Heimilispósturinn - 16.12.1950, Qupperneq 16

— Já, ekki alveg laust við
það, ég . . .
•— Ég hefi aldrei skotið úr
byssu, sagði Hammer. — Þori
ekki að skjóta, mér er illa við
hvellinn.
Þeir drukku kaffið borðuðu
brauð og sultu klukkan eitt um
nóttina. Lystin var góð.
— Þú verður auðvitað hér í
nótt? Það er langt heim, sagði
Borten.
— Nóg er húsrýmið hjá mér.
Gott rúm . . .
— Ég veit það, segir Hamm-
er. Hehehehehe. Ég er að velta
því fyrir mér, hvort ég eigi að
fá mér eina sneið enn þá. Þetta
er góð sulta, geysi góð sulta.
Svo fékk hann sér stóra sneið.
— Á morgun verður áll til
miðdegisverðar, sagði Borten.
— Þú verður vonandi . . .
— Ertu orðinn vitlaus, sagði
Hammer. -— Auðvitað verð ég
kyrr. Áttu karrý?
— Þó það nú væri, sagði
Borten. — Nóg af karrý.
— Þetta með undirskriftina
og skjölin . . . við skulum ekkert
vera að fást um það.
— Nú?
Hammer gekk að arinum, tók
skjölin upp úr innri vasa og
slöngvaði þeim inn í eldinn. —
Ég bið þig afsökunar, sagði
hann. — Ég skal segja þér eins
og er. Það voru dálitlir prettir
frá minni hlið. Hahahahaha . . .
Naney er dálítið reikul.
— Veit ég það, sagði Borten.
Þú ert ekki fyrsti elskhuginn,
o, sei, sei, nei, svaraði Hammer.
Hún eignast venjulega einn á
hverju vori, en hún kemur alltaf
aftur til mín.
— Veit ég það, sagði Borten.
— Núna var ég að hugsa um
að verða þreyttur á þessu, sagði
Hammer. — Núna var ég raun-
verulega að hugsa um að láta
hana sigla sinn sjó. Mér fannst
sem ég gæti látið mér líða vel,
hugsaði ég — og þá kom þetta
sér vel með þig. Átti svo sem
alls kostar við hana. Hehehehe.
— Það áttirðu, sagði Borten.
Annars áttu líka allskostar við
mig . . .
— Neinei, það er ekkert sem
heitir, ekki um að tala. Vil þér
ekki svo illt. Þú ert of góður
félagi til þess. Mér gerir þetta
ekkert. Ég er orðinn vanur
henni, kann tökin á henni. Hún
hefði líka saknað mín, saknað
mín mikið. Nú verður hún góð
í langan tíma. Ég get líka alveg
eins haft hana, það sem eftir
er. Það skal ekki verða nein
misklíð úr því. Ekki um að tala.
— Ég þakka, mælti Borten.
— Nú fer mig að syfja. Hlakka
til matarins á morgun. Tek tvo
meðalstóra feita eins og maga-
ál . . . Mikið karrý.
— Já, þú getur trútt um
talað.
Þeir fóru inn og lögðu sig.
Borten lagðist út af og var að
sofna.
— Við reynum sunnan til
annað kvöld’ sagði Hammer.
— Vonandi fáum við eitt-
hvað í reykingu líka.
— Urriða? muldraði í Borten
hálfsofandi.
— Nei, ál, sagði Hammer.
Svo sofnaði hann.
Gunnar Andrew tslenzkaði.
Draugavísa.
Endast dagur, ég það finn,
eitthvað er nú á ferðum,
drottinn leiði drösulinn minn,
dimmt er á Bakkagerðum.
14
HEIMILISPÖSTURINN