Heimilispósturinn - 16.08.1951, Qupperneq 23

\
ist og ég fengi mótvind, mundi mér
seinka svo, að ég fengi strauminn
síðar á móti, þegar útfallið, vestur-
fallið byrjaði, og þá hlaut mig að
bera til hafs.
Þegar sólin var beint yfir höfði
mér, taldi ég komið hádegi. Ég hafði
þá verið þrjá tíma á sundi, og þeg-
ar ég leit til eyjarinnar af bylgju-
földunum og reyndi að gera mér
grein fyrir þvi, hve mikið mér mið-
aði, virtist mér vegalengdin til lands
hafa stytzt að minnsta kosti um
fimm kílómetra. Ég var ennþá ó-
þreyttur og hiti sjávarins — sem
hafði tekið í sig hita frá löngu og
heitu sumri — var þægilegur og mér
mikið í hag.
Klukkan á að gizka eitt heyrði
ég allt í einu hávaða uppi yfir mér.
Þegar ég aðgætti betur, sá ég eins
hreyfils sjóflugvél koma fljúgandi í
áttina til mín, í um hundrað metra
hæð yfir öldunum. Hún stefndi beint
til mín, og ég fór að veifa örmunum
og skvetta upp vatnsgusum til að
draga athygli flugmannanna að mér.
Vissulega hlytu þeir að sjá mig
þarna, beint í leið sinni. En svo virt-
ist ekki. Ég reif af mér vestið í ör-
væntingu og veifaði því yfir höfði
mér og skellti þvi á sjóinn, en ekkert
dugði; flugvélin hélt áfram. Þegar
hún flaug yfir mig, gat ég greini-
lega lesið einkennisstafina á vængj-
unum: „U.S.A. 2469“. Þetta var sjó-
hersflugvél með áhöfn, sem talið er,
að hafi fulla sjón. En samt sem áð-
ur var ég, varaliðsforingi í sömu
þjónustu, á svamli þarna rétt fyrir
neðan þá, og þessir náungar flugu
yfir mig án þess að sjá mig, — það
var skrambi hart.
Næstu vonbrigðin komu um klukku-
tíma síðar, þá sneri hann sér á átt-
inni og fór að kula af austri. Aldan
var þá á móti, og smátt og smátt
missti ég það, sem mér hafði miðað
HEIMILISPÓSTURINN
21