Víðförli - 15.10.1990, Blaðsíða 6

Safnaðaruppbygging:
Frá hafbeit til hópa
Dæmisaga úr atvinnulífinu
Á héraðsfundi í Reykjavík spurði
ég fundarfólk eftirfarandi spurning-
ar: Hefur þú heyrt dæmisögu Jesú
um hafbeitarlaxana? Það kom undr-
unarsvipur á viðstadda og enginn
kannaðist við þessa týndu dæmi-
sögu. Enda ekki nema von því hún er
ekki til í Biblíunni. Spurningin var
ekki sett fram að ófyrirsynju því
stundum hvarflar það að manni að
kirkjan hafi í starfi sínu stuðst við
tækni þá sem notuð er við hafbeit og
kemur fram í því að börnin eru
merkt Jesú Kristni í skírninni og síð-
an sleppt út í lífsins haf. Það er síðan
undir hælinn lagt hverjar heimtur
verða síðar.
í niðurstöðum könnunar Guð-
fræðistofnunar kemur fram að um
10% landsmanna sækja kirkju einu
sinni í mánuði eða oftar. Þetta eru
heimturnar og þættu víst góðar í
hafbeitinni, eins og einn héraðs-
fundarmanna benti mér á. En erum
við, sem kirkja, ánægð með þessar
heimtur? Þess ber að gæta að Jesú
tók ekki dæmi úr umræddri atvinnu-
grein í starfi sínu. En hann tók dæmi
úr sauðfjárræktinni og íslenskum
bændum þætti án efa lélegt að fá
ekki nema tíunda hluta fjár af fjalli.
Orð Jesú og dæmisögur bera vott
miklu meiri umhyggju en fram
kemur í starfi kirkjunnar og því er
átak í safnaðaruppbyggingu orð í
tíma töluð.
Safnaðaruppbygging er biblíulegt
hugtak (oikodome). Jesús talar um
að byggja söfnuð sinn á kletti (Matt.
16.18), Pétur postuli áminnir kristna
menn um að láta uppbyggjast sem
lifandi steinar (l.Pét. 2.5) og Páll
talar aftur og aftur um uppbyggingu
og vöxt í bréfum sinum (t.d. Ef. 4.
kafli). Söfnuðurinn er grunneining
kirkjunnar og markmið safnaðarins
er að byggja fólk upp í trú svo að það
vaxi upp til hans sem er höfuðið,
Kristur. Söfnuðurinn leitast við að

1
■ '+JT
varðveita það sem fyrir er — og —
leita hins týnda, safna saman þeim
sem fjarlægst hafa samfélag til-
beiðslunnar, guðsþjónustuna, þar
sem Kristur er nærverandi í orði og
sakramentum.
Trabant-guðfræði
í kenningum manna um safnaðar-
uppbyggingu (kirkjuvöxt) er þetta
kjarninn: að kalla fólk til trúar og
tengja það söfnuði. Þetta hafa þýsk-
ir guðfræðingar tjáð með því sem ég
vil kalla „Trabant-guðfræði" því lík-
ing þeirra er tekin af tvígengisvél-
inni. Þeir tala um opnun og þéttingu.
Söfnuðurinn leitast við að ná til
fólks með ýmsum tilboðum (opnun)
og þeim sem þiggja er síðan beint inn
í safnaðarstarfið (þétting). Þessi að-
ferð leitast við að stækka kjarnann,
fjölga i samfélagi þeirra sem koma
saman til guðsþjónustu. Ég hef það
á tilfinningunni að kirkjan okkar
hafi með ýmsu móti „opnað“ og það
oft með góðum árangri en um leið
finnst mér að „þéttingin“ hafi verið
vanrækt. Ef við höldum okkur við
líkinguna af tvígengisvélinni þá
Örn Bárður Jónsson,
verkefnisstjóri.
missir vél, sem eingöngu opnar,
niður allan damp og fer aldrei í gang.
Átak í safnaðaruppbyggingu miðast
öðrum þræði við að styrkja innviði
kirkjunnar, þjálfa þá sem þegar
sækja hana reglulega og gera þá
hæfa til þess að sækja út og kalla
fleiri til samfélags.
Essin þrjú
I söfnuðum víða um heim er nú
lögð áhersla á myndun smáhópa.
Fjölbreytnin getur verið nær óend-
anleg. Algengast er að fólk komi
saman í smáhópum til þess að biðja,
lesa í Biblíunni, veita umhyggju og
ástunda fyrirbæn. Einnig kemur
fólk saman til þess að ræða allt milli
himins og jarðar út frá kristinni
kenningu. Aðalatriðið er að meðlim-
ir hópanna tengist guðsþjónustunni
sem er hátíð safnaðarins hvern helg-
an dag. Innan fræðanna ber ákveðið
„módel“ oft á góma en það er mælt
með þrískiptingu safnaðarlífsins í
eftirfarandi þætti: smáhópa, samfé-
lag og söfnuð (á ensku Cell, Congre-
gation og Celebration) eins og fram
kemur á myndinni.
6 — VÍÐFÖRLI