Heimilispósturinn - 16.08.1951, Síða 16

að vera viljugur að rekja sama
sporið svo dögum skiptir og
hafa þrek til þess að þola það.
Georg hefur oft þjálfað hund í
meira en ár og komizt að raun
um, að hann þyldi ekki erfiða
leit.
Georg þjálfar hundana á þann
hátt, að hann lætur aðstoðar-
mann standa álengdar og kalla
á hvolpinn. Aðstoðarmaðurinn
gefur hundinum, sem þykir af-
ar gaman að þessum nýja leik.
Eftir nokkra daga hleypur að-
stoðarmaðurinn fyrir horn, þeg-
ar hundurinn leggur af stað til
hans, og skilur eftir vasaklút
eða eitthvað annað, sem hundur-
inn getur þefað af. Georg hvet-
ur hundinn að þefa af klútnum
og segir: maðurinn farinn.
Þessi leikur er svo smám sam-
an gerður erfiðari. Aðstoðar-
maðurinn fer um allan bæinn,
svo að hundurinn læri að rekja
þef um fjölfarnar gangstéttir
og mikla umferð. Innan skamms
hugsar hundurinn um það eitt
að rekja spor.
Georg hefur hundana alltaf í
bandi. Blóðhundur á spori lætur
sig allt annað engu skipta og er
vís til þess að ana fyrir bifreið
á hraðri ferð eða járnbrautar-
lest. Blóðhundar eru mjög sterk-
ir, og þegar þefurinn er nýr og
greinilegur, verða þeir ákafir og
toga fast í, svo að Georg hefur
vítt og sterklegt leðurbelti um
sig, og er taumurinn festur í
það með hringum. Maður, sem
heldur í tauminn með höndun-
um, verður örþreyttur á 1—2
tímum, en með beltið getur
Georg haldið áfram dögum
saman, enda þótt hann verði
blár og marinn af þessum sí-
felldu kippum.
Hundar, sem hlaupa lausir,.
verða að gelta, til þess að hús-
bóndinn geti fylgt þeim eftir,
en Georg kennir hundum sínum
að gefa ekki frá sér hljóð. Villt
barn getur orðið svo hrætt við
hundgá, að það hlaupi fram af
björgum eða út í á. Hundgá
gerir líka glæpamann varan við.
Og þar sem æfa verður hund-
ana á hverjum degi, vill Georg
ekki taka þá úr básum sínum,
án þess að láta þá rekja spor,
og hann léigir stráka fyrir 25
sent til þess að láta hunda
elta sig. Krökkunum þykir
gaman að þessu og reyna ýmis-
konar brögð til þess að villa um
fyrir hundunum, en Georg telur,
að engin leið sé til að snúa á
blóðhunda.
Flestir hafa óljósa hugmynd
um það, að menn skilji með ein-
hverjum hætti lykt af sér eftir
í spori sínu. I raun og veru kem-
ur þefurinn af öllum líkaman-
um. Hann hangir í lofti eins og
móða, þegar maður er farinn.
fram hjá. Svo fellur hann hægt
til jarðar. Blóðhundar geta oft
fundið þef af manni í lofti á
kílómeters færi, ef rök gola blæs
á móti þeim. Vinur Georgs veðj-
aði einu sinni við hann, að eng-
inn hundur skyldi geta veitt
hann. Hann var marga klukku-
tíma að snúast í ýmsa króka og
fór svo aftur til baka til þess
að horfa á hundana að verki.
Þegar Georg fékk hundunum
þefklútinn, skiptu þeir sér ekk-
ert af slóðinni. Þeir fóru rak-
leitt þangað sem maðurinn lá £
felum.
Tveir strákar, sem Georg'
hafði keypt til þess að leggja
slóð, voru svo ákafir að villa
hundana, að þeir óðu í fenjum
14
heimilispösturinn: