Víðförli - 15.04.1990, Blaðsíða 6

okkur frá borgarstjóranum í Curit-
iba, en undir hans stjórn er hún ein-
hver hreinlegasta og öruggasta borg
Brasilíu og hefur m.a. græn svæði
hér og þar. Borgarstjóri þessi kaupir
ruslið í fátækrahverfunum og þar
með fær hann fólk til að halda því til
haga og hreinsa i kringum sig og sér
til þess að því verði eytt. í annan stað
býður hann munaðarleysingjum
borgun fyrir að ganga í skóla. Börn-
in læra þá eitthvað og losna af göt-
unni á meðan.
Breytingar
Dag einn fór það eins og eldur um
sinu að Nelson Mandela væri laus.
Mikill fögnuður greip um sig. Á
meðal okkar voru systkini frá Aust-
ur Evrópu sem lifað höfðu stórkost-
legar breytingar og vafalaust eiga
aðrar meiri eftir að fylgja í kjölfarið.
Það var eins og sagan væri að gerast
fyrir augunum á okkur og í návigi
var fólk sem gat sagt frá miklum at-
burðum. Þegar einn vinur minn frá
A-Þýskalandi kvaddi, sagði hann
sem svo: „Kannski verðum við síð-
asta sendinefndin sem kemur frá þvi
landi“ og í þessum skrifuðum orð-
um, þegar fáir dagar eru til kosn-
inga, lítur út fyrir það. Þingið með
fundum og fólki er dýrmæt reynsla,
samfélagið í tjaldinu við guðsþjón-
usturnar, ræðurnar, ræðufólkið, en
hér nefni ég aðeins Gro Harlem
Brundtland, sem flutti aðalræðuna
um umhverfisvernd.
Heim í hversdaginn
Aftur heim í snjó og kulda, heim
í hversdaginn. Hvaða máli skipti allt
þetta hér, eitthvað sem ég hafði heyrt
þar syðra. Skiptir það nokkru máli
hér, þar sem allir hafa nóg að gera
við sína kóra, þorrablót, hækkun á
bensíni og jarðbönn? Jú, í Akra-
skóla, barnaskóla Akrahrepps í
Blönduhlíð, hafa börnin þakið vegg-
ina í forstofunni með myndum og
umsögnum úr verkefninu Búum til
betri heim. Á þeim sömu dögum og
við ræddum þessi mál í Brasilíu hafa
börnin hér heima kynnt sér þau, tal-
að um þau og reynt að finna lausnir.
Þetta efni notum við svo á æskulýðs-
daginn i kirkjunni. Það er stórkost-
legt að komast að þessu.
Vonin
Eitt mesta tilhlökkunarefni ferð-
arinnar fyrir sjálfa mig var að koma
að stóru Kristsstyttunni í Rio de Ja-
neiro. Allt frá því ég var barn og
klippti mynd af henni út úr blaði til
að hengja ofan við rúmið mitt, hefur
stytta þessi verið sterk prédikun um
vernd Guðs, sem stendur með okkur,
breiðir út faðminn til að gæta okkar
og veita skjól í óveðrum lífsins. Þessi
tilfinning gagntók mig er við fluttum
inn til borgarinnar og Kristur gnæfði
yfir henni, blessaði skort og nauð og
hlustaði á hróp hennar.
Nú hefur mér fullorðinni og þingi
Lúterska heimssambandsins ríkari
skilist að okkur ber ekki einungis að
hvíla í þessum útbreidda faðmi held-
ur hætta okkur lengra. Vissulega
stíga hrópin hátt til himins, þau stíga
einnig og læðast að okkur. Okkar er
að svara stunum deyjandi skóga, of-
beittra haga, hungurhrópum frá
Afríku og kalli einmana hjarta á
næsta bæ.
Einn af ræðumönnum á þinginu,
Ronald Thiemann við Harvard skól-
ann, orðaði það svo: „Ef við prédik-
um aðeins ánauð sköpunarinnar og
þrautir jarðarinnar barna, boðum
við dauða án upprisu. En við megum
heldur ekki gleyma okkur í bjartsýn-
ishjali og missa sjónar á voninni á
krossinum. Kristur, sem leið á
krossi, er okkur von um framtíðina.
Við eigum að bera þeirri von vitni í
orðum og verkum.“
Dalla Þórðardóttir.
íslendingarnir hittu afkomendur Brasilíufaranna sem einmitt settust að í Curitiba, fundarstaðnum, árið 1873. Frá vinstri: Sr. Dalla
Þórðardóttir, Ebba Sigurðardóttir biskupsfrú, sr. Bernharður Guðmundsson, dr. Nanna Sundal œttuð frá Vopnafirði og Ólafur
biskup.
6 — VÍÐFÖRLI