Heimilispósturinn - 16.12.1950, Page 20

BEN HECHT:
Þvottamaðurinn.
Ég ætla að skrifa þessa sögu eins
og mér var sögð hún, í þeirri von,
að mér verði trúað eins vel og ég
trúði Dick McCarey, þegar hann sagði
mér hana.
Ef þessi saga, sem McCarey sagði
mér yfir drykkju á knæpu í Harlem,
hefði borizt mér til eyrna á blaða-
mannsárum mínum, hefði ég eki%i
iinnt látum fyrr en ég hefði feng-
ið hana staðfesta i öllum atriðum og
birta á fremstu síðu blaðanna. En
Dick McCarey er ekki þessháttar
blaðamaður. Hann er af gamla skól-
anum og lítur nánast á starf sitt
sem heilaga köllun.
McCarey sat einn úti í horni á veit-
íngasalnum, þegar ég kom auga á
hann þetta kvöld. Og hann var full-
ur af þvermóðsku og fyrirlitningu,
eins og ég átti von á, enda þótt ég
hefði ekki hitt hann í heilt ár. Þeg-
ar hann sá mig, bauð hann mér að
setjast hjá sér við borðið.
„Hvað ertu að gera í þessari and-
styggilegu borg?“ spurði hann.
„Alltaf að leita mér fjár og frama,"
svaraði ég.
Það var sami gremjutónninn í rödd
hans og fyrr. Það var eins og hann
hreytti orðunum út úr sér.
Síðan virti hann mig fyrir sér og
sagði: „Sömu gömlu fötin, ha?“
Eg kinkaði kolli, og þessi viður-
kenning mín á slæmum f járhag mín-
um virtist bæta skap hans. Þrútið
andlit hans varð mildara á svipinn
og hin keltnesku augu hans blíðari.
„Hvernig hefur þér liðið ?“ spurði
ég-
„Bölvanlega," svaraði hann. „Hér
sérðu mann, sem ógæfan leggur í
einelti."
Svo kallaði hann hárri hárri röddu
til barmannsins: „Heyrðu, bölvaður
Korsíkaninn þinn! Annað glas af
líkjör."
„Ég ætla að fá mér eitt líka,"
sagði ég.
McCarey rétti upp tvo fingur og
barmaðurinn kinkaði kolii.
„Hvað amar að þér,“ spurði ég,
„er það — kvenfólk, skuldir eða lífs-
leiði viðkvæmrar sálar?“
„Orsök þunglyndis míns,“ sagði
McCarey, „er þvottamaður. Og hví-
likur þvottamaður!" Hin keltnesku
augu hans leiftruðu og hann stwndi
þungan. „Ég bý yfir svo ótrúlegu og
hræðilegu leyndarmáli, að ég er al-
veg mállaus. Mállaus!" endurtók hann
hátt —- og vakti forvitni þeirra, sem
sátu næstir okkur.
„Við skulum fara út úr þessu
greni," sagði hann og hrópaði á þjón-
inn. „Hérna eru þrjátíu silfurpening-
arnir þínir. Teldu þá.“
Ég hélt til dyranna, en Carey var
ekki á því að fara út, heldur settist
við annað borðið, sem stóð í auðu
horni í salnum.
„Hæ, bannsettur Svisslendingurinn
þinn!“ æpti hann til þjónsins. „Það
vantar afgreiðslu hér!“
„Þessi staður," sagði hann við mig,
„hefur einn kost fram yfir aðra af
þessu tagi. Hingað kemur mesti
þorparinn, sem gengur á tveimur
fótum, herra Gavin, minn kæri rit-
stjóri."
„Við hvaða blað starfar þú núna?“
spurði ég.
18
HEIMILISPÓSTURINN'