Víðförli - 15.06.1990, Qupperneq 2

Biskupinn skrifar:
Útgefandi: Útgáfan Skálholt
Ritstjóri: Biskupsstofa, Suðurgata 22 Sími: 621500
Ritstjóri: Bernharður Guðmundsson
Umsjón: Edda Möller
Setning, umbrot, prentun: Filmur og prent
Mj allkollar
og gullkollar
Einkennilegasta helgi ársins er rétt
liðin, þegar ég festi orð á blað. Versl-
unarmannahelgin hefur fengið það
yfirbragð, sem ekkert annað líkist.
Virðist flest leggjast á eitt með að
höfða til fólks um að nú skuli eitt-
hvað sérstakt gerast, eitthvað sem ek-
ki megi missa af. Sérstaklega eru
unglingar og ungt fólk skotspænir
þessa áróðurs.
Og nú er mikill léttir hjá lands-
mönnum öllum, af því að flestir
komust heilir heim. Og þó vitum við
vel, að það komust ekki allir heilir
heim og þarf ekki slys á vegum úti til
sönnunar þeirri fullyrðingu. Slíkar
hafa lýsingarnar verið frá fyrri slík-
um helgum, fluttar til viðvörunar, en
ná trauðla vitund þeirra, sem þeim er
þó helst ætlað að vekja.
Einkennilegt að það skuli vera
hægt að sefja stóran hluta þjóðar-
innar! En furðan víkur, þegar áhrifa-
máttur fjölmiðla er viðurkenndur.
Löngu fyrr en helgin rennur upp er
farið að gera því skóna, hvar helst
megi þeysa á fáki skemmtunarinnar,
en síður varað við hættunni af að
detta af baki. Óseðjandi viðtals-
þættir ýja að nauðsyn spennunnar
og óþreytandi áróðursmeistarar fyrir
eigin ágæti eða þeirra, sem unnið er
fyrir, virðast alls staðar komast að.
Og síðan rennur helgin upp. Frétt-
ir sjónvarpsins hlífa ekki heimilum
við hörmungunum, þar sem flaskan
virðist miðlæg, jafnvel nokkurs kon-
ar tilbeiðslutákn. Og hroll setur að
áhorfendum með beyg í brjóstum
þeirra, sem eiga börn á einhverjum
þessara staða eða horfa í átt til ann-
arra, sem senn komast á þann aldur.
Og við atgang mótsgesta við
fréttamann sjónvarps komu visuorð
Þorsteins Valdimarssonar í huga
mér: „Mjallkollar, gullkollar! Mild
er tíðin!” Nema allt var andhverft í
sjónvarpinu því sem skáldið lýsti.
Gullkollar og mjallkollar í vindi ví-
mu og rugls, en mildin víðs fjarri.
Er furða, þótt margur spyrji:
Hvað segir kirkjan? Hvað gerir
kirkjan? Firrir hún sig allri ábyrgð,
um leið og prestur lyftir hendi af kol-
li fermingarbarns?
Kirkjan vill leiða og vísa á Ieiðir og
vinna með þeim, sem leiða frá ofsan-
um til mildinnar fyrir mjallkolla og
gullkolla. Og kirkjan höfðar til fjöl-
miðla um að draga úr áróðri fyrir
næstu ofsahelgi, sem rennur upp
fyrst í ágúst og benda frekar á það,
sem vel er gert og til uppbyggingar.
Og þangað til ættu þeir, sem ekki vil-
ja una þátttöku ungmennafjölda í
slíkri hringiðu að hittast og ræða og
undirbúa, svo að upp á annað sé
hægt að bjóða en falstákn flöskunn-
ar. Ber að þakka templurum fyrir
þeirra starf og þeirra leiðir nú og á
liðnum árum og gleðilegt, að nú sku-
li fleiri sjá og viðurkenna framlag
þeirra og telja til fyrirmyndar.
Einnig vil ég benda á helgihald,
sem boðið er sérstaklega til um þessa
helgi. Harmaði ég í fyrra, þegar við
hjón dvöldum í boði vina í einu me-
sta ferðamanna-og sumarbústaða-
héraði landsins, að engin var messa
þennan fyrsta sunnudag í ágúst. En
nú var gleðin mikil, þegar úr var
bætt og vel kynnt í blöðum og út-
varpi og prestar þessa prófastsdæm-
is höfðu samvinnu um að ná til sem
allra flestra einmitt þessa helgi.
Þannig þarf þetta að vera á sem allra
flestum stöðum og ekki síst þar, sem
ferðamanna er helst að vænta.
Vinnum saman að því, að mildi
bíði mjallkolla og glókolla, svo vá
verði fjarri. Höfða ég til presta og
annarra leiðtoga safnaða að huga að
leiðum og rétta hendi mót ungmenn-
um til að styðja þau og benda á réttar
leiðir.
Ólafur Skúlason
2 — VÍÐFÖRLI