Heimilispósturinn - 16.08.1951, Side 15

niður að báti. Hann var um-
svifalaust skotinn.
Georg Brooks hugsar ekki
um neitt annað en hundana
sína. Hann lítur aldrei í blað
eða bók og hefur aldrei séð tal-
mynd. Til þess að geta fylgt
hundunum eftir, verður hann að
efla þolið og gæta hófs í matar-
æði. Hann er á sextugsaldri.
Á æskuárum tamdi hann veiði-
hunda, en fór svo að ala blóð-
hunda. „Það er hægt að beita
þeim allt árið,, og þegar þú hef-
ur séð þessa stóru hunda einu
sinni rekja spor, muntu gleyma
allri annarri veiði,“ segir hann.
Georg hafði ætlað að verða
lyfjasveinn, en hann varð fé-
laus í skólanum og fékk vinnu
í matstofu í La Crosse. Það eru
25 ár síðan, og hann er þar enn.
Þegar hann er kvaddur út með
hundana, — það er venjulega
þrisvar—f jórum sinnum á viku,
— er hann frá vinnu nokkrar
klukkustundir, stundum nokkra
daga. Húsbóndi hans segir:
„Georg lætur aldrei greiða
gjald fyrir hundana sína. Þeir
hafa gert gríðarmikið gagn, og
ef hann má missa tíma og fjár-
muni, býst ég við, að ég megi
missa hann.“
Fyrsti hundur Georgs, Lady,
var ekki nema 4 mánaða, þegar
hann fékk hana frá Englandi
árið 1932. Hann var varla bú-
inn að koma hvolpinum fyrir,
þegar lögreglustjórinn í borg-
inni kom til hans. „Ég var að
frétta, að þú sért nýbúinn að fá
blóðhund,“ sagði hann. „Komdu
með hann. Þrír menn rændu
banka í Mindoro. Við skutum
einn gegnum framrúðuna í bíln-
um þeirra. Hinir komust í skóg-
inn.“
Georg reyndi að gera honum
skiljanlegt, að Lady væri ekki
nema hvolpur, óþjálfuð og
þreytt eftir langa ferð.
„Ég kveð þig upp með hund-
inn,“ sagði lögreglustjórinn.
„Komdu eftir klukkutíma.“
Klukkustundu síðar kom Ge-
org með Lady að bílnum; hann
var allur bramlaður, og lík ræn-
ingjans lá hjá honum. Lady
byrjaði strax að þefa, en það er
óvenjulegt af óþjálfuðum hundi.
Hún rakti spor flóttamannanna
að Svartá. Lögreglustjórinn
hélt því fram, að mennirnir
hefðu synt upp ána, en Lady
vildi ekki hreyfa sig. Loks krafð-
ist lögreglustjórinn, að Georg
togaði tíkina í burtu og reyndi
hana á hinum bakkanum. Hún
fann hvergi þef. Ræningjarnir
voru handsamaðir síðar, og
Georg gerði sér ferð í hegning-
arhúsið til þess að komast að
því, hvernig þeir hefðu villt um
fyrir tíkinni.
Mennirnir hlógu. „Við lágum
niðri í ánni nokkur fet frá bakk-
anum og önuduðm gegn um holt
strá. Hún hefði fundið okkur,
ef þú hefðir sleppt henni.“
Georg hefur átt meira en 40
blóðhunda síðan. Hann telur, að
5 af þeim hafi verið hreinasta
afbragð. Blóðhundar hafa stór-
ar og víðar nasir, þefnæmar,
lafandi flipa, sem geta þyrlað
upp lyktandi smáögnum, þegar
hundurinn er að þefa, og hang-
andi eyru, sem eru eins og vasi
á bak við vitin á hundinum og
standa fyrir þefnum, þegar
hundurinn hleypur upp í vind-
inn og ber höfuðið hátt. En
verulega næmar nasir á hundi er
gáfa líkt og afburða söngrödd
í manni. Hundurinn verður líka
HEIMILISPÓSTURINN
13