Heimilispósturinn - 16.08.1951, Blaðsíða 14
DANIEL P. MANNIX:
Blóðhundar.
Blóðhundar eru meinlausustu dýr, en öllum hxmdum
snjallari að finna slóð.
RAY OLSON var grunaður
um barnsrán. Flokkur
manna hafði veitt honum eftir-
för að afskekktu bjálkahúsi
nálægt Cable í Wisconsin. Tveir
lögreglumenn gengu varlega
upp að húsinu, en Olson skaut
þá báða, hrifsaði byssurnar af
þeim og hvarf í skóginn. Eng-
inn þorði á eftir honum. Þá
sagði lögreglustjórinn: ,,Náið
þið í Georg Brooks og blóðhund-
ana hans.“
Brooks er horaður, alvöru-
gefinn maður, sem á heima í
La Crosse; hann er einn af fá-
um, sem enn kunna þá fornu
og undarlegu list að beita
blóðhundum. Á síðustu 15 ár-
um hefur verið leitað til hans
meira en 2000 sinnum. Hund-
arnir hans hafa haft uppi á
manndrápurum, týndum börn-
um, geðveiku fólki og mönnum,
sem hafa villzt í óbyggðum.
Eltingaleikurinn við Olson
var eitt erfiðasta viðfangsefni,
sem Brooks hefur fengið. „Til
þess að koma blóðhundunum á
spor,“ segir hann, „verður þú
að vita, hvar maðurinn gekk,
eða hafa eitthvað, sem hann
hefur handleikið, og láta hund-
ana þefa af því. Þegar ég kom
til Cable, voru áreiðanlega
þúsund menn búnir að spígspora
12
kring um lík lögreglumannanna.
Þar var ekkert að þefa af, ekk-
ert, sem ég gat verið viss um að
Olson hefði handleikið.
Ég fór því með hundana hálfa
mílu frá húsinu og lét þá fara
í stóran sveig. Þeir fundu lykt
og litu spyrjandi upp til mín.
Ég sagði: Þarna var maðurinn í
og þeir héldu af stað. 1 3 daga
fór ég eftir sporinu og 175
menn með mér. Við komum að
rjúkandi kofarústum. Olson
hafði brennt alla gististaði sína
til þess að vera viss um, að
hvergi væri þefur af honum. En
hundarnir gengu hringinn í
kring um rústirnar og þefuðu
sporin uppi hinu megin.“
Þá leitaði Olson fylgsnis í
fenjalandi; þar voru mörg vötn
og fjöldi smáhólmá. Hann vissi,
að þefinn festir ekki á vatni,
bjó sér því til fleka og ferðað-
ist svo mílum skipti á þeim um
vötn og ósa. En hann varð fyrr
eða síðar að lenda, og hundarn-
ir fundu alltaf sporið. Eftir
tvær vikur stytti Olson sér leið
um þurrlendi, og Brooks réð
það af stefnu hundanna, að
hann myndi ætla til stöðuvatns
eins langt í burtu. Flokkur
manna var sendur þangað í bif-
reið. Þegar þeir komu að vatn-
inu, sáu þeir Olson hlaupandi
HEIMILISPÓSTURINN