Heimilispósturinn - 16.12.1950, Síða 7

KAJ MUNK:
Eitt par fram fyrir ekkjumann.
TT'n ef ykkur finnst of snemmt
-*-i að dragnast í kojuna, piltar,
og þið álítið kannske, að þið get-
ið ekki sofið vegna þess, að
ofurlítill hraglandi dynur á kýr-
augunum og stinningskaldi er
af vestri, ja, þá verð ég bara að
segja það, að ekki fer dónalega
um okkur hérna í kránni hans
Valda þetta gamlárskvöld.
Og ef þú, Sören, ætlar að
láta verða af því að gefa þenn-
an umgang, sem þú hefur verið
svo feiminn við að bjóða í kvöld,
þá skal Láki gamli skipstjóri
ekki láta standa á eínni sjóara-
sögu frá fyrri dögum.
Því ég sagði við reiðarann —
ja, það var árið áður en ég keypti
,,Fluguna“ og flutti timbrið til
Þórshafnar, en svoleiðis hluti
munið þið ekki, pelabörnin ykk-
ar — því ég var vanur að koma
við í Bergen og taka vörur hjá
Elvestad & Björnbo, sem verzl-
uðu mikið við Færsana í den tíð.
Og ég var dálítið áhyggjufullur,
vegna þess, að kerlingin lá hér
í Bandholm mánuð eftir mánuð
og gat hvorki lifað né dáið. Og
mér þótti fyrir því, að hún
skyldi þjást mikið, því hún var
þó manneskja á sinn hátt, og ég
óskaði þess oft, að hún hjarn-
aði við aftur, enda þótt ég ætti
úti í Þórshöfn nýbakaða skip-
stjóraekkju. Það var að vísu
ekkert á milli okkar þá, en ég
hafði þó ákveðið mér hana, ef
hin legði á djúpið.
Jæja; ég sigli beitivind inn til
Bergen, og þar liggur þá bréf
til mín frá systur minni, þar
sem hún skýrir mér frá því, að
kerlingin hafi létt akkerum og
látið úr höfn í hinzta sinn, dag-
inn eftir að ég fór.
Ég neita því ekki, að þetta
voru dálítið hressandi fréttir,
en samt sem áður var ég í dá-
lítið slæmu skapi, því að við, ég
og kerlingin, höfðum átt margar
góðar stundir, einkum á fyrri
árum. Ekki bætti það heldur úr
skák, að daginn eftir lagði „Tré-
skórinn" að síðunni á „Flug-
unni“ og Fjarðarr skipstjóri
stóð sjálfur á þiljum uppi. Þetta
var nú ekki til þess að láta
huggast af. Fjarðarr var þá á
aldur við mig, en nú er hann
orðinn miklu eldri. Hann var
svolítill dindill, hundrað pund-
um léttari en annað fólk og kið-
fættur í ofanálag. Auk þess er
hann Jóti. En það versta við
hann er, að hann getur logið
meira en allir aðrir skipstjórar
í heiminum samanlagt. Og ég,
sem hata ósannindin eins og
pestina. Skál!
„Hvað viltu hingað?“ sagði
ég og lét sem ég hefði heilsað.
Jú; hann var á leið til Færeyja,
til þess að biðja hinnar nýbök-
uðu ekkju.
„Þá getur vel farið svo, að
þú komir of seint,“ sagði ég,
„því svo er nefnilega mál með
vexti, að ég er líka að fara til
HEIMILISPÓSTURINN
5