Heimilispósturinn - 16.08.1951, Qupperneq 13

um á þurrt. Ég lagðist á hnéð
hjá honum og var furðu lostinn.
Þetta var ósvikinn urriði, 18
þumlunga langur. „Þessir gömlu
sveitakarlar,“ tautaði ég með
sárri iðrun, „þeir vita sínu
viti.“
Þrátt fyrir þetta þorði ég
ekki að vonast eftir öðrum, en
þó setti ég þrjár stengur á flot
til viðbótar. Og á næsta klukku-
tímanum veiddi ég fimm ljóm-
andi faílega silunga, með því að
nota allar stengurnar. Þeir voru
þetta 16 til 19 þumlungar. Þeg-
ar mál var komið að hætta, —
og þetta hafði verið fyrirtaks
dagsverk, — sótti ég stengurn-
ar á bátnum. Þegar ég vafði
færunum upp á þær með mestu
natni, var ég að hugsa um það,
hvað mikið ég ætti að þakka
eigandanum, þessum væna og
vitra öldungi. Hvernig átti ég
að þakka honum ? Hvernig bæta
fyrir efasemdir mínar?
Hann sat í hlöðugáttinni,
þegar ég kom aftur.
„Líttu á!“ kallaði ég glaðlega
og opnaði pokann og sýndi hon-
um veiðina. „Þessi aðferð þín
er sannarlega ekki ónýt!“
Hann einblíndi lengi á silung-
inn, líkt og maður, sem trúir
ekki augum sínum. Að lokum
klóraði hann sér í höfðinu.
„Hvert þó í —“ sagði hann.
„Þetta er þá hægt. Þetta var
rétt hjá afa!“
„Ætlarðu að segja mér,“
spurði ég, „að þú hafir aldrei
reynt þetta sjálfur ?“
Gamli maðurinn gaut aug-
anu kindarlega til veiðinnar,
andvarpaði og hristi höfuðið.
„O—nei,“ sagði hann. „Afi
gamli var vanur að segja þess-
ar rosasögur um silungsveiði,
Sundbolir úr ,,pique“-efni eru nú
mjög í tízku, og hér sjáið þið Janet
Winters, unga stúlku frá Florida, i
eirium slíkum bol.
að ég var ekki hárviss um, að
þetta reyndist rétt. En ætli ég
reyni ekki sjálfur á morgun.“
'k
HEIMILISPÖSTURINN
11