Víðförli - 15.04.1990, Blaðsíða 5

Mikilvœgasta atkvœðagreiðsla þingsins, uin róttœkar skipulagsbreytingar, sem samþykktar voru með nákvœmlega þeim meirihluta
er þurfti.
hér“ sagði prestur einn við okkur í
Silfurlandinu og átti við það að við
nytum þeirra forréttinda að koma og
kíkja á neyðina, skoða fátæktina en
svo gætum við farið heim í okkar
nægtir og öryggi án ótta um það að
börnin okkar yrðu numin á brott og
þau pyntuð, án ótta um að pening-
arnir yrðu verðlausir á morgun,
kviðalaus um það hvort við fengjum
kjöt í búðinni. Já, víst vorum við
ekki nema gestir. Þetta er ekki okkar
lif. Því megum við ekki gleyma. Við
getum aldrei fundið hvernig er að
búa við slíkar aðstæður, ekki skilið
nema lítið brot af því. En gestir vor-
um við engu að síður og ég hygg að
.við öll, sem dvöldum á 8. heimsþing-
inu, verðum á einhvern hátt breytt
eftir það. Svo margt nýtt bar fyrir
augu og eyru, svo margt sem lét okk-
ur ekki ósnortin og sem býr með
okkur æ síðan.
Kveinan lýðsins
Efni þingsins var „Ég hef heyrt
kveinan lýðs míns“ orð tekin úr 2.
Mósebók. Kvein Israelsmanna í
ánauð í Egyptalandi steig upp til
Guðs og hann fór ofan til að frelsa
lýð sinn. Sá er hinn mikli huggunar-
boðskapur í orðunum að Guð hefur
ekki einungis heyrt hrópið heldur
kemur hann til að hugga og líkna.
Það hefur verið játning kirkjunnar
um aldir að Guð hafi svo elskað
heiminn að sem svar við hrópi hans
hafi hann sent son sinn til að lækna.
Hans samverkamenn erum við, en
áður en við getum læknað verðum
við að hlusta og heyra hrópin.
Hvarvetna heyrðum við hrópin.
Auðvitað höfðum við heyrt þau áð-
ur, en þá sem nokkurs konar berg-
mál, lesið og séð á mynd, en hvílíkur
munur að vera þar á staðnum.
Við sáum börnin sem reika um á
strætum stórborganna. í stærstu
borg S-Ameríku, Sao Paulo, sem tel-
ur 10 millj. íbúa eru 2 millj. heimilis-
lausra barna. Þau eiga ekkert
húsaskjól, vinna fyrir sér með því að
bursta skó, ræna eða rupla og oftar
en ekki er málsverður þeirra dag-
blöð, sem þau tína og sjóða sér.
Við sáum indíána, sem glatað hafa
löndum sínum, lífsháttum og tungu
sinni. Sumir ættflokkar telja ekki
nema um nokkur þúsund manns.
Við sáum landlausa verkamenn,
bændur, sem flæmst hafa af jörðum
sínum og eru á vergangi um héruð
Brasilíu í leit að vinnu.
Við heyrðum stunur regnskóg-
anna, sem höggnir eru niður, heyrð-
um um jarðveginn sem losnar um,
hann skolast burt svo nýjar plöntur
festa þar ekki rætur.
Við heyrðum um atburði í nálæg-
um löndum Brasilíu, í Nikaragva, E1
Salvador, Argentínu, um óstjórn,
glæpafaraldur, skort á matvælum,
mannréttindabrot en öllum þessum
löndum er sameiginlegt stærsta
vandamálið; skuldakreppan. Er-
lendar skuldir, sem misvitrar herfor-
ingjastjórnir söfnuðu, eru að sliga
þessar þjóðir.
Við hlustuðum sem gestir á hörm-
ungakliðinn.
Hvað er til ráða?
Við hljótum að spyrja hvað við
getum gert, hvað kirkjan geti gert
andspænis þessari neyð. Lúterska
kirkjan i Brasilíu, gestgjafi okkar, er
smá kirkja. Lúteranar eru innan við
1% landsmanna, en rómversk-kaþ-
ólska kirkjan telur flesta. Okkar
framlag er m.a. að segja frá. Mig
langar að segja frá tveimur vonarrík-
um dæmum.
Hún settist hjá mér einu sinni í há-
deginu, konan sem elskar tré. Hún
tók til sinna ráða, þegar henni of-
bauð pappírsflóðið á ráðstefnunni
og henni sveið hve mörg tré þyrftu að
falla i valinn bara fyrir okkar pappír.
Hún kannaði málið og veistu nú bara
hvað? Einmitt í næstliðinni viku
hafði verið sett á stofn endurvinnsla
í Curitiba. Sá pappír sem við ætluð-
um ekki að bera með okkur heim,
fór því í endurvinnsluna og andvirði
hans rann til stúdenta við háskólann,
þar sem fundirnir fóru fram. Það
munar um hvert og eitt. Það er bara
að gera eitthvað. Hitt dæmið segir
VÍÐFÖRLI — 5