Heimilispósturinn - 16.12.1950, Qupperneq 12

— Rugl. . . hvaða rugl, sagði
Borten.
— Ég hef sannanir, sagði
Hammer, fullgildar sannanir.
Ég hefi mörg vitni, sem hafa
veitt konunni minni eftirför,
sem hafa séð og heyrt allt, allt
. . . ég hefi það skriflegt. Þér
vitið að fólk hér í dreifbýlinu,
það hneikslast, hehehehehehe.
Þér hafið verið óvarkár, mjög
óvarkár. Hérna getið þér fengið
að lesa framburð eins vitnisins.
Annars gagnar yður ekkert þótt
þér eyðileggið skjalið. Ég hefi
fleiri og þetta get ég fengið
endurnýjað. Gerið þér svo vel,
herra Borten.
Borten las og lagði blaðið frá
sér.
Hammer tók það og stakk í
vasa sinn. — Þar að auki, sagði
hann — þar að auki hefur, kon-
an mín játað. Ég hefi það svart
á hvítu. Ég hefi grun um, hm,
ég hefi grun að henni getist
betur að yður en mér.
— .Hvers óskið þér þá, spurði
Borten þurrlega.
— Hér skuluð þér fá að sjá
hvers ég óska, sagði Hammer.
Hann tók upp vélritaða örk og
lagði hana á borðið, ásamt lind-
arpenna.
— Skrifa ekki undir, sagði
Borten.
— Skrifið þér mælti Hamm-
er.
Borten horfði á hann stundar-
korn, tók svo pennann og skrif-
aði undir. — Þakkir, sagði
Hammer, kærar þakkir herra
Borten. Ég vek athygli yðar á
því að þér missið yðar góðu
stöðu ef þér gangið ekki að eiga
konuna mína í síðasta lagi tveim
mánuðum eftir skilnaðinn. Á
annan hátt get ég einnig orðið
yður til bölvunar og það svo um
munar. Þér eruð ekki ríkur mað-
ur, ekki einu sinni sæmilega
efnum búinn. Þér eruð búnir að
slíta barnsskónum. Þér hafið
góða atvinnu, og ákaflega létta
stöðu, í raun og veru allt of
létta. Ef þér gangið að eiga
konu mína, getið þér haldið
stöðunni. Hér áður átti ég dá-
lítinn hlut í félaginu, nú á ég
sextíu hundraðshluta af hluta-
bréfum. Þér getið sjálfir geng-
ið úr skugga um þetta.
— Ojá, sagði Borten dauf-
lega. —- En, en — viljið þér
endilega losna við hana.
— Ég vil ekki láta draga dár
að mér, sagði Hammer. — Ég
er ærukær maður, Það eigið
þér líka að vera. Þér eigið að
taka afleiðingunum, yður ber að
haga yður sæmilega gagnvart
kvenfólki.
Borten var órólegur og fitl-
aði við ljóskerið.
— Látið þér ljósið vera, sagði
Hammer. — Datt yður til hug-
ar að fleygja henni. Ég er að
fara. Sitjið þér rólegur við borð-
ið þangað til ég er kominn út.
Hafið þér hendurnar í skauti
yðar.
Borten tók hendurnar niður
af borðinu.
— Til hvers notið þér þetta
ljósker, spurði Hammer. — I
útihúsin ?
— Nei, þar er raflýst líka.
Þetta er tálljós.
— Urriði?
— Við og við sjóbirtingur.
Mest áll?
— Uti fyrir ?
— Já — dálítið hér norður
af, úti fyrir. Raunar ágætt inni í
flóanum líka. En þær hafa gæt-
ur á manni þar innfrá, bölvað-
10
HEIMILISPÓSTURINN-