Víðförli - 15.04.1990, Blaðsíða 7

Orð eru næg,
nú vantar aðgerðir
Allt er í heiminum hverfult segir máltækið og svo er sannarlega
með hjónabandið. Það er ekki alltaf varanlegt og óhagganlegt.
Tíðir hjónaskilnaðir hér sem annars staðar staðfesta að svo sé.
Hvað er til ráða? Er ekkert unnt að gera til að sporna við eða er
okkur öllum kannski sama?
Nýlega var ég á fundi hjá Félagi
fráskilinna, sem eru samtök sem
stofnuð voru nú í haust. Félagsmenn
spurðu mig, prestinn, hvort kirkjan
ætlaði ekki að gera eitthvað annað
en sinna skilnaðarmálum og gifta
fólk yfirleitt án mjög lítils undirbún-
ings. Þeir höfðu miklar áhyggjur og
sáu þá lausn helsta að vanda undir-
búninginn eins vel og kostur væri,
a.m.k. hlyti það að vera þess virði að
reyna markvissa fræðslu áður en til
hjúskapar kemur sem svar við óh-
amingjusömum hjónaböndum og
vaxandi skilnaðartíðni.
Það hefur verið sýnt fram á það
vísindalega að unnt er með góðum
undirbúningi að draga úr þessum
líkum. Og samfara frumfræðslunni
er nauðsynlegt að halda við þekking-
unni t.d. með samfélagi hjóna, eða
hjónahópa.
í Bandaríkunum hefur verið reynt
ýmis konar fræðsluefni einmitt fyrir
hjónaefni, ung hjón og unga for-
eldra. Ef hjónaefni eða ung hjón fá
tiltekna undirbúningsfræðslu, sem
spannar helstu innviði hjónabands-
ins, má benda þeim á áhættusvæðin,
þau mál eða viðfangsefni sem betur
þyrfti að skoða og e.t.v. leita sér-
fræðiaðstoðar við. Kannanir hafa
ítrekað sýnt með talsvert miklum lík-
um (80%) að hjón sem leita skilnað-
ar, slíta sambúðinni af sömu
ástæðum og reyndust hafa verið
þeirra höfuð vandamál í undirbún-
ingsfræðslunni. Og það má líka sýna
fram á með sterkum rökum hvaða
hjón telja sig eftir nokkur ár vera í
óhamingjusömu hjónabandi af
sömu ástæðum og fyrr er getið.
Þetta sýnir m.a. að það er unnt að
sporna við fótum varðandi skilnað-
ina og gera eitthvað raunhæft í
hjónafræðslu til að efla og styrkja
hjónabandið. Það er sorglegt til þess
að vita að við sóknarprestar höfum
ekki tekið á þessum málum af al-
vöru, en býsnumst samt allir yfir
þeim mörgu og erfiðu hjónaskilnað-
arviðtölum sem við fáum og okkur
ber skylda til að annast. Okkur
stendur til boða að nýta okkur einn-
ig þetta bandaríska fræðsluefni eða
búa sjálf til okkar eigið efni.
Það er að mínu áliti alveg ljóst að
hér verðum við að snúa við blaðinu
og hefjast handa nú þegar. Ung hjón
sem eru að stíga sín fyrstu spor,
verða að fá miklu meiri stuðning en
nú er. Nógu hál er samt sú braut sem
bíður þeirra. Látum ekki okkar eftir
liggja og sláum skjaldborg utan um
þetta mikilvæga samband einstakl-
inga. Kirkjan ber ábyrgð á ungum
hjónum og á varðveislu hjónaband-
ins, og hefur að mörgu leyti þar lykil-
aðstöðu. Nú er tími til kominn að
hætta að ræða málin og fara að gera
eitthvað til bjargar.
Þorvaldur Karl Helgason,
sóknarprestur í Njarðvík.
VÍÐFÖRLI — 7