Alþýðublaðið - 29.06.1925, Blaðsíða 3

tfR'ICEPWttBLXIBtV
i
aðist nm kaupfélagsvwz'un, þá
yrðl lítið um Þnnn verzlunar
ágóða, sem >danski Moggi< er
gefínn út fyrir.
E>að er því ekkl að nndra,
þótt >danskl Moggi« reyni að
telja aönnum trú um, að bænd-
ur og jainaðarmenn >eigl ekkl
samleiðr, þótt hann verði tii
þess að g ípa til hreinna blakk-
inga og berja þær blákaidar
fram þvert ofan í þær staðreyndlr,
að það or auðvaidið, sem eyðir
sveitirnar og tæmir þær að fólki,
en jafnaðarmenn leggja hvar-
vetua áherziu á, að Iandið aé
notað til ræktunar. Jafnaðarmenn
í Danmörku, Svíþjóð. Rússlandl,
£ngiandi, Mexikó og Astralíu,
þar sem þeir ráða eða hafa mikil
áhrlf, eru trematir f flokki um
að hiynna að landbúnaði á allan
hátt. Pað er þvi hin roesta !jar-
stæða, að landbúnaði standi
hætta af jafnaðarmönnum, fjar-
stæða á borð við þann ótyrlr-
leitna róg, sem finst í, útsæðiou
í iöstud-igsbiaði >dan#ka Mogga«,
að jafnaðarmenn >brýni það tyiir
verkafóíki að bjarga ekki heyj-
um bóndans und&n eyðiieggingu,
ef vinnutíminn íer fram úr því,
sam tiðkast í erlendum stóriðn-
aðarborgum«.
Hér skal nú >danska Mogga«
fengið það verketni að segja til,
hvenær og hvar og hvaða jafn-
aðnrmenn h&fi faiið með siika
brýaingu, eða heita auvirðilegur
rógbnri, ef hann getnr það ekki.
Enn fremur skai honum fengið
annað verketni, og það er að
hrekja það, ef hann getnr, að
landbúnaðinum stafar háski af
elnu að eins. og það er auð-
vaidið og íhaldnflokkur þess.
Honum er » ott að tá þessi
veiketni. A rosðan getur hann
tekið eér hvíld frá róglnuro, en
á roilU getur hann hugieitt,
hversu honum farlst að vanda
um það, sð ónnur blöð >ali á
stéttarfg«, sem hann hefir stund-
þózt fær um.
Esperanto.
(Niðurl.)
XIII.
í grein þessari hefir verið sýnt
fram á þörflna fyrir alhaim* hjálp-
armál. I*að hefir verið sýnt með
rökum, að lítil líkindi séu til þess,
að nokkur þjóðtunga nái því sæti
vegna þjóðarígs og yflrburðaleysis.
þess vegna hljóti maður að snúa
sór að tilbúnu máli, og þá verði
Esperanto liklegast bæði vegna
ágætis þess sjálfs og vegna út-
breiðslu þeirrar, sem það heflr
náð, en hún er aftur bein afleið-
ing af kostum málsins. Það er
auðsóð. að bláfátækur og umkomu
laus læknir austur á Pótlandi og
það Gyðingur hefði aldrei getað
orðið eins míkils valdur á þessu
sviði og raun ber nú vitni um, ef
tungumal hans hefði eigt haft alla
kosti til að bera i rikara mæli en
nokkurt annað tungumál.
Enn er þó sigur þess ekki full-
kominn Víða þekkja menn það
varla að nafni, t. d. hér á landi.
Að eins örfair menn vita einhver
deili á því; a. m. k. var ég ekki
alls fyrir löngu spurður, hvaða
þjóð talaði það mál.
Tílgangur mim með giein þess-
ari er sá að vekja athygli manna
Bœkuv til sttlu
á nýgrelðsln Aíþýðnblaðsins,
gefnar út af Alþýðuflokknnm:
Söngvar jafnaðarmanna kr. 0,60
Bylting og íhald — 1,00
Höfuðóvinurinn — 1,00
Deilt um jafnaðarstefnuna — 1,60
Bækur þessar fást einnig hjá útsölu-
mönnum blaðsins úti um land. Enn
fremur fást eftirtaldar bækur á af-
greiðslu blaðsins:
Eéttur, IX. árg., kr. 4,60
fyrir áskrifendur — 4,09
Bréf til Láru — 6,00
Allar Tarzans-sögurnar, sem
út eru komnar, — 20,00
Byltingin í B.ússlandi — 8,00
að nokkru á Esperanto, því að
mér flnat llt til þess að vita, að
Þjóð, sem er jafn fróðleiksfús og
jafn hneigð fyrir tungumálanám og
íslendingar eru, skuli eigi svo mikið
sem vita deili á jafn-útbreiddu og
voldugu máli og Esperanto er.
Hitt er óg sapnfærður um af eigin
reynslu, að ekki muni margir
kynna sór Esperanto án þess að
verða hrifnir af því, og sú er trú
margra, að þeir timar komi, að
einmitt Esperanto verði kent í
öllum skólum sem annað mál allra
þeirra manna, er heifa vilja nokk-
urn veginn sæmilega mentaðir.
Alt bendir á, að þetta rætist áður
mjög langt líður, jafnvel hór á
íslandi, þó ekki sýnist blása byr-
lega fyrir fræðsiumálunum hór,
eins og nú standa sakir.
Ef einhverjir Bkyldu vilja fræð-
ast meira um Esperanto en kostur
er á af þessari grein, þá tel óg
mjög lfkíegt, að hr. hóraðslæknir
Vilmundur Jónsson á ísafirði og
hri Björn P. Blöndal á Hvamms-
Edgar Bic® Burroughs: Viltl Taraan/
Tarzan þagði. Á undan honum gekk Zu-tag, en á
eftir komu hinir aparnir og síðust Berta Kircher og
Haraldur Percy Smith-Oldwick, hinn stðast taldi orðlaus
af undrun.
Tarzan hafði ekki á æfi sinni oft verið manni skuld-
bundinn. Hann komst áfram á eigin spýtur, studdur
hreystí sinni og gáfum. En nú hafði hpnum verið gerð-
ur mesti greiði, sem manni verður gerður; — annar
hafði bjargað lifi hans. Tarzan hristi höfuðið og urraði,
þvi að hann hataði þann, seín greiðan gerði, um fram
alla áðra.
XI. KAFLI.
Flugvélin fínsi,
Tarzan apabróðir var á heimleið með rádýr á bak-
inu. Hann stauzaöi i skógarjaðrinum og horfði þung-
búinn á tvær manneskjur, sem gengu frá ánni að kofa,
umkringdum skiðgarði, skamt á burtu.
Apamaðurinn hristi höfuðið og andvarpaði. Hann
hugsaði til vesturstrandarinnar, þar sem hann vonaði
að fá rö og næði til þess að gleyma raunum sínum.
En það var langt til gamla kofans hans, og þessar tvær
manneskjur töfðu hann. Það voru þau Berta Kircher,
sem hann hataði sem þýzkan njósnara, og Percy Smith-
Oldwick. örlögin höfðu tengt þau sarnan, og Tarzan
var í stökustu vandræðum með að losna við þau. Lik-
lega var eina leiðin að fylgja þeim austur eftir aftur
alla þá erfiðu óraleið. Ekki gátu þau komist þangað
klakklaust án hjálpar. Hann hlaut að taka það ráð að
selflytja þau austur eftir, aö minsta kosti til næsta
aðseturs hvitra manna.
Hann hafði reyndar verið búinn að ákveða að láta
stúlkuna eiga sig, en það var áður «n hún bjargaði