Víðförli - 15.06.1990, Page 16
Ég verð hissa
Ég er einn þeirra, sem heldur vill
hlusta en tala. Kannski er ég feiminn
og óöruggur. Fyrir nokkrum misser-
um heyrði ég spakan mann, sigldan
guðfræðing, tala um guðsdýrkun.
‘Helgihald er fyrir mér fyrst og
fremst Iíkamlegt atferli”, sagði hann.
Þessum orðum hef ég aldrei gleymt,
enda skildi ég þau ekki. Fannst
skrýtið að heyra svona hákirkjuleg-
an mann tala um guðsþjónustu sem
líkamlegt atferli. Átti fremur von á
að hann segði helgihaldið vera and-
lega innlifun.
Ég verð hræddur
Til eru þeir menn, sem vilja breyta
messunni. Telja að hún sé gamaldags
og andlaus og höfði alls ekki til ungs
fólks. Má vera að eitthvað satt sé í
því, í það minnsta er ungt fólk ekki
áberandi í guðsþjónustu sunnu-
dagsins.
Svo fer þetta fólk að útlista fyrir
mér hvernig þetta eigi allt að vera.
Það skal sungið og spilað á gítar,
hress lög. Og svo í ennþá meiri hress-
leika skal staðið upp, höndum veifað
(líkt og þegar skip lætur úr höfn) og
hrópað „hallelúja”.
í kirkjunni minni situr oft gömul
kona á peysufötum. Flún situr þar
framarlega ásamt manni sínum. Ein-
hvern veginn get ég alls ekki séð
þessa konu fyrir mér veifandi hönd-
um og hrópandi, jafnvel ekki þó að
höfð séu á vörum helg orð.
Sjálfur get ég alls ekki hugsað mér
að standa og veifa. En ég er líka
feiminn.
Ég fer utan
Á páskum var ég á samkirkjulegu
móti ungs fólks í Þýskalandi. Það
sem snart mig mest var helgihaldið.
Mig langar að segja ykkur svolítið
frá reynslu minni.
Á föstudeginum langa fylgdum
við krossferli Krists. Þetta er stund-
um kallað „stöðvar krossins”. Við
gengum um skóginn og meðfram
vatninu. Á tilteknum stöðum var
stoppað og lesið úr píslarsögunni.
Að öðru leyti gengum við í þögn og
íhuguðum efni dagsins. Við vorum
alls staðar að úr Evrópu, að austan
og vestan.
Á einum stað var lesið um réttar-
höldin yfir Jesú. Síðan var okkur
boðið að skrifa á miða nöfn sak-
lausra fórnarlamba og festa miðana
á vegg. Ég horfði á Sergei, rússneska
prestinn, skrifa á miða „fórnarlömb
Stalínismans”. Á veggnum voru
mörg nöfn: Olav Palme, Biko, Man-
dela og mörg önnur. Og þá laust nið-
ur í huga minn hversu grátlega mikill
raunveruleiki píslarganga Jesú er.
Enn í dag líður fólk píslarvætti,
vegna skoðana sinna, litarháttar eða
annað.
Á öðrum stað var okkur boðið að
skrifa á miða annað hvort persónu-
legar eða samfélagslegar syndir og
negla þær á stóran trékross. ‘Kristur
dó fyrir okkar syndir!’ Þessi orð
urðu nú enn áþreifanlegri. Með ein-
földum hætti var píslarsaga Krists
færð inn í samtíma, tengd okkar eig-
in lífi.
Páskagleði
„Líf í von” var yfirskrift 5. sam-
kirkjulega Evrópuþings ungs fólks.
Yfirskriftin var vel við hæfi; mótið
var um páskana, Austur- og Vestur-
kirkjan héldu í ár páska á sama tíma
og nýjir vindar blása í stjórnmálum
Evrópu. Við Iifum í von. Grundvöll-
ur þeirrar vonar er Jesús Kristur.
Páskanæturmessan var með ort-
hodoxu sniði. Við gengum með kerti
og helgimyndir umhverfis kirkjuna.
Stóðum fyrir utan lokaðar kirkjudyr
og sungum, þar til á miðnætti að
kirkjuklukkum var hringt og við
gengum inn til guðsþjónustu. Og
hvílík gleði! Þegar við höfðum sung-
ið þrisvar „Kristur er upprisinn,
hann er sannarlega upprisinn”, þá
stóðum við á fætur og kysstum hver
annan þrisvar sinnum. Þetta var sér-
stök upplifun fyrir mig, þar eð sessu-
nautar mínir voru afar skeggprúðir
Bæn og von um bjarlari framtíð.
16 — VÍÐFÖRLI