Heimilispósturinn - 16.12.1950, Page 5

M.S. ARNARFELL
og allt. Eins og þú sérð, — tóm-
ar tilviljanir. En ég er sáttur
við höfund tilviljananna, því ég
uni vel við mitt. Það er hollt
að sigla, og það er heíllandi. Á
stjörnubjörtum haustnóttum,
þegar ekkert rýfur kyrrðina
nema þægilega fjarlæg hjarta-
slög vélanna — symfonia tækn-
innar — þá getur farmaðurinn
látið hugann reika, skoðað,
undrazt og vegsamað glæsileik
náttúrunnar. En hafið er eins
og öræfi íslands. Stundum er
það friðsælt og fagurt, en
stundum tryllast veðraguðirn-
ir, og þá verður lífið barátta
og erfiðleikar, en slíkt er þrosk-
andi heilbrigðum mönnum. Þó
er sá ljóður á farmennskunni,
að sjaldan er komið heim, og
viðdvölin þá stutt. Þó skyldum
við íslenzkir farmenn ekki
kvarta ef við hugsum til far-
manna annarra' þjóða, sem
kannske sjá börn sín í fyrsta
sinni 3—4 ára gömul.
— Er ekki gaman að koma
á nýja staði?
— Ég geri lítið úr því, verð-
ur að vana eins og annað. Eft-
ir nokkur ár verður hver stað-
urinn öðrum líkur.
— Héfurðu lent í hrakning-
um, lífsháska eða ævintýrum?
— Lífsháska? Jú, blessaður
HEIMILISPÓSTURINN
3