Heimilispósturinn - 16.08.1951, Síða 20

færum mínum. Að þessu afloknu fór
eg að athuga, hvern eg gæti valið
sem ferðafélaga. Það voru aðeins fá-
ir, sem ég hirti um að bjóða í ferð
af þessu tagi, og þegar eg hafði far-
ið yfir listann i huganum, sleppti eg
alveg að hyggja á félagsskap, held-
ur ákvað að fara einn.
1 dögun á laugardagsmorguninn
var eg kominn þangað, sem bátur-
inn minn var geymdur, allur farang-
ur minn kominn út í hann og ég að
fullu ferðbúinn. Veðurspáin var hag-
stæð, þótt skýjað væri og dálítil þoka.
Veðri háttar oft svo í Suður-Kaliforn-
íu um þurrkatímann, síðara hluta
sumars; þokur eru oft á morgnana,
en hverfa, þegar sól hækkar á lofti.
Þetta hafði lítil áhrif á ferðaáætlun
mína. Ferðin til Santa Catalínaeyjar
mundi taka rúma fjóra klukkutíma,
og framan af ferðinni mundi eg þurfa
að stýra eftir áttavita, — það var
allt og sumt.
Ég setti vélina í gang og hélt út
höfnina, leiðrétti stefnuna eftir hljóð-
duflinu við endann á hafnargarðin-
um og stefndi til hafs. Sjórinn var
sléttur sem spegill, aðeins nokkur
undiralda. Þegar kom út úr höfninni,
reyndist skyggni enn lakara en virzt
haíði inni i höfninni, og fimmtán
mínútum eftir að ég fór milli klukku-
duflanna við hafnarmynnið, var eg
kominn inn i dimmgráan þokubakka.
Ég setti þokulúðurinn minn i gang
•og setti stefnuna eftir áttavitanum.
Stefnan úr Los Angelshöfn til Avalon
■er beint í suður, en Santa Catalinaey
liggur, nærri þvi austur og vestur,
um fimmtíu kílómetra á lengd, þvert
á stefnu mína. Ég stýrði þó ekki
beint í suður, heldur dálítið til vest-
urs. Ég gerði ráð fyrir, að með þess-
ari stefnu mundi ég koma nokkurn
veginn að miðri eynni og minni hætta
væri á, að ég færi fram hjá henni,
þótt eitthvað skakkaði leiðarreikn-
ing mínum eða áttavita. Þegar ég
væri kominn í landsýn, væri auðvelt
að setja stefnuna á Avalon.
I fjóra klukkutima sigldi eg gegn-
um þokuna, og ég var farinn að fá
hálsríg af því að stara á áttavitann.
Eg stóð upp og teygði úr mér, með
aðra höndina á stýrissveifinni. Um
leið og ég stóð upp, sá ég land langt
i f jarska, gegnum glompu í þokunni.
Ég hafði stefnu á Langanes, einmitt
staðinn, sem eg hafði í huga, er eg
setti stefnuna. Mér var nú óhætt að
breyta stefnunni strax. Nokkrum
mínútum síðar skein sólin í gegn
og þokan fór að leysast upp; þá
kom í Ijós, að ég stefndi beint inn
í Avalonhöfn. Ég fór að bera meiri
virðingu fyrir kennslu þeirri í sigl-
ingafræði, er eg hafði fengið sem
vara-sjóliðsforingi i bandaríska flot-
anum.
Fyrsti maður, sem ég kom auga á,
er ég kom upp að hafnargarðinum í
Avalon, var Mr. Zane Grey, rithöf-
undurinn frægi, sem enskumælandi
menn um allan heim þekkja af bók-
um hans. Mr. Grey hefur líklega veitt
fleiri stórfiska á stöng en nokkur
annar maður. Um leið og hann leit
á bátinn minn, spurði hann: ,,Feng-
uð þér þessa fleytu flutta hingað?"
,,Nei, herra minn.“ svaraði ég, ,,ég
sigldi henni sjálfur. Ég lét úr Los
Angeleshöfn klukkan sex í morgun."
„Humm,“ sagði hinn frægi rithöf-
undur og veiðimaður, „þér eruð hug-
aðri en ég mundi vera á ekki stærri
bát.“
Ég á mjög marga vini í Avalon,
sem eru ákafir djúpsævis stangaveiði-
menn, en engan þeirra langaði til
að koma með mér til að veiða tún-
fisk eða sverðfisk á fimm metra bát-
krílinu mínu. Ég lagði því af stað
í dögun næsta morgun, einn á bát,
og stefndi yfir grynningarnar út af
Selskerjum við suðurenda eyjarinnar.
18
HEIMILISPÓSTURINN