Dagfari - des. 2020, Blaðsíða 6

6
DAGFARI
Tónlistarfræðingurinn Dr. Arnar Eggert
Thoroddsen svarar spurningunni: „Hver
er besta hljómplatan sem fjallar um stríð
og frið?“
Mér varð strax hugsað til þriggja titla sem ég
ætla að fá að nefna hér. Lítið um frið reyndar,
því í raun fjalla þær hver á sinn hátt eingöngu
um stríðsrekstur. Fyrst vil ég nefna sérdeilis
magnaða plötu Pop Group, For how much
longer do we to tolerate mass murder? (1980).
Stríðspælingin þar liggur kannski augljósast
í titlinum og ljósmynd á umslagi en lögin
gera líka sitt í að tóngera hroðann í raun, með
fullkominni kakófóníu og brjáluðum hávaða
þar sem allt rennur saman í dásamlegan
graut.
Í annan stað er það fyrsta stuttskífa
endurreisnarpönksveitarinnar Discharge,
Realities of War (1980) og plötur hennar
næstu tvö árin í raun. Reitt, grimmt og
raunsæisbundið pönkrokk hvar stríðsherrar
fengu á baukinn linnulaust. Skýrir og
afdráttarlausir textar og hreint út sagt
stórkostlegir barasta.
Í þriðja lagi nefni ég eina af mínum
uppáhalds þungarokksplötum, Realm of
Chaos með Bolt Thrower (1989). Allt eru
þetta breskar sveitir. Bolt Thrower eru
reyndar að leggja út frá einhverju borðspili/
hlutverkaleik (held ég) og þetta er því
teiknimyndalegt sprell í textum sem útliti,
en mig langaði samt að henda henni hér inn,
Stóra spurningin…
Stríðsherrar
fá á baukinn
enda rokkar hún eins og fjandinn. Bæti því
við að lokum að pönkarar/öfgarokkarar hafa
oft og tíðum verið glæsilegir og hávaðasamir
málsvarar friðar og ærlegheita í mannlegri
breytni.