Heimilispósturinn - 16.12.1950, Qupperneq 29

Ull, sem lítill drenghnokki hafði átt
að koma til skila á leiðinni heim, en
drengurinn hafði villzt og var nú
hálfgrátandi. Þið vitið hve Nickey
var barngóður! Hann kastaði böggl-
inum á borðið og gaf drengnum
ávexti og alla spariskildingana sem
hann átti, og sendi hann síðan heim
í bíl.
Þegar hann fór að skoða böggul-
inn, kom í ljós, að hann var alls ekki
til Nickeys. Hann var til Hugh.
Drengurinn hafði farið dyravillt í
myrkrinu.
Nú datt Nickey brella í hug. Hann
sá Hugh fyrir sér þar sem hann beið
eftir sokkum eða öðru slíku, sem væri
í bögglinum. Hann stakk upp á því,
að við opnuðum böggulinn og send-
um Hugh gamla skó og skran, og
áður en við gátum mótmælt þessu,
var hann búinn að skera á bandið. 1
bögglinum var gömul bók — forn-
fáleg skræða, rykfallin og gulnuð af
elli. Hann fletti bókinni með viðbjóði
— skildi ekki orð — og rétti okkur
hana. Ég hélt' að þetta væri kín-
verska, af því að stafirnir voru svo
skrítnir, en Somers, sem virtist vera
vel að sér i dauðu málunum, varð
strax fullur áhuga og lagði bókina á
kné sér.
„Það er sanskrít," sagði hann,
„hin fornhelga tunga Indlands. Ham-
ingjan hjálpi mér! Hún er um sær-
ingar.“
„Særingar," hrópaði Nickey. „Ég
vissi ekki að slíkt væri til.“
Somers sagði okkur frá því, að þeg-
ar hann hefði verið í Bombay, hefði
fakír sagt honum frá ýmsum furðu-
verkum, sem særingarmenn í Himal-
ayjafjöllum hefðu gert. Hann fór að
blaða í bókinni.
„Sjáum til,“ sagði hann allt í einu.
„Þessi skræða, er einmitt kennslu-
bók í særingum. Hún kennir skýrt
og greynilega, hvernig hægt er að
reka sál úr likama manns og senda
hana í eitthvað annað."
Við Nickey hlógum. „Heldur þú að
við leggjum trúnað á svona vit-
leysu?“ spurði ég.
„Ég veit ekki,“ svaraði hann. „Ég
vil ekki staðfesta neitt. En ef helm-
ingurinn af þvi sem öldungurinn
sagði mér væri satt —“ Og hann
hann hélt áfram að rýna í bókina
og Nickey beygði sig yfir öxl hans.
„Heyrðu Mason,“ sagði Nickey,
„við skulum halda andafund eða hvað
það er nú kallað og reyna að særa
djöflana fram sjálfir. Hvernig lízt
þér á það, Charlie?"
Ég hélt að Nickey væri ekki með
sjálfum sér, og ég sagði honum það,
en hann lét sig aldrei, nema að hann
hefði sitt fram.
Hann fór að laga til í herberginu
og ýtti borðinu upp að veggnum, svo
að nóg væri rúm, eins og hann komst
að orði. Síðan fór hann inn í svefn-
herbergið og kom með knippi af reyk-
elsisstöngum sem hann tendraði og
stakk í ker i herberginu.
Þið vitið, hve þungur reykelsis-
ilmur getur haft mikil áhrif á mann.
Það er eins og hann opni gáttir
ímyndunar og ótta. Hann gerir mig
alltaf syfjaðan, og mig langaði til
að fara heim, en Nickey vildi ekki
heyra það nefnt. Svo þótti honum
of bjart. „Djöflar vilja hafa myrkur,“
sagði hann og i næstu andrá sátum
við í hálfrökkri, því að það logaði
ekki nema á einum lampa.
Somers vildi líka gera alvöru úr
þessu og sökkti sér niður í bókina.
Hann sagði, að við yrðum að hafa
eitthvað ákveðið í huga — einhvern
hlut, sem við gætum einbeitt okkur
að — einhvern mann.
Og Nickey stakk upp á Hugh.
„Hann verður ágætis miðill. Ætli
honum bregði ekki á morgun, þegar
ég segi honum að hann sé sálarlaus.“
HEIMILISPÓSTUHINN
27