vigfúsdóttur
veflistakonu.
Mér líður vel
á sál og líkama
Þegar við Guðrún Vigfúsdóttir hittumst síðast til að spjalla
saman, var það vestur á ísafirði. Ég var þar í heimsókn og ákvað
að fara til messu á sunnudagsmorgni. Guðrún var þá meðhjálpari
í kirkjunni. Við heilsuðumst eftir messuna, og það varð úr að við
eyddum deginum saman, allt til kvölds. Ég beið á meðan Guðrún
gekk frá í kirkjunni og aðgætti að allt væri þar eins og það átti
að vera. Á eftir sýndi hún mér safnaðarheimilið, eldra hús, sem
þá var nýlega búið að kaupa og setja í stand samkvæmt nýjum
þörfum. Guðrúnu var greinilega umhugað um sína kirkju og
áhugasöm um safnaðarstarfið.
Heima í notalegri stofunni hélt Guðrún áfram að segja mér frá
kirkjustarfi á ísafirði og hvernig hún tengdist því, bæði sem lista-
kona og sjálfboðaliði í safnaðarstarfinu.
Morguninn eftir var það fyrsta sem ég frétti, að kviknað hefði
í kirkjunni um nóttina og hún eyðilagst.
skemmtilega frá. Þetta voru því
skemmtiferðir ekki síður en lær-
dómsferðir. Þegar heim var komið
með jurtirnar, var pottur settur á
hlóðir og þar í suðum við jurtirnar
og gerðum liti. Fyrir vinnuna feng-
um við svo að eiga bandið sem við
lituðum og átti ég þetta band í fjölda
mörg ár og má m.a. sjá það í teppun-
um hér og í ótal mörgu öðru sem ég
hef unnið.
Kennari í 43 ár
Ég var fastur kennari við Hús-
mæðraskólann á ísafirði í 43 ár, en
ég hafði svo gaman af að kenna, að
mér finnst eins og það hafi ekki verið
meira en svo sem 10 ár.
Nú er Guðrún flutt frá ísafirði og
sest að í Kópavogi. íbúðin hennar í
Vogatungunni ber þess glöggt vitni
að þar býr listfeng manneskja með
næmt auga fyrir litasamræmi og
jafnvægi milli hluta. Út um stofu-
gluggann blasir dökkblár Keilir við
og Reykjanesfjöllin. Malverk í
ramma gluggans, síbreytilegt eftir
veðri, birtu og tíma dags. Á veggjun-
um hanga teppi og listofnar myndir.
Sumt þekki ég frá sýningum og eitt
hafði ég meira að segja haft undir
höndum um tíma, þegar það var til
sölu. Það var gott að það seldist
ekki, því það fer svo vel og á svo vel
heima þarna í nýju stofunni hennar
Guðrúnar.
Uppruni
— Guðrún, hverfum um stund
aftur til ísafjarðar. Ég veit að þú átt-
ir þar lengi heima, en hvar ertu fædd
og uppalin?
Ég er Eyfirðingur, fluttist ung með
foreldrum mínum í Litla-Árskóg
sem er með stærstu jörðum í Ár-
skógshreppi. Faðir minn byggði upp
þá jörð. Hann var bóndi og mikill at-
hafnamaður og móðir mín stýrði
stóru heimili. Alls voru 18 manns í
heimili á mínum uppvaxtarárum.
Ég kom vesíur árið 1945, þá 24 ára
gömur og búin að afla mér réttinda
sem vefnaðarkennari. Fyrsta vefn-
aðarkennaradeildin sem sett var á
stofn hér á landi, var við Husmæðra-
skólann á Hallormstað. Við vorum
tvær sem fyrstar útskrifuðumst það-
an, eftir tveggja vetra nám, auk sum-
arnámskeiða. Hin var Guðrún
Bergsdóttir. Eftir skólann fórum við
Guðrúnirnar beint á jurtalitunar-
námskeið hjá Matthildi Halldórs-
dóttur, Garði í Aðaldal, landsfrægri
konu fyrir kunnáttu í jurtalitun.
Benedikt bóndi, maður Matthildar,
fór með okkur í jurtaleit og kenndi
okkur að þekkja réttu jurtirnar.
Benedikt var fróður um alla
mögulega hluti, hress mjög og hafði
gaman af að segja sögur og sagði
Sköpunarþrá mín hefur alltaf ver-
ið óskaplege mikil, og ég hef getað
svalað forvitni minni og löngun til
að sjá hvað hægt er að komast Iangt
með íslensku ullina. Ég hef ofið
brúðarkjóla og annan fínan fatnað,
listvefnað margs konar, hökla og alt-
arisbúnað. Það vakti alltaf gífurlega
athygli erlendist, þar sem ég tók þátt
í sýningum, hvað hægt er að gera úr
íslensku ullinni.
Á ísafirði kynntist ég manninum
mínum Gísla Kristjánssyni, frá
Bolungarvík. Hann var þá forstjóri
sundhallarinnar. Hann var mjög sér-
stakur íþróttamaður og fjölhæfur.
Maðurinn minn dó 22. október
1978, það varð fljótt um hann. Hann
hafði ætlað sér að helga sig tónlist og
nótnagerð siðustu æviárin. Ég var
oft einmana eftir að hann dó, þótt ég
léti ekki á því bera.
Orlof
Þegar ég hafði kennt í 13 ár fékk
ég árs orlof. Við fórum þá til Norð-
VÍÐFÖRLI — 13