Heimilispósturinn - 16.12.1950, Qupperneq 28

BERNARD STACEY:
Líkanið.
RlR menn sátu við notalegan
arineldinn og töluðu saman. Þeir
voru þungbúnir á svipinn og augna-
ráðið bar vott um ótta.
„Var nokkur ástæða fyrir Nickey
að halda að hann hefði gert það ?“
spurði Parker allt í einu.
„Hvað — drepið Hugh?,“ sagði
Wynch með fyrirlitningu.
„Ég er reiðubúinn að sverja að
hann gerði það ekki. Við borðuðum
saman áður en hann fór að mála. Ég
þekki Nickey."
„Það geri ég líka,“ sagði Mason og
beit í pipumunnstykkið.
„Þá veiztu að hann gerði það ekki,“
hélt Wynch áfram með ákefð.
„Það er einmitt það, sem ég veit
ekki,“ sagði Masop, og lét sig hvergi.
Hinir horfðu tortryggnislega á hann
og Wynch tók fast um stólbríkina.
„Hvað ertu að segja ?“ sagði hann,
en Mason svaraði engu.
Parker laut áfram og ræskti sig.
i,Við erum allir vinir Nickeys,"
sagði hann rólega, „en þú ert sá eini,
sem varst hjá honum þetta kvöld,
Mason •— allan tímann. Þú varst líka
viðstaddur rannsókn málsins seinna."
Honum varð orðfall af geðshrær-
ingu. Svo hélt hann áfrarn: „Við vit-
um um úrskurðinn, sem felldur var í
málinu, en segðu okkur nú hrein-
skilningslega — hvað kom fyrir?"
Þeir störðu á Mason, en hann leit
ekki upp. Hann fyllti pípuna sína.
Svo leit hann á þá.
„Jæja, ég skal segja ykkur það,“
sagði hann þreytulega, „svo getið
þið dæmt um það sjálfir. Ég get það
ekki, en — ég verð að segja þetta
fyrst, til þess að verja sjálfan mig.
Ég er málafærslumaður og starf mitt
byggist á því að breyta staðreynd-
um í sannanir ■— og það er þvi ekki
auðvelt að blekkja mig.“
„Daginn sem Húntsbymálinu lauk
á svo eftirminnanlegan hátt, átti ég
frí eftir klukkan sex. Ég nennti ekki
að fara út og borðaði því einn. En
þegar því var lokið og ég hafði ekk-
ert fyrir stafni, datt mér skyndilega
í hug að heimsækja Nickey.
Ég hafði ekki hitt hann í háa
herrans tíð, svo að ég fékk mér bíl.
Þú heimsóttir hann líka stundum,
Wynch?"
Wynch kinkaði kolli. „Hann bjó
í sama húsi og Hugh,“ tautaði hann.
„Já, Hugh bjó beint fyrir ofan
Nickey. Takið eftir því. Það er þýð-
ingarmikið atriði. Það var gestur hjá
Nickey — Charlie Somers; ég hafði
ekki séð hann áður. Viðkunnalegasti
náungi. Jæja, Nickey var reglulega
í essinu sínu. Þeir höfðu verið að
stæla við Hugh og hann hafði reiðst,
að því er mér skildist. Loks hafði
hann rekið þá út og læst sig inni.
Við sátum þarna og. reyktum og
röbbuðum um seinustu mynd Nick-
eys •— nýtízku Dante og Beatrice.
Hann var nýbúinn að kaupa sér
mannslikan; það var í fullri stærð og
með liðamót, og Nickey var afar hrif-
inn af því. Hann sýndi okkur hvernig
hægt var að setja það í allskonar
stellingar. Það er farið að búa til svo
eðlileg líkön nú á dögum, að þau eru
næstum eins og lifandi manneskjur.
Allt í einu var dyrabjöllunni hringt
og Nickey fór til dyra. Það var bögg-
26
HEIMILISPÓSTURINN