Heimilispósturinn - 16.08.1951, Side 21

'Þega.r ég var kominn um fjórar míl-
nr út af Kínaodda, sySsta tanganum
á Selskerjum, beitti ég flugfiski á
öng'ulinn, kastaði og byrjaði að
„toga“. Innan tiu mínútna beit á hjá
mér, og var kippt ofsalega. Mér tókst
að stöðva vélina, meðan hundrað og
fimmtíu metrar af línu runnu út af
hjólinu. Ég þóttist viss um að hafa
sett í túnfisk og hann í stærra lagi,
líklega upp undir hundrað og fimm-
tíu punda drjóla. Ég þreytti hann —
•og hann mig — líklega um klukku-
tíma, en þá hrökk snurðuásinn á fær-
inu sundur, og þar missti ég þann.
Meðan ég lét reka þarna og gerði
við færið mitt, leit ég í kring um
mig og kom þá auga á fiskavöðu
nokkrum mílum sunnar. Þarna var
mikill bægslagangur og ég sá, að
sjórinn var í einu löðri undan stór-
kostlegri fiskavöðu. Þetta var að lík-
indum makríll, og þá líka túnfiskur
og aðrar stórfiskar að mata krókinn.
32g setti vélina í gang og stefndi á
torfuna. Fimm minútum eftir að ég
hafði rennt aftur, með flugfisk að
agni, beit einhver stærðarskepna á
öngulinn. Rellan hvein, stöngin
sveigðist og það rauk úr hemlunni,
meðan tvö hundruð metrar af færinu
þutu af hjólinu, áður en mér tókst
að stöðva fyrsta sprettinn. Næstu tvo
klukkutíma börðumst við, hamslaust
og hvíldarlaust. Að þeim tíma liðn-
um fór hann að koma upp á yfir-
borðið, og ég sá, að þessi frækni and-
stæðingur var túnfiskur, á að
gizka hundrað og sextíu pund, eftir
stærðinni að dæma. Tveimur tímum
og 15 mín. eftir að hann tók, náði
ég honum upp að stjórnborðskinn-
ungnum, setti i færuna í hann og rot-
aði hann með kylfunni. Svo dró ég
snæri gegnum tálknin á honum, los-
aði vélina af skutnum og með miklu
tosi og bjástri tókst mér loks að
innbyrða fiskinn um vélarskoruna.
Það var enn svo mikið líf í honum,
að hann barðist um á sporði og
hnakka, þegar hann var innbyrtur,
og með einu sporðkastinu braut hann
eina þóftuna og kastaði henni út-
byrðis. Ég og báturinn urðum útat-
aðir i blóði, og það varð svo sleipt
og erfitt að fóta sig í ruggandi bátn-
um, að nokkur stund leið áður en
mér tókst að rota hann að fullu.
Þegar ég var búinn að ganga frá
veiðinni og var öruggur um, að fisk-
urinn ylli ekki frekari örðugleikum,
lagði ég mig á botnfjalirnar til að
láta þreytuna líða úr mér, eftir þenn-
an langa bardaga, því að mig verkj-
aði i axlirnar og handleggina. En ég
var mjög ánægður yfir veiðinni; þvi
ég þóttist viss um, að þetta væri
stærsti túnfiskur, sem ég hefði dreg-
ið og líklega sá stærsti, sem dreg-
inn hefði verið á fimm metra bát.
Þegar ég var búinn að hvíla mig
nokkrar minútur, tók ég eftir ann-
arri fiskavöðu um tveim kílómetrum
fjær landi. Ég tók upp rek-akkerið
mitt, setti vélina í gang og tók
stefnu á torfuna. Hún var enn stærri
en sú fyrri, og hafið var eins og
sjóðbullandi af vaðandi og stökkv-
andi makríl. Eg var varla búinn að
renna, þegar hvein í rellunni og færið
þaut af hjólinu enn hraðar en áður.
Ég hafði vist sett í annan enn stærri.
Það hvein enn í rellunni, þegar ég
stóð upp í skutnum og hélt á veiði-
stönginni í annarri hendinni, en seild-
ist með hinni eftir kveikjusnerlinum
á vélinni. Ég var með fingurna á
snerlinum, þegar skuturinn lyftist yf-
ir kambinn á stórri öldu og bátur-
inn rann niður öldudalinn hinum
megin. 1 þeim svifum missti ég fót-
anna á blóðidrifnum og sleipum botn-
fjölunum, kastaðist aftur yfir mig,
yfir vélina og lenti á sitjandann út-
byrðis! 1 fallinu sá ég veiðistöng-
ina mína fljúgandi í loftinu, en litla
HEIMILISPÖSTURINN
19