Heimilispósturinn - 16.08.1951, Síða 27

fiska til matar handa okkur og til
þess að sýna, ef landhelgisvarnaskúta
hitti okkur innan tuttugu og fimm
mílna landhelginnar við Kyrrahafs-
ströndina. Eftir að við höfum sett
yður á land í Ensenada annað kvöld,
þá æski ég aðeins þess, ef einhver
spyr yður einhvers um skipið mitt,
að þá vitið þér aðeins, að það sé
togari, sem gangi frá Ensenada.
Ef þér lofið að uppfylla þessi sann-
gjörnu tilmæli mín, skuluð þér vera
aufúsugestur á skipinu mínu, þar til
þér farið í land í Ensenadafirði. Ef
þér hinsvegar afsegið þessa sann-
gjörnu beiðni, get ég ekki ábyrgzt
neitt um, hvað fyrir yður kann að
koma.“
Þessu var auðsvarað af minni hálfu.
Ég sagði við Watanabe á spænsku:
,,Segið hinum ágæta skipstjóra yðar,
að hann þurfi ekkert áð óttast hvað
mig snertir. Ég mun vissulega ekki
svíkja mann, sem ég á lif mitt að
launa. Hvað áfengisbannið snertir,
þá er ég aðeins einn af mörgum
milljónum Bandaríkjaþegna, sem
enga samúð hafa með bannlögunum
og óska þeim sem fyrst veg allrar
veraldar. Lög, sem sett eru án sam-
þykkis þjóðarinnar, eiga engan rétt
á sér. Ég óska skipstjóra yðar allra
heilla og vona, að hann landsetji svo
mikið af áfengi í Kalífomíu, að það
sannfæri ráðamenn þjóðarinnar í
Washington um, að Kalífornía óski
engra bannlaga og ætli sér ekki að
þola þau, hvað sem öllum lögum
líður.“
Watanabe endurtók orð mín á jap-
ösku, og varð þá andlit skipstjóra
eitt bros. Við tókumst í hendur, og
það sem eftir var af dvöl minni um
borð á X------, var á allan hátt hið
þægilegasta.
Við komum til Ensenada sextíu
klukkustundum eftir að ég hafði fall-
ið í sjóinn úr bátnum mínum undan
Santa Catalínuey. Mér reyndist auð-
velt að sannfæra starfsmenn innflytj-
endaskrifstofunnar um ástæðuna til
þess, að ég var vegabréfslaus, og að
erindf mitt til Mexíkó væri ekkert
annað en það, að komast á þurrt land
og flýta mér sem mest ég mátti
norður yfir landamærin til Kalíforníu.
Tuttugu mínútum eftir að ég
kvaddi Watanabe og Yamaguchi skip-
stjóra — þetta eru, eins og að lík-
um lætur, gervinöfn —, var ég kom-
inn upp í flugvél Western Air Ex-
press og á leið til Alhambra, flug-
hafnar Los Angeles. Eftir tveggja
stunda flug, símaði ég af flugvellin-
um til konu minnar í Santa Monica.
Vinkona hennar, frú Calvin, svaraði
í símann: „Hvað, ert þetta þú, Johnl
Þetta er eins og tala við dauðan
mann. Það var komið með bátinn.
þinn í gær til Avalon. Dr. Wilborn
símaði konunni þinni, og hún fór með
fyrstu flugferð til Avalon. Margar
flugvélar og flestir bátar i Avalon
eru að leita þín dauðaleit." „Gerðu
svo vel að ná símtali við Dr. Wil-
born,“ svaraði eg. „Ef þér tekst ekki
að ná sambandi við hann, þá náðu
í vin minn Pedro Reyes, borgarstjóra
í Avalon, og segðu þeim, að ég komi
með næstu flugvél. Ef þér tekst ekki
að ná í Reyes, þá segðu Windle dóm-
ara þetta eða Túnfiskifélaginu. Eftir
tvær mínútur verð ég að vera kom-
inn upp í flugvélina." Þótt ég væri
aðeins klæddur í þá fatagarma, sem
ég hafði fengið hjá hinum japönsku
vinum mínum, hljóp ég út úr síma-
klefanum út á flugvöllinn, keypti
farmiða og náði flugvélinni, um leið
og stiginn var tekinn. Ég smellti
mér í eitt sætið meðal hóps af vel-
klæddum brúðhjónum, sem voru
í brúðkaupsferð til Avalon, og á
næsta augnabliki var flugvélin kom-
in á loft.
Fjörutíu mínútum síðar lentum við
25
HEIMILISPOSTURINN