Víðförli - 15.06.1990, Page 9

Finnsku börnin
Viðtal við frú Rannveigu Böðvarsson
Skömmu eftir að 2. tölublað þessa
árs af Víðförla kom út, kom frú
Rannveig Böðvarsdóttir, ekkja Stur-
laugs Böðvarssonar útgerðarmanns,
að máli við undirritaðan og hafði
merkilega sögu að segja í sambandi
við greinina: „Samskipti við NN,
síldin og séra Sigurbjörn Ástvaldur”.
Samkvæmt beiðni ritstjóra Víð-
förla fór ég á fund frú Rannveigar og
innti hana nánar eftir samskiptum
við sr. Sigurbjörn, sem henni voru
kunn, og afleiðingunum af þeim.
„Það var víst árið 1947”, segir frú
Rannveig, „að sr. Sigurbjörn Ást-
valdur Gíslason hafði samband við
tengdaföður minn, Harald Böðvars-
son, og falaðist eftir kaupum á salt-
síld hjá honum. Hugmyndin var sú
að flytja síldina til Finnlands, selja
hana þar og láta andvirðið renna til
barnaheimilis fyrir munaðarlaus
börn, sem hann hugðist koma upp í
Helsinki. Ég fylgdist lítið með þess-
um viðskiptum, en þó veit ég fyrir
víst, að sr. Sigurþjörn fékk verulegt
magn af síld hjá Haraldi.
Hitt er mér hins vegar minnis-
stæðara, þegar sr. Sigurþjörn kom
um þetta Ieyti hingað upp á Akranes
í leit að fjölskyldum sem vildu taka
að sér nokkurs konar fósturbarn eða
-börn í Finlandi, með ákveðinni
greiðslu á ári til 16 ára aldurs. Það
varð úr að tengdaforeldrar mínir
tóku að sér tólf slík börn og við Stur-
laugur önnur tólf. Með hverju barni
voru greiddar kr. 360 á ári, að
minnsta kosti til að byrja með. Hvort
sú upphæð breyttist eitthvað þegar
fram liðu stundir, er mér ekki kunn-
ugt um. Þegar tengdaforeldrar mínir
dóu. rofnaði sambandið við þeirra
„börn”. Það var svo fyrir nokkrum
árum, að ég sendi þeim öllum bréf
eða kort, en svör bárust mér aðeins
frá þremur þeirra”.
—En hvað með „börn” ykkar
Sturlaugs?
„Við höfðum alltaf árlegt sam-
band við þau lengi framan af. Einu
sinni fór ég með Sturlaugi til Finn-
lands og þá tókst okkur að heim-
sækja þrjú þeirra. Enn í dag er ég í
bréfasambandi við átta af þessum
Leif Otander.
tólf. Ég sendi þeim alltaf kveðju fyr-
ir jólin og fæ aftur kveðju frá þeim.
Stundum senda þau mér líka fallegar
smágjafir og sýna mér þannig hlýju
og vinarhug í verki. Mér finnst jólin
eiginlega aldrei vera gengin í garð
fyrr er ég er komin í eitthvert sam-
band við finnsku „börnin” mín.
Nánast og mest samskipti hef ég
sennilega haft við Leif Olander. Við
Sturlaugur hittum hann hérna um
árið og hann er einna duglegastur að
skrifa mér.
Frú Rannveig Böðvarsson afhendir
sóknarpresti sínum, sr. Birni Jónssyni
á Akranesi, kaleik frá kirkjunefnd
kvenna.
Annars geturðu séð, að þau eru
orðin nokkuð mörg, bréfin sem ég
hefi fengið frá þeim”, segir frú Rann-
veig og þrosir hlýju móðurbrosi, um
leið og hún sýnir mér mörg stór um-
slög, full af kortum og bréfum.
Hvert barn á þar sitt umslag.
„Að svo miklu leyti sem mér er
kunnugt um, hefur þessum börnum
vegnað vel. Það er mikið þakkar-og
gleðiefni”, segir frú Rannveig að lok-
um.
„En mikið gæti það nú verið gam-
an, ef íslenska og finnska kirkjan
sameinuðust í því að hafa upp á sem
flestum „foreldrum” hér á íslandi og
„börnum” í Finnlandi og bjóða svo
finnsku börnunum hingað upp, á
nokkurs konar „ættarmót”. Það
gæti líka orðið bæði til gagns og
blessunar á margan hátt”.
Eím leið og frú Rannveigu er þakk-
að fyrir fróðlegar og merkilegar
upplýsingar, er hinni athyglisverðu
hugmynd hennar hér með komið á
framfæri.
Björn Jónsson
VÍÐFÖRLI — 9